Η στρατηγική σύνδεση των τουρκικών παραβιάσεων και του ανθελληνικού παραληρήματος Ερντογάν

Θεσμός πια των τούρκων η διενέργεια πλήθους παραβιάσεων της Ελληνικής Περιοχής Πληροφοριών Πτήσεων (Flight Information Region - FIR) ιδιαίτερα κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Βέβαια οι τούρκοι δεν μας σέβονται οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου, άρα δεν υπάρχει λόγος να μας σεβαστούν σε μια από τις λαμπρότερες γιορτές των Ελλήνων.

Φέτος τέσσερα τουρκικά μαχητικά και ένα αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας εισήλθαν παράνομα στο FIR Αθηνών, δηλαδή χωρίς να καταθέσουν σχέδια πτήσεως και έγιναν περίπου 50 παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου σε πολλές περιοχές του βορειοανατολικού και κεντρικού Αιγαίου.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η στρατηγική των παραβιάσεων των τούρκων συμπεριλαμβάνει και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας τύπου CN-235. Ο συγκεκριμένος τύπος μπορεί να υποστηρίξει με τον καταγραφικό του εξοπλισμό κατασκοπεία ενάντια σε Ελληνικές θέσεις. Παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει και ρόλους εμπλοκής σε ανθυποβρυχιακό πόλεμο, καθώς και πραγματοποίηση επιθέσεων εναντίον στόχων επιφάνειας με αντιπλοϊκούς πυραύλους (anti ship missiles - AShM), όπως για παράδειγμα τον Sea Killer. Μπορεί επίσης να μεταφέρει στρατεύματα μετά την κατάληψη αεροδρομίων που στην δική μας περίπτωση της εγγύτητας των νήσων του Αιγαίου αποκτά ιδιαίτερη σημασία.

Από την μια πλευρά εύσημα αποδίδονται στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) που αποδεικνύει συνεχώς επάξια ότι είναι πάντα σε ετοιμότητα, ικανή να υπερασπίζεται τον εναέριο χώρο της Ελλάδας και να αναχαιτίζει επιτυχώς κάθε τουρκική προκλητικότητα.

Από την άλλη πλευρά η ελληνική εξωτερική πολιτική και διπλωματία που θα μπορούσε να αναχαιτίσει την τουρκική επεκτατικότητα μετά το 1974 έχει ατονίσει παντελώς κάτω από τις οδηγίες προδοτών όπως ο Σημίτης, ο Πάγκαλος και οι σημερινοί πολιτικοί τους επίγονοι. Με αποτέλεσμα την παγίωση της έμπρακτης τουρκικής προκλητικότητας με στρατιωτικά εναέρια και θαλάσσια μέσα, που πρόσφατα απέκτησε και ένα πολλαπλασιαστή ισχύος. Τον ίδιο τον Ερντογάν. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται την δικαιολογία ότι οι παραβιάσεις γίνονται επειδή η τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τον τουρκικό στρατό λόγω του δικτατορικού τους καθεστώτος. Που φυσικά παραμένει το ίδιο δικτατορικό και σήμερα, απλώς έχει ενισχυθεί με τις πρωτοβουλίες του Ερντογάν για άνοιγμα πολεμικών μετώπων θέτοντας θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης.

Το πιο σημαντικό σημείο των δηλώσεων του Ερντογάν είναι η χρησιμοποίηση του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ελλάδα ως μοχλός γεωπολιτικής πίεσης και δυνατότητας νομιμοφανούς ανάμιξης στα εσωτερικά ζητήματα της Ελλάδος. Μίας όμως ανάμιξης που ο Ερντογάν θα επιχειρήσει με στρατιωτική επέμβαση και με τη δικαιολογία της προστασίας των ομοεθνών του στην Ελλάδα.

Οι σημερινοί νεοκομμουνιστές που έχουν σφετεριστεί την κυβέρνηση υποσχόμενοι ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα έχουν αντικαταστήσει το Ελληνικό Σύνταγμα με μνημόνια και έχουν παραδώσει κάθε κυβερνητική εξουσία στις τρόικες και τα κουαρτέτα των διεθνών τοκογλύφων. Μα το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των προδοτικών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης από το 1974 και μετά, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και των ΑΝΕΛ-ΝΔ είναι η διάλυση της αμυντικής μας βιομηχανίας.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και ΝΔ, ένα καθαρά ληστρικό τόξο, μια επιβεβαιωμένη πέμπτη φάλαγγα, μια στυγνή εγκληματική οργάνωση κατά του Ελληνικού Έθνους και της Χρυσής Αυγής που κτυπάει με μανία οτιδήποτε Ελληνικό. Την παιδεία, την θρησκεία, την υγεία, την οικονομία, και στην προκειμένη περίπτωση με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου την Εθνική Άμυνα.

Μια ελπίδα παραμένει ακόμη στην Ελλάδα. Από μια Εθνική Κυβέρνηση του Λαϊκού Σύνδεσμου - Χρυσή Αυγή να αναστραφεί η καταστροφική δίνη που έχει πέσει μέσα η πατρίδα μας εξ αιτίας των αριστερονεοφιλελεύθερων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ-ΝΔ.

Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Οι Έλληνες στρατιώτες στα βουνά της Πίνδου κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο

Δεν μπόρεσα να διαλέξω έναν μόνο Έλληνα στρατιώτη από τους χιλιάδες που πολέμησαν, τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω από τα χιλιάδες στρατευμένα τέκνα της Ελλάδας μονάχα έναν, γιατί όλοι οι απλοί Έλληνες εργάτες, αγρότες κ.λ.π ., σαν μια γροθιά υπερασπίστηκαν την μάνα Ελλάδα εκείνον τον Οκτώβριο του 1940, από τους άνανδρους Ιταλούς εισβολείς.

Ήταν 03.00 τα ξημερώματα της Δευτέρας, 28η Οκτωβρίου του 1940, όταν έξω από την οικία του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στην Κηφισιά, έφτασε ο πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι. Ο Ιταλός μπήκε βιαστικά στο σπίτι. Εκεί τον περίμενε ο Μεταξάς, αισθανόμενος τα επερχόμενα δεινά που του έφερνε ο Γκράτσι. Ο πρέσβης του είπε πως η Ιταλία θα καταλάμβανε μερικά εδάφη της Ελλάδας και πως έπρεπε να τους αφήσει να διέλθουν από την επικράτεια της χώρας. Ο Μεταξάς του απάντησε στα γαλλικά, την γλώσσα που γνώριζαν και οι δύο: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο». Το ΟΧΙ ήταν πια γεγονός. Ψηλά στα ηπειρωτικά βουνά, εκεί που χτυπούσε η καρδιά της ηρωικής Ελλάδας, ήταν το 51ο Σύνταγμα του Κωνσταντίνου Δαβάκη ή αλλιώς απόσπασμα Πίνδου, που αποτελούνταν από 2.000 γενναία παλληκάρια, έτοιμα για την υπέρτατη θυσία που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στην διάρκεια της μικρής ζωής του, να πολεμήσει και να σκοτωθεί αν χρειασθεί για την πατρίδα του. 

Το Σύνταγμα Δαβάκη αποτελούνταν το πολύ από 3 Τάγματα. Η 3η Μεραρχία αλπινιστών Τζούλια, ήταν ήδη πάνω στην γραμμή των συνόρων. Πριν καν λήξει το τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη στις 06.00, οι Ιταλοί είχαν ήδη προσβάλει μερικά απομονωμένα φυλάκια στην οριογραμμή των συνόρων. Η Μεραρχία Τζούλια ήταν από τις καλύτερα εκπαιδευμένες μονάδες του ιταλικού στρατού. Μετά τις 05.00 και πίσω από τις κορυφές του Σμόλικα και του Γράμμου φαίνονταν οι λάμψεις από τις οβίδες του βαρέος Πυροβολικού της Τζούλιας. Στις 05.30 ξεκίνησε η γενική επίθεση σε όλο το μέτωπο. Το απόσπασμα του ηρωικού Συνταγματάρχη Δαβάκη είχε υπευθύνη του 35 χιλιόμετρα ορεινού εδάφους. Οι πρώτοι πυροβολισμοί αντηχούσαν ήδη στα βουνά της Πίνδου, καθώς οι άνδρες του αποσπάσματος ανταπάντησαν στα μαζικά πυρά που δέχονταν. Τα πυροβόλα των Ιταλών χτυπούσαν τις ελληνικές θέσεις. Το αρχηγείο του Δαβάκη ήταν στο χωριό Επταχώρι, όπου από εκεί συντόνιζε την δράση του ηρωικού Συντάγματος που κρατούσε θέση άμυνας ώσπου να έρθουν οι εφεδρείες και να προετοιμαστεί ο υπόλοιπος Ελληνικός Στρατός.

Το 8ο και το 9ο ήταν τα δύο Συντάγματα της Τζούλιας που ανέλαβαν την κύρια επίθεση. Το 8ο Σύνταγμα είχε απέναντί του δύο λόχους μονάχα του αποσπάσματος. Η μάχη ήταν σκληρή, καθώς ο όγκος της επίθεσης ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι μπορούσαν να αντέξουν αυτοί οι δυο λόχοι. Μια διμοιρία ενός λόχου κινήθηκε προς τα βόρεια σε υψόμετρο 2.400 μ., στην περιοχή Κιάφα σε συνθήκες πολικού ψύχους, για να μην αιχμαλωτιστεί από τους Ιταλούς. Ο Δαβάκης βλέποντας την κατάσταση που εκτυλίσσονταν μπροστά του ζήτησε από την 8η Μεραρχία και το Τάγμα προκαλύψεως στην Κόνιτσα ενισχύσεις, αλλά η γραμμή του τηλεφώνου δεν λειτουργούσε. Έτσι, επιστράτευσε μουλάρια με τους οδηγούς τους για να ειδοποιήσουν το Τάγμα. Οι στιγμές ήταν κρίσιμες και οι Έλληνες στρατιώτες κρατώντας σφιχτά τα όπλα τους περίμεναν τους Ιταλούς. Οι υπέρτερες δυνάμεις των εχθρών προχωρούσαν ασταμάτητες. 

Ενώ η ημέρα περνούσε και το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα, οι Ιταλοί θα ήταν παντού αν δεν έρχονταν ενισχύσεις εγκαίρως. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο σκέφτονταν ο Δαβάκης. Οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες φτάνουν από όλες τις μεριές του μετώπου στο Επταχώρι την 29η και 30η Οκτωβρίου. Ο Δαβάκη εμψυχώσε τα παλληκάρια του, λέγοντας τους ψέματα πως έφθαναν από ώρα σε ώρα τέσσερα Τάγματα Πυροβολικού για να ενισχύσουν τις θέσεις τους με τα πυρά τους. 

Στις 17.00, της 30ης Οκτωβρίου κατέφθασαν οι πρώτες ισχνές ενισχύσεις του στρατού και ο Δαβάκης κοιτούσε με αγαλλίαση τους στρατιώτες. 

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος στις 3 Νοεμβρίου του 1940 ηγούμενος της αντεπιθέσεως των Ελλήνων. Τότε τον πλησίασε ο Λοχαγός Ιατρού για να τον βοηθήσει και ο Δαβάκης του είπε: «Άσε με εμένα. Πες με πεθαμένο(!) και κοίτα μην σου πάρουν τις θέσεις, τράβα». Αυτό ήταν το ήθος και η ανδρεία του Έλληνα αξιωματικού, που παρότι ήταν τραυματισμένος, σκεφτόταν την υπεράσπιση της πατρίδος. Μετά από αυτό μεταφέρθηκε αναίσθητος στο πρόχειρο νοσοκομείο. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1943 όταν συμμαχικό υποβρύχιο χτύπησε το ιταλικό πλοίο «Τσιτα ντι Τζένοβα» (Πόλη της Γένοβας), που τον μετέφερε αιχμάλωτο στην Ιταλία. Το σεπτό του σώμα ξεβράστηκε στις ακτές της Ηπείρου και θάφτηκε στην Αυλώνα. 

Το Σύνταγμα του Δαβάκη κράτησε για τρεις ημέρες άμυνα, σώζοντας με αυτόν τον τρόπο την τιμή της Ελλάδας. 

Αυτό το μικρό κείμενο αφιερώνεται στα 7.948 παλληκάρια που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου, αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία της Ελλάδας, υπέρ βωμών και εστιών. Αφιερώνεται επίσης στους χιλιάδες ακόμα τραυματίες που σημαδεύτηκαν τα κορμιά τους από τις σφαίρες και τα φονικά κρυοπαγήματα. Δυστυχώς, το ανθελληνικό αυτό κράτος, 74 χρόνια τώρα δεν φρόντισε ώστε αυτά τα παλληκάρια που είναι σκόρπια εδώ και εκεί στις πλαγιές και στις χαράδρες των ηπειρωτικών βουνών, να θαφτούν με τιμές Ηρώων, όπως τους αρμόζει!

Η Πατρίδα μας είναι η ίδια μας η Ζωή

Η Φιλοπατρία είναι η πρωταρχική μορφή αγάπης και μαζί η υπέρτατη. Πρωταρχική γιατί προϋποθέτει την αγάπη στους γεννήτορες, το πρώτο σημείο αναφοράς του ανθρώπου, και υπέρτατη, γιατί εκφράζει την αγάπη στο σύνολο της πατριάς, των άπειρων γεννητόρων στο άμετρο βάθος του χρόνου, τωρινό, χθεσινό και μελλούμενο.

Αν η Πατρίδα μας βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια «κρίση», η κατάστασή της αυτή δεν είναι τωρινή, δεν οφείλεται αποκλειστικά στους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε εξαλείφεται με οικονομικούς ελιγμούς. Η «κρίση» είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αυτής της πρωταρχικής και υπέρτατης αγάπης προς την Πατρίδα, όχι προς το κράτος ούτε τη χώρα, την τυπική δηλαδή διοικητική ή γεωγραφική οντότητα, αλλά την Πατρίδα ως προσωπικό και συλλογικό βίωμα. Αυτό το βίωμα που έχει εξασθενήσει δραματικά και έχει κατ’ επανάληψη επιχειρηθεί και επιχειρείται η αντικατάστασή του με αξίες δευτερεύουσες, ξένες ή καταστροφικές για την ύπαρξη του Λαού και της Πατρίδας.

Επί δεκαετίες αλλά και σήμερα ακόμα εντονότερα, αριστεροί και δεξιοί λοιδορούν και ξορκίζουν την αγάπη για την Πατρίδα ως ένα γραφικό και μάλλον επικίνδυνο απομεινάρι του παρελθόντος. Κι όσοι ακόμη αναφέρονται περιστασιακά σε αυτήν, στοχεύουν στην μικροπολιτική εκμετάλλευση της γηράσκουσας πνεύμα τε και σώματι ομάδας νοσταλγών μιας εξιδανικευμένης μουσειακής Ελλάδας, κι ενός αρτηριοσκληρωτικού, ρητορικού παρελθόντος σοφιστείας και απραξίας. Αυτή η μουσειακή φιλοπατρία είναι ανώφελη και οδηγεί σε έναν αυτάρεσκο λήθαργο που καταστέλλει μοιρολατρικά κάθε επιθυμία για αντίσταση του ενεργού σώματος του Λαού μας.

Μα όμως τι είναι Πατρίδα, αν όχι μια ζωντανή, παλλόμενη, μαχητική πραγματικότητα; Τι είναι η Πατρίδα αν όχι η ίδια η Ζωή;

Αν σήμερα ο κόσμος των δημιουργών του Πολιτισμού, ό,τι ωραίου και ευγενούς γνώρισε αυτός ο κόσμος, βάλλεται πανταχόθεν μα μοιάζει αδύναμος να αντιδράσει, το οφείλει στο ότι έπαψε να αγαπά την Πατρίδα του, έπαψε να αγαπά και να πιστεύει στη Ζωή και το ρόλο που η Φύση του έχει αναθέσει στη σοφή της Δημιουργία. Αφέθηκε να εγκαταλείπει καθημερινά τον δημιουργό-εαυτό του υιοθετώντας μια ταυτότητα μίζερη και ενοχική που του προσδίδουν όσοι στη θέση του κόσμου της υγείας και της νιότης, θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς μίσους, ατομισμού και διχασμού.

Αντίθετα από τη ρητορική των προπαγανδιστών αυτής της νέας διακυβέρνησης, που σαν τραγούδι των Σειρήνων ωθεί τις ανθρώπινες κοινωνίες στη διάλυση και τη δυστυχία, ο κόσμος τους, ο κόσμος που με τη βία του χρήματος και του τρόμου επιβάλλουν, είναι αυτός που εξαθλιώνει τους Λαούς και τις Πατρίδες, που ξεριζώνει καραβάνια ανθρώπων από τις εστίες τους και τους μετατρέπει σε οικονομικούς μετανάστες και απάτριδες νομάδες, ο κόσμος τους είναι αυτός που περιφρονεί και καταστρέφει την ομορφιά και την ποικιλότητα του κόσμου μας μετατρέποντας τα ξεχωριστά χρώματά του σε ένα τεράστιο γκρίζο.

Αυτόν τον κόσμο εμείς οι Εθνικιστές, εμείς οι μαχητές, νοσταλγοί και πρόδρομοι ενός κόσμου νιότης, πάθους και δημιουργίας, δεν τον θέλουμε και δεν θα επιτρέψουμε να μας καταπιεί. Αντιμέτωποι με το μίσος δημοσιογράφων, πολιτικάντηδων και «γνωστών αγνώστων», παραδίνουμε τους προπαγανδιστές του ολέθρου και της δυστυχίας του Λαού και της Πατρίδας μας, στους Νόμους της Φυλής και της Ιστορίας. Αποφασισμένοι να ταχθούμε με την πλευρά της Ζωής, εμείς, η νιότη της Πατρίδας μας, καλούμε τους συμπατριώτες μας και όσους αισθάνονται ζωντανοί να συνταχθούν μαζί μας στη μάχη για έναν κόσμο που ξέρει να ζει, να δημιουργεί και να αγαπά.

ΟΧΙ στην Ξενοκρατία - ΝΑΙ στην Ελλάδα!

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι" 

Διπλή επέτειος Τιμής, Αγώνα και Νίκης, το ΟΧΙ των Εθνικιστών στους εισβολείς του τότε και τους εισβολείς του σήμερα. Τότε, στις 28-10-1940, οι ιταλοί ζήτησαν την διέλευση του στρατού τους από το έδαφος της Ελλάδος προκειμένου να καταλάβουν λιμένες και αεροδρόμια για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και την προώθησή του στην Αφρική. Αυτό ήταν το επίσημο αίτημα. Ο Μεταξάς (προσθέστε τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι Yes men για το πρόσωπό του) αρνήθηκε την «διευκόλυνση». Στην Ελλάδα της Μεταπολεμικής Συμμαχικής και Μεταπολιτευτικής «Δημοκρατίας», οι ξένοι αποκτούν αυτοδικαίως στρατιωτικές βάσεις στην Ελληνική επικράτεια, και οι «δημοκράτες» υπάλληλοί τους ο Τζέφρυ, ο Αντώνης, ο Αλέξης κι ο Κυριάκος διαγκωνίζονται για να παραδώσουν την Πατρίδα μας, σαν να είναι αντικείμενo της ιδιοκτησίας τους, στους δανειστές των χρεοκοπημένων κομμάτων τους.

Μέσα από τα συντρίμμια που αφήνουν εκείνοι, οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής σηκώνουν την σημαία της Αντίστασης και της Ελευθερίας και λένε το νέο ΟΧΙ. Το παρακράτος των διεφθαρμένων απαντά με σφαίρες, δολοφονώντας εν ψυχρώ δύο Χρυσαυγίτες την 1-11-2013. Οι Έλληνες Εθνικιστές δεν κάνουν πίσω. Τρία χρόνια αργότερα, λέμε πάλι ΟΧΙ στους παράνομους νόμους τους, στις ανθελληνικές αποφάσεις τους, στους Ψεύτες και τους κλέφτες του καταστροφικού μνημονιακού και αντισυνταγματικού τόξου. ΟΧΙ στους δημίους, τους υποκριτές «συμμάχους» που όταν

«Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ’ στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.
Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
κι ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε,
να μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε».

Τραγούδια του Αγώνα και της Δόξας του 1940 δεν αρέσουν, βεβαίως, στα γιουσουφάκια, τα όργανα της Μεγάλης Αντικατάστασης των Ευρωπαϊκών Πληθυσμών, που διευκολύνουν και χρηματοδοτούν την εισβολή των εκατομμυρίων «μεταναστών». Γι’ αυτό και, σύμφωνα με καταγγελίες εκπαιδευτικών, με εγκύκλιο που πήγε στα Σχολεία οι δάσκαλοι καλούνται να μην περιλάβουν φέτος τραγούδια της «τραγουδίστριας της νίκης», Σοφίας Βέμπο, στις σχολικές εορτές. Είναι «Ρατσιστικά» και «Εθνικιστικά» γιατί η εικόνα της Δόξας να τυλίγει «με της νίκης τα κλαδιά» τους Έλληνες πολεμιστές, τα παιδιά της Ελλάδος «που ορκιστήκαν να νικήσουνε», και η προσευχή στην « γλυκιά Παναγιά» δεν ταιριάζει με τις εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες του Φίλη και των πολιτικών και οικονομικών προϊσταμένων του.

Γενιές διαβρωτών του εθνικού φρονήματος, από τα προπαγανδιστικά σχολεία του Περισσού, χαϊδέψουν τα αυτιά των χλιαρών Ελλήνων με τα εύηχα περί «ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών», ενώ τέτοιες μέρες το κρατικό τους πρότυπο κατέπνιγε την αντίσταση των Ούγγρων στα σοβιετικά τανκς. Με τους Έλληνες γονείς αδιάφορους καταναλωτές, το έργο τους ευκολύνεται. Με γονείς και δασκάλους με αποφασιστικότητα και γνώση, οι απαγορεύσεις παρακάμπτονται, και τα τραγούδια της ελευθερίας θα ανθίσουν στα χείλη και τις ψυ- χές των νέων Ελλήνων.

Το σύνθημα των Εθνικιστών «Τα κόμματα διχάζουν-Η Πατρίδα ενώνει» είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Όπως και τούτο το τραγούδι της Βέμπο από την εποχή του ξενοκίνητου σπαραγμού που επιβλήθηκε με την πτώση του Άξονα: «Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει κι η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά, έβγα απ’ τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά». Αδέλφια ξανά! Μετά από δεκαετίες εμφύλιου μίσους, ρεμούλας και κομματοκρατίας, ήρθε η ώρα να πούμε Πρώτα η Ελλάδα! Πρώτα οι Ελληνες!

Τότε, σε κάθε βουνό και κάθε θάλασσα, θα τραγουδήσουμε πως

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν
σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά
Μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν
και ξανάρθε για μας λευτεριά,
για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν
ας κοιτάξουμε τώρα μπροστά.
Νέα δύναμη το έθνος θα πάρει
σαν και πριν να βαδίσουμε εμπρός
κι ο καινούργιος στρατός με καμάρι
θα σταθεί των συνόρων φρουρός
Όλη ορθή μες στον ήλιο προβάλει
και ψηλά το κεφάλι κρατεί
μια πατρίδα πολύ πιο μεγάλη,
μια πατρίδα πολύ πιο τρανή.

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΜΙΑΣ «ΡΗΞΗΣ» ΚΑΙ Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στην πατρίδα μας ποτέ δεν υπήρξε ιστορικά κάποιος πολιτικός ανάλογος του Τομάς Γκαρίδο, που να ενδιαφερθεί πραγματικά να αντιμετωπίσει το τεράστιο και θεμελιώδες πρόβλημα της θεοκρατίας. Η μοναδική απόπειρα δειλού απο-βυζαντινισμού (διάβαζε απο-μεσαιωνοποίησης) έγινε από τον Γκέοργκ – Λούντβιχ φον Μάουρερ. Έκτοτε, με σύνθημά της το κωμικό «η Εκκλησία πολεμουμένη νικά», η θεοκρατία έστηνε συχνά στον τόπο μας κουκλοθέατρα υποτιθέμενων «διωγμών» της από ανύπαρκτους «διώκτες» και πάντα (ω του θαύματος!) νικούσε. Το τελευταίο από αυτά τα κουκλοθέατρα, το παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες, με την υποτιθέμενη «ρήξη» του υπουργού Παιδείας και Θρησκεύματος με την δεσποτεύουσα Εκκλησία, τάχα για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τον καλύτερο και πιο διεστραμμένα ευφυή διαφημιστή να είχε μισθώσει η θεοκρατία για να κάνει διαφήμιση της δήθεν παντοδυναμίας της, θα αποκόμιζε λιγότερα από όσα αποκόμισε από αυτή την υποτιθέμενη «ρήξη», στο τέλος της οποίας ένα καθαρά εκπαιδευτικό θέμα αφαιρέθηκε από την αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας και έγινε αντικείμενο περίεργων νυκτερινών διαπραγματεύσεων στην πρωθυπουργική έδρα. Και λέμε «περίεργων», γιατί όταν συζητάει κάποιος για ένα... μάθημα, δεν κουβαλάει νομικό σύμβουλο μαζί του.

Η Εκκλησία, η ελλαδική οργάνωση δηλαδή της θρησκείας των Ορθοδόξων, εκθειάστηκε για μία ακόμη φορά ως τάχα «θεσμός» ολόκληρης της νεοελληνικής κοινωνίας, ο δε αρχιεπίσκοπος, ο πνευματικός αρχηγός του ποιμνίου του και μόνον αυτού, εκθειάστηκε για μία ακόμη φορά ως ισότιμος (ή και ανώτερος ακόμα!) του πρωθυπουργού. Τον «γόνιμο και παραγωγικό διάλογο» αρνήθηκε μάλιστα να τον κάνει με τον αρμόδιο υπουργό και επιπροσθέτως πέταξε θεατρικά και γάντι για δημοψήφισμα, για να εκφράσει ο «κυρίαρχος λαός» την γνώμη του περί του διαχωρισμού ή όχι Κράτους – Εκκλησίας. Ένα γάντι που εγγυημένα βεβαίως δεν θα το σηκώσει η υπόδουλη στους θεοκράτες «πολιτική» εξουσία, πόσω μάλλον να τολμήσει ποτέ να θέσει ως ερωτήματα σε κάτι τέτοιο κάποια λογικά έως αυτονόητα όπως λ.χ. «να εθνικοποιηθεί ή όχι η εκκλησιαστική περιουσία που βασίζεται σε προεπαναστατικούς τίτλους;» (επανάστασις δημιουργεί δίκαιον, που λέμε), «να επιβαρύνονται με το συνολικό κόστος της θεοκρατίας στον προϋπολογισμό όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες ή μόνον όσοι θα επιμένουν να δηλώνουν στην εφορία ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι;», κ.ο.κ.

Επειδή όλο αυτό το γελοιούργημα παρουσιάστηκε ως τάχα πολιτικοϊδεολογικό ζήτημα, προσπαθήσαμε να απόσχουμε από κάθε σχολιασμό, όπως αρμόζει σε μία Θρησκεία και μάλιστα Εθνική. Όμως αντιληφθήκαμε το μεγάλο κόλπο («colpo grosso»), όταν συνδυαστικά προέκυψε από τον ίδιο υπουργό που θέλησε τάχα να μειώσει την αγρίως κατηχητική φύση των Θρησκευτικών, η αφαίρεση από την ύλη του μαθήματος της Ιστορίας στο Λύκειο ΟΛΩΝ των σημαντικών γεγονότων της αρχαιότητος. Στην υποβάθμιση των Αρχαίων Ελληνικών που ο ίδιος ήδη μεθόδευσε, τώρα πρόσθεσε το να διδάσκονται εν τάχει και να μην περιλαμβάνονται στις εξετάσεις οι Κυκλαδικός, Μινωϊκός και Μυκηναϊκός Πολιτισμός, ο Πρώτος και Δεύτερος Ελληνικός Αποικισμός, οι Περσικοί Πόλεμοι, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο Φίλιππος και η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου. Θάβει δηλαδή, στην καλύτερη αντιληπτική ηλικία των μαθητών, τα σημαντικότερα σημεία της Εθνικής (προχριστιανικής) Ιστορίας των ελευθέρων και αβάπτιστων Ελλήνων, οδηγώντας τους νέους-θύματα σε περαιτέρω άγνοια για την εθνική ταυτότητα και για το ιστορικό μεγαλείο των πραγματικών Ελλήνων, δηλαδή εκείνων που δικαιωματικά και όχι καταπατητικά ονομάζονταν έτσι, πριν δεχθούν την πολυεπίπεδη επίθεση του μονοθεϊσμού.

Τα νεοβυζαντινά σχολεία του ψευδεπίγραφα «Ελληνικού» και υπόδουλου στην Εκκλησία κράτους, θα παράγουν εφεξής, εκτός από τα πλήθη των λειτουργικά αναλφάβητων που ήδη παράγουν εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες, ανιστόρητους κατηχημένους και τεχνολογημένους ανθρώπους, που θα σταυροκοπιούνται, θα λατρεύουν Παπουλάκους και Παϊσιους, θα χειροκροτούν λαοπλάνους απατεώνες και θα προσμένουν την βοήθεια της Παναγίας ή του «ξανθού γένους», ή, αν γλιτώσουν από αυτά, χαζοχαρούμενους ανθρώπους που θα κυνηγούν «πόκεμον» ή θα ορέγονται το τελευταίο μοντέλο κινητού. Και, ευγενής παράκληση, μη χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι βαριεστημένοι φιλόλογοι ή οι συντάκτες ανακοινώσεων της «δεξιάς» κυρίως αντιπολίτευσης. Αποδεδειγμένα πια, κανείς από όλους αυτούς δεν ενδιαφέρεται για τον Εθνικό Ελληνισμό, τον πολιτισμό του, το αξιακό του σύστημα, την κοσμοθέαση, την βιονομία και την θρησκεία του, απλώς καπηλεύονται κάποια αποσπασματικά και ευνουχισμένα δεδομένα του προς ίδιον όφελος, σε μισθό ή σε ψήφους.

Όλα τα ανωτέρω γίνονται σε μια εποχή που η συντεταγμένη Πολιτεία έχει χρεωκοπήσει, που ο λαός αντιμετωπίζει υλική και ηθική εξαθλίωση, που οι θεοκράτες κολυμπούν στα πλούτη, που η πατρίδα αγοράζεται συστηματικά από ξένους κερδοσκόπους και εποικίζεται με πληθυσμούς που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν είναι πρόσφυγες πολέμου, αλλά πολιτισμικά και αξιακά μη αφομοιώσιμοι, ή ακόμα και επιθετικοί, απελπισμένοι. Ζούμε λοιπόν ημέρες που θυμίζουν τον ζοφερό 4ο μεταχριστιανικό αιώνα. Ας φροντίσουμε να κλείσουμε τον δρόμο στον καινούργιο Μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν, έναν Μεσαίωνα του οποίου τα εργαλεία ολοφάνερα πρόκειται να είναι ξανά η θρησκοληψία, ο απλοϊκισμός και ο ανορθολογισμός του μονοθεϊσμού.

Το πρόβλημα είναι αποκλειστικώς πολιτισμικό και αποκλειστικώς πολιτισμική είναι η λύση του. Μία έως το μεδούλι Επανελλήνιση, που θα ξεκινήσει με την παλινόρθωση της Εθνικής Θρησκείας και την παροχή Ελληνικής Εθνικής Παιδείας στους αυριανούς πολίτες, μία Επανελλήνιση που θα αντιστρέψει όλα τα νυν ισχύοντα στην ατομική και συλλογική ζωή, αρχικά των Νεοελλήνων και εν συνεχεία όλης της ποιοτικής ανθρωπότητος. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ή προσποιείται πως δεν το καταλαβαίνει, υπηρετεί την Έρημο, το πνεύμα της και τον ιδιότυπο «θεό» της.

Η σβάστικα, ο φοίνικας, το σφυροδρέπανο, τα φίδια με τη φτερωτή ράβδο και ο πανεπόπτης οφθαλμός. Τι εκφράζουν τα σύμβολα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και ποια μεταλλάχθηκαν με σκοπιμότητα...

Από την αρχαιότητα έως σήμερα οι λαοί έχουν χρησιμοποιήσει σύμβολα για να εκφράσουν και να μεταδώσουν ιδέες. Μερικά από τα  πιο γνωστά σύμβολα, τα οποία απεικονίζονται σε αρχαία κείμενα και τοιχογραφίες είναι τα εξής: Κηρύκειο του Ερμή Το κηρύκειο του Ερμή Το Κηρύκειο είναι το σύμβολο με τη φτερωτή ράβδο γύρω από την οποία τυλίγονται δύο φίδια. Είναι το σύμβολο του Θεού Ερμή και σύμφωνα με τη μυθολογία επινοήθηκε από τον μάντη Τειρεσία, ο οποίος είχε βρει στην Κυλλήνη δυο φίδια ζευγαρωμένα και τα χώρισε με τη ράβδο του. Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως διακριτικό έμβλημα οι πρέσβεις και οι κήρυκες και έναν αιώνα πριν αποτέλεσε έμβλημα του ιατρικού σώματος του αμερικανικού στρατού, συγχέοντας το με τη ράβδο του Ασκληπιού, στην οποία όμως τυλίγεται ένα φίδι. Όπως ο θεός Ερμής, έτσι και το Κηρύκειο που κρατούσε συμβόλιζε το εμπόριο, την ευγλωττία και την ομόνοια.   Ιχθύς O ιχθύς ήταν παγανιστικό σύμβολο και υιοθετήθηκε από τους Χριστιανούς Ο ιχθύς ή διαφορετικά «Η μεγάλη μητέρα» αποτελείται από δυο τόξα που τέμνονται και σχηματίζουν τη μορφή ψαριού. Στην αρχαιότητα συμβόλιζε τη γέννηση, τη δύναμη των γυναικών και τη γονιμότητα, καθώς ο Ιχθύς ήταν ιερό ζώο της  Αταργάτιδος, της Σύριας θεάς της γονιμότητας. Η λατρεία της μεταφέρθηκε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και το σύμβολο του Ιχθύος χρησιμοποιήθηκε σε παγανιστικές τελετές από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Αργότερα το σύμβολο υιοθετήθηκε από τους  Χριστιανούς και τα αρχικά της λέξης Ιχθύς πήραν τη σημασία «Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ»   «Παντεπόπτης Οφθαλμός» Ο παντεπόπτης Οοφθαλμός Το μάτι που βλέπει τα  πάντα. Το σύμβολο πλαισιώνεται από ένα τρίγωνο και έχει συσχετιστεί με την ελίτ και τις μασονικές τελετές. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ το χρησιμοποίησε στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου. Μέχρι σήμερα θεωρείται σύμβολο των μελών μυστικών εταιρειών και του ελέγχου και συμβολίζει τη θεία πρόνοια, την αφύπνιση και την πνευματικότητα. Το μάτι χρησιμοποιείτο ως σύμβολο από την αρχαιότητα. Οι λαοί της Ινδίας, του Νεπάλ και της αρχαίας Αιγύπτου το σχεδίαζαν πάνω σε αγάλματα,  σχετίστηκε με την Αγία Τριάδα και κοσμεί πολλούς καθολικούς  ναούς. Το σύμβολο της ειρήνης Ο Λαμπράκης στην πορεία ειρήνης . Στο πανό που κρατάει υπάρχει το σύμβολο της ειρήνης Το σύμβολο της ειρήνης δημιουργήθηκε το 1958 από τον εικαστικό Τζέραλντ Χόρτομ για την οργάνωση «Επιτροπή Δράσης κατά του πυρηνικού πολέμου». Είναι συνδυασμός τω γραμμάτων D και Ν από τις  λέξεις Nuclear Disarmarment που σημαίνει «Πυρηνικός αφοπλισμός» και τη δεκαετία του ’60 έγινε σύμβολο του παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος. Στην Ελλάδα είχε χρησιμοποιηθεί από τη νεολαία Λαμπράκη. H σβάστικα είναι πανάρχαιο σύμβολο Σβάστικα Η λέξη «σβάστικα» είναι σανσκριτική και σημαίνει ευημερία και τύχη. Πρόκειται για αρχαίο ιερό σύμβολο με αγκυλωτό σταυρό, το οποίο ταυτίστηκε στην σύγχρονη εποχή με τους Ναζί και τον Αδόλφο Χίτλερ. Όμως χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στην Ινδία η δεξιόστροφη σβάστικα συμβόλιζε τον θεό Βισνού και η αριστερόστροφη τη σκοτεινή θεά Κάλι. Στην αρχαία Ελλάδα η σβάστικα υπήρχε ως σύμβολο από τα χρόνια της Τροίας, ενώ συναντάται συχνά στην τέχνη και την αρχιτεκτονική. Η παλαιότερη απεικόνιση του συμβόλου βρέθηκε στην πόλη Μεζίν της Ουκρανίας, σκαλισμένη σε αγαλματίδιο από ελεφαντόδοντο 12.000 ετών. Το σφυροδρέπανο Σφυροδρέπανο Το σφυροδρέπανο συνδέθηκε με τη Σοβιετική Ένωση. Δημιουργήθηκε από τον Ρώσο καλλιτέχνη Γεβγκένι Καμζόλκιν και υιοθετήθηκε από τους Σοβιετικούς το καλοκαίρι του 1918. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αλεξέι Λόσεφ το σφυρί και το δρεπάνι συμβόλιζε την ενότητα των εργατών και των αγροτών. Κατ’ άλλους, το δρεπάνι συμβόλιζε τις γυναίκες και το σφυρί τους άντρες. O φοίνικας ως σύμβολο ζωής Ο Φοίνικας Ο φοίνικας, το πουλί που πεθαίνει και αναγεννιέται από τις στάχτες του, αποτέλεσε σύμβολο της αναγέννησης, του ήλιου και της αθανασίας. Στην αρχαία Ελλάδα το μυθικό πουλί συνδέθηκε με τη λατρεία του θεού Απόλλωνα και του Ήλιου, ενώ χρησιμοποιήθηκε και από τον αιγυπτιακό, τον κινεζικό και τον εβραϊκό πολιτισμό. Στη νεότερη ιστορία ο φοίνικας έγινε σύμβολο της Φιλικής Εταιρείας αλλά και της επανάστασης  των συνταγματαρχών.... 

26 Οκτωβρίου 1912: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους

Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία και τη Σερβία (Α' Βαλκανικός Πόλεμος). Θέατρο των επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας.

Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Όμως, από την αρχή των εχθροπραξιών σοβούσε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο διάδοχος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά.

Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του βασιλιά Γεωργίου Α' και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19 - 20 Οκτωβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης.

Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτωρ και ο άνθρωπος του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά. Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β' Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί.

Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α' να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο του από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Εβραίοι δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.

Ηρόδοτος: Τις πυραμίδες στην Αίγυπτο τις έκτισαν Έλληνες αρχιτέκτονες ...!!!

O Ηρόδοτος αναφερόμενος στον λαβύρινθο της Αιγύπτου λέει οτι τις πυραμίδες τς εκτισαν Ελληνες αρχιτέκτονες!!!


«...Ετσι λοιπον κατασκευάσαν τον λαβύρινθο, λίγο πιο πάνω απο την λίμνη Moeris, κοντα στην πόλη που καλειται πόλη των κροκοδείλων. 

Τον είδα ο ίδιος και έμεινα κατάπληκτος. 

Ήταν μιά εντυπωσιακή Αρχιτεκτονική εργασία καί σίγουρα ξοδεύτηκαν πολύ περισσότερα χρήματα από ότι στις πυραμίδες και στα άλλα θαυμαστά κτίρια. 

Ο ναός της Εφέσου, ο ναός της Σάμου καθώς και οι μεγάλες πυραμίδες, όλα είναι έργα των Ελλήνων, είναι σίγουρα πολύ καταπληκτικές κατασκευές, αλλά ο λαβύρινθος τα ξεπερνά όλα ...» 

(Εδώ έχουμε μία σαφή δήλωση από τον Ηρόδοτο ότι τις πυραμίδες τις έκτισαν Έλληνες αρχιτέκτονες και αυτό είναι το πιο αξιοπρόσεκτο.) 

Σχόλιο:Αυτό είναι μια ακόμη απάντηση στους Χριστιανούς απολογητές οι οποίοι κατηγορούν τους προγόνους μας ότι τα έκλεψαν όλα από τους ....Αιγύπτιους!!Να προσθέσω ότι όταν ο Φαραώ ζήτησε να μετρήσουν το ύψος των πυραμίδων οι Αιγύπτιοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά!!Την λύση την έδωσε ο Θαλής ο Μιλήσιος που τους είπε να μετρήσουν την σκιά της πυραμίδας!!Αυτά όλα τα κρύβουν απο τους Έλληνες για να μην μάθουν το ένδοξο παρελθόν τους!! Απολλώνιος 

Οι Ελληνικές πυραμίδες υπάρχουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, η χρονολόγησή τους ξεπερνά αυτές των Αιγυπτίων κατά χίλια χρόνια. Είναι βέβαιο πως έγιναν από αυτόχθονες Έλληνες (γήινους ή εξωγήινους, δεν το ξέρουμε, αν και πιστεύεται το δεύτερο). Στον ελληνικό χώρο, έχουν επίσημα καταγραφεί πάνω από είκοσι και βρίσκονται ανάμεσα στην Φθιώτιδα , στον Παρνασσό και στην Εύβοια. Η πιο γνωστή πυραμίδα, είναι φυσικά «η πυραμίδα του Ταϋγέτου» που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στο ομώνυμο βουνό. Το τέλειο γεωμετρικό της σχήμα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για τεχνητό έργο. 

Οι Έλληνες ήσαν οι κατασκευαστές των μνημείων, όπως αναφέρουν και τα περισσότερα από τα «άγνωστα» αρχαία πολυεθνικά κείμενα. Γνωστή είναι και η περίπτωση του Θαλή του Μιλήσιου, όταν τον κάλεσαν οι Αιγύπτιοι να μετρήσει ο ύψος των πυραμίδων διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν! Να συμπληρώσω ότι το όνομα «Αίγυπτος» είναι ελληνικό , προέρχεται από τις λέξεις Αιγαίο + Ύπτιο δηλ. πεδινό Αιγαίο ή Αιγηίς + Υπτίως = Αίγυπτος δηλ. πεδινή Αιγηίδα. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν την χώρα τους Κεμ Χαμ= Μαύρη Γη. Για κάποιο λόγο όμως επικράτησε η ελληνική λέξη.!

Ζεια, το “υπερδημητριακό” των αρχαίων Ελλήνων… που το έδιναν στα ζώα

Πήρα ένα απελπισμένο ηλεμήνυμα από μια φίλη μου, μαθηματικό, που είναι καθηγήτρια σε λύκειο μεγάλης επαρχιακής πόλης της Βόρειας Ελλάδας. Έκαναν κάποια εργασία, ή πρότζεκτ, για την παραδοσιακή διατροφή, και πετάχτηκε μια άριστη μαθήτρια, ένα “αστέρι” που παίρνει όλο εικοσάρια, και πρότεινε:

— Να μελετήσουμε, κυρία, και τη ζεια, το “υπερδημητριακό” των αρχαίων Ελλήνων, που μας το σταμάτησαν οι ξένοι και μας επιβάλανε να τρώμε σιτάρι για να μας κάνουν κατώτερούς τους.

Η φίλη μου ξέφυγε τον σκόπελο με τη δικαιολογία ότι δεν θα εξετάσουν αρχαία τρόφιμα αλλά μόνο παραδοσιακά (όχι και πολύ καλή, αλλά εκείνη την ώρα δεν βρήκε άλλην), αλλά το παραμύθι με τη ζεια κυκλοφορεί εδώ και κάμποσο καιρό στο ελληνικό Διαδίκτυο, οπότε σκέφτηκα πως δεν θα είναι περιττό ένα άρθρο.

Σύμφωνα με το παραμύθι, στο οποίο είχα αναφερθεί επιτροχάδην πέρσι: Οι αρχαίοι δεν έτρωγαν ψωμί από σιτάρι. Το σιτάρι το είχαν ως τροφή των ζώων και το ονόμαζαν πυρρό. Έτρωγαν μόνον ψωμί από Ζειά ή Κριθάρι και εν ανάγκη μόνον από κριθάρι ανάμεικτο με Σιτάρι. Ο Μέγας Αλέξανδρος έτρεφε την στρατιάν του μόνο με Ζειά, διά να είναι οι άνδρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι. Αν οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ψωμί από σιτάρι δεν θα είχαν τόσο υψηλήν πνευματικήν ανάπτυξιν. Μόλις οι κοσμοκράτορες εδιάβασαν αυτήν την έκθεσιν της επιτροπής, δίδουν εντολή το 1928 να αναιρεθεί αμέσως η καλλιέργεια Ζειά στην Ελλάδα και μόνον στην Ελλάδα.


Αυτές τις πρωτοφανείς μπαρούφες τις πήρα από εδώ, αλλά κυκλοφορούν και αλλού. Όπως βλέπετε, είναι απόσπασμα από το βιβλίο “Ο ιστορικός εμπαιγμός” του κ. Γ. Αϋφαντή. Δεν ήξερα τον συγγραφέα, αλλά γκουγκλίζοντας βρίσκω ότι είναι στρατηγός με συνωμοσιολογικά ενδιαφέροντα (π.χ. εδώ). (Υπάρχει και άλλος Γ. Αϋφαντής, διπλωμάτης, που λέγεται ότι ήταν ή είναι και σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, να μην τους μπερδεύουμε).

Ποια έκθεση όμως διάβασαν οι “κοσμοκράτορες” και έδωσαν εντολή να… αναιρεθεί η καλλιέργεια Ζειας στην Ελλάδα; Αυτή η αποκάλυψη υπάρχει στην αρχή του άρθρου, πρόκειται (τάχαμου) για μια έρευνα που έγινε περί το 1922-23 στη Θεσσαλονίκη, η οποία μελέτησε τη διατροφή των Ελλήνων, που είχε ως βασικό στοιχείο το ψωμί, το οποίο όμως ψωμί (τάχαμου) φτιαχνόταν, το 1922 επαναλαμβάνω, στην Ελλάδα, από Ζεια και όχι από σιτάρι. Μόλις διαβασαν οι διεθνείς εξουσιαστές την έκθεση, τι νομίζετε ότι έκαναν;

Διά να μειώσουν με το σιτάρι την πνευματικήν ανάπτυξιν των Ελλήνων, μειώνοντας την αντίληψίν τους και οργανώνοντας ταπεινήν εκπαίδευσιν των παιδιών τους και διδάσκοντας τις πολιτικές τους εις τα σχολεία και πολιτικοποιούντες τα εις τα κόμματα που αυτοί ελέγχουν απόλυτα, για να ποδηγετήσουν πλήρως εις πρώτον χρόνον τους Έλληνας. Ενώ τώρα αναμειγνύοντάς τους με αλλοδαπούς, θέλουν να τους εξαφανίσουν τελείως. Ναι αλλά πώς θα το επιτύχουν αυτό; 

Αμέσως δίδουν εντολήν εις το τέκνον των, τον Βενιζέλο να επιστρέψει στην Ελλάδα και να εξαφανίσει την Ζειά. Οπότε βλέπουμε τον Βενιζέλο να επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από 8 χρόνια αυτοε­ξορίας του, να ανασκουμπώνεται και να ορμά σαν λέων κατά της Ζειάς.

Μέσα σε 60 χρόνια μόνον αλλοίωσαν την πνευματικήν υπεροχήν του σκέπτεσθαι των Ελλήνων, τους έκαναν αδιάφορους, άβουλους, με μετρίαν αντίληψιν και φιλάσθενους και τώρα με τους αλλοδαπούς επιδιώκουν τον πλήρη εξαφανισμό της φυλής των, ενώ συγχρόνως ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολλάρια οι φιλεύσπλαχνοι διά να μην εξαφανισθούν οι οχιές, κόμπρες, πάντα και άλλα ζώα και ερπετά.

[...]

Προς το τέλος του 1928 ο “Εθνάρχης” μας Βενιζέλος, προφανώς μετά από κάποια εντολή, με της Αμύνης τα Παιδιά, τυφλά εις τον νουν και την κρίσιν, και διψασμένα το πώς να ευχαριστήσουν καλλίτερα τον αρχηγόν των εκήρυξαν τον πόλεμον κατά της Ζειάς και εφορμήσαντες ακαταμάχητοι, ενίκησαν νίκην λαμπράν και εις βραχύτατον χρόνον 4 ετών δεν υπήρχε εις την Ελλάδα ούτε ένα σπυρί Ζειάς για σπόρο. Είπαν εις τον λαό ότι η Ζειά είναι ζωοτροφή, δι’ αυτό τα λεξικά την γράφουν έκτοτε ζωοτροφή και ότι είναι βλαβερή στην υγεία. Αυτό το πρόβαλαν έντονα τα ΜΜΕ και σε 4 χρόνια εξηφανίσθη η Ζειά.
Ο συγγραφέας αυτής της μεγαμπαρούφας ισχυρίζεται ότι ο Βενιζέλος, εκτελώντας άνωθεν εντολές, εξαφάνισε τη Ζεια και από τότε, από το 1928 και μετά, άρχισαν οι Έλληνες να καλλιεργούν σιτάρι και να φτιάξουν ψωμί από σιτάρι, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να αποβλακωθούν και να πιστεύουν τέτοιες ανοησίες.

Αν έχετε την αντοχή να διαβάσετε όλο το άρθρο, θα δείτε ότι σε κανένα σημείο ο συγγραφέας δεν τεκμηριώνει τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς του. Κι όμως, το βάρος της αποδείξεως, ιδίως όταν κάποιος ισχυρίζεται κάτι που ανατρέπει τα έως τώρα παραδεδεγμένα, το έχει αυτός που προβάλλει τον ισχυρισμό. Αν οι αρχαίοι έφτιαχναν ψωμί από ζεια, θα αρκούσαν μερικές παραπομπές σε αρχαίους συγγραφείς. Αν ο Μεγαλέξαντρος έτρεφε με ζεια τη στρατιά του, σε κάποια πρωτογενή πηγή θα πρέπει να είναι καταγραμμένο. Και βέβαια, αν ο Βενιζέλος εν έτει 1928, παναπεί τότε που ζούσαν οι πατεράδες πολλών από εμάς, ή έστω οι παππούδες μας, έκανε τόσο μεγάλη εκστρατεία, να ξεριζώσει μια καλλιέργεια που βέβαια θα πρέπει να καλλιεργιόταν σε χιλιάδες και χιλιάδες στρέμματα (αφού υποτίθεται πως όλο το ελληνικό ψωμί φτιαχνόταν από ζεια!) και να την αντικαταστήσει με μιαν άλλη, αυτή η κοσμογονική αλλαγή δεν θα έπρεπε να καταγραφτεί κάπου; Δόξα το Θεό, στην εποχή μας υπάρχουν ονλάιν δυο-τρεις εφημερίδες του 1928, γιατί δεν μας δείχνουν οι υποστηρικτές της απίθανης αυτής θεωρίας, έστω ένα άρθρο από την “έντονη εκστρατεία” των ΜΜΕ εναντίον της Ζειας;

Η απάντηση είναι απλή: διότι δεν υπάρχει άρθρο. Και δεν υπάρχει άρθρο διότι δεν υπήρξε εκστρατεία. Και δεν υπήρξε εκστρατεία, επειδή όλο αυτό το παραμύθι ελάχιστους κόκκους αλήθειας περιέχει. Και για την ανασκευή του, αρκούν πολύ λίγα πράγματα.

Καταρχάς, ένας-δυο ομηρικοί στίχοι από την Οδύσσεια:

οἱ δ΄ ἵππους μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντας· καὶ τοὺς μὲν κατέδησαν ἐφ΄ ἱππείῃσι κάπῃσι͵ πὰρ δ΄ ἔβαλον ζειάς (Οδύσσεια δ 41)
(Στα αρχαία κείμενα, συνήθως η λέξη εμφανίζεται στον πληθυντικό).

Στη μετάφραση του Εφταλιώτη:

και τα δρωμένα τ΄ άλογα ξεζέψαν απ΄ τ΄ αμάξι,
και στ΄ αλογήσα τα παχνιά τα δέσαν, και τους βάλαν
να φάνε ζειά ανακατευτή με κάτασπρο κριθάρι.

Τη ζεια λοιπόν οι αρχαίοι δεν την έτρωγαν αλλά την έδιναν στα ζώα! Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η τακτική συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια, διαβάζουμε στον Θεόφραστο (Φυτών ιστορία 8.9.2.5) ότι η ζεια, που την εξετάζει μαζί με άλλα φυτά που χρησιμοποιούνται για ζωοτροφές, είναι “προσφιλής πάσι τοις ζώοις”. Τοις ζώοις, όχι τοις ανθρώποις.

Ο συγγραφέας της μεγαμπαρούφας, επειδή ψυχανεμίζεται ότι κάποιος θα κοιτάξει στα αρχαία συγγράμματα, λέει (προς το τέλος του άρθρου) ότι κάποιοι… δωροδόκησαν τους μεταφραστές των αρχαίων για να μεταφράζουν τη ζεια έτσι που να φαίνεται ότι είναι ζωοτροφή! Αυτά βέβαια είναι γελοιότητες, που άλλωστε καταρρέουν όταν κοιτάξουμε τα πρωτότυπα αρχαία κείμενα.

Η δεύτερη πτυχή του παραμυθιού, ότι τάχα το 1928 οι Έλληνες έφτιαχναν ψωμί από ζεια και μόνο μετά την… άγρια καταστολή της ζειας από τον Βενιζέλο άλλαξαν γνώμη είναι πολύ εύκολο να ανασκευαστεί. Αρκεί να ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε βιβλίο γραμμένο πριν από το 1928, για να δούμε πώς έφτιαχναν το ψωμί. Για παράδειγμα, στη Γεωργική και οικιακή οικονομία του πρωτοπόρου Γρηγ. Παλαιολόγου, γραμμένη γύρω στα 1830, βλέπουμε ποιες ποικιλίες σιταριού καλλιεργούνταν τότε στην Ελλάδα και τι ψωμί έδινε η καθεμιά. Ή, στην Συνέκδημο υγιεινή του Πύρλα (1864) στη σελ. 115: ο εκ σίτου άρτος είναι η προτιμοτέρα φυτική τροφή. Καταντάει κωμικό, να πρέπει να επικαλείσαι πηγές για τα αυτονόητα, ότι 1+1=2 ή ότι ψωμί φτιάχναν από σιτάρι.

Θα παραδεχτώ όμως ότι δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι ποιο σημερινό δημητριακό είναι η αρχαία ζεια. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά με τα φυτά της αρχαιότητας, διότι μπορεί η ίδια λέξη να δηλώνει κατά περιόδους διαφορετικό φυτό. Όσοι πάντως πλασάρουν ζεια (παράδειγμα), διότι βέβαια μέσα στον όλο θόρυβο βρέθηκαν και αρκετοί που φτιάχνουν προϊόντα από “ζεια”, υποστηρίζουν ότι η αρχαία ζεια είναι το δίκοκκο σιτάρι (Triticum dicoccum). Ωστόσο, αυτό το σιτάρι έχει και παραέχει γλουτένη, επομένως δεν μπορεί να έχει τις… μαγικές ιδιότητες που αναφέρονται στο αρχικό παραμυθοάρθρο που είδαμε, και αφετέρου είναι μάλλον βέβαιο ότι η αρχαία ζεια, που δινόταν για ζωοτροφές, δεν ήταν σιτάρι, διότι το σιτάρι δεν είναι κατάλληλο για ζωοτροφή (προκαλεί τυμπανισμό στα ζώα) εκτός αν το δώσουν βρασμένο. Ο Γ. Γεννάδιος, στο μνημειώδες Φυτολογικό λεξικό του, γραμμένο το 1914, καταλήγει (σελ. 401) ότι η Ζεια των αρχαίων ήταν μια ποικιλία σόργου, και ότι η Όλυρα, που επίσης αναφέρεται συχνά σε αρχαίες πηγές, και που ο Θεόφραστος τη διαχωρίζει από τη Ζεια, αν και άλλοι συγγραφείς τα θεωρούν συνώνυμα, ήταν άλλη ποικιλία σόργου.

Ωστόσο, η αβεβαιότητα αυτή δεν προσθέτει καθόλου κύρος στον μύθο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αρχαία Ζεια χρησιμοποιήθηκε μόνο για ζωοτροφή. Για να αντιγράψω την κατακλείδα της εξαιρετικής έρευνας που έκανε κάποιος στην ελληνική Βικιπαίδεια (αντικαθιστώντας το αρχικό άρθρο που το είχε γράψει ένας Ζειομανής -βέβαια, υπάρχει πιθανότητα το άρθρο να τροποποιηθεί): Συμπερασματικά, η ζειά, καλλιεργήθηκε κύρια για ζωοτροφή στην αρχαία Ελλάδα. Άρχισε να χάνεται σταδιακά από τη βιβλιογραφία από τον 3ο αιώνα π.Χ. και επανεμφανίστηκε σ’ αυτή τον 1ο αιώνα μ.Χ., οπότε και άρχισε η ατέρμονη συζήτηση για την ταυτότητά της. Επομένως αποσύρθηκε από την ελληνική γεωργία πολύ πριν από το 1ο αιώνα μ.Χ., όταν είχαν γίνει πλέον γνωστά σε όλους τα γυμνόσπερμα σιτάρια, τα οποία απαιτούσαν πολύ λιγότερη μετασυλλεκτική κατεργασία από τα ντυμένα. Όσον αφορά την αμφιλεγόμενη ταυτότητά της, σύμφωνα πάντα με τις καταγεγραμμένες αναφορές, η ζειά θα μπορούσε να είναι η όλυρα, η τίφη, το μονόκοκκο σιτάρι, το δίκοκκο σιτάρι, το σιτάρι σπέλτα, το κριθάρι, η βρίζα (σίκαλη), το σόργο ή και κάτι άλλο.

Απορώ πάντως ποιο λόγο είχε ο εμπνευστής της μεγαμπαρούφας, όποιος κι αν είναι, να σκαρφιστεί αυτή την απίστευτη και τόσο εύκολα ανασκευάσιμη σαχλαμάρα. Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος να είχε απλώς κάνει εισαγωγή καμιά μεγάλη παρτίδα “Ζειας” (βάζω σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα είναι δίκοκκο σιτάρι) και να θέλει να τη διαθέσει. Αν κάποιοι θέλουν να τρώνε ψωμί από δίκοκκο σιτάρι (στα γερμανικά Dinkel) που το αλεύρι του εισάγεται από τη Γερμανία και κοστίζει έναν σκασμό λεφτά, και μάλιστα να το διαφημίζουν σε ιστοτόπους μεγάλης εμβέλειας, κακό του κεφαλιού τους και των ιστοτόπων τους, αλλά ας μη μπλέκουν στη μέση τον Βενιζέλο και ας μη διαστρεβλώνουν την ιστορία. Οι Έλληνες δεν έφτιαχναν ποτέ ψωμί από ζεια, η αρχαία ζεια χρησιμοποιόταν για ζωοτροφή, το 1928 οι Έλληνες έφτιαχναν ψωμί από σιτάρι και συνέχισαν και μετά, η εκστρατεία του Βενιζέλου κατά της ζειας δεν συνέβη ποτέ -κι όποιος έχει αντίθετη άποψη ας φέρει επιτέλους αποδείξεις. (Σκάνδαλο αλεύρων συνέβη επί Βενιζέλου, αλλά αφορούσε την τιμή του ψωμιού, όχι την αντικατάσταση του αλευριού ζειας από σιτάλευρο!)

Περισσότερο απορώ όμως με όσους τόσο εύκολα πείθονται από έναν τερατώδη μύθο, ότι κάποιοι (προφανώς οι Εβραίοι, αν και δεν λέγεται καθαρά) εφάρμοσαν το 1928 ένα σχέδιο για να… αποβλακώσουν τους Έλληνες. Από την άποψη αυτή, ο μύθος της Ζειας έρχεται να ενταχθεί σε όλη την συνωμοσιολογική μυθολογία, από την ψεύτικη δήλωση Κίσινγκερ (όπου οι δυνατοί του κόσμου έχουν και πάλι στο στόχαστρο την Ελλάδα και τον λαό της) έως τους ψεκασμούς! Το λυπηρό βέβαια είναι ότι με τις αηδίες αυτές γαλουχούνται παιδιά και καίγονται λαμπρά μυαλά, όπως της μαθήτριας της φίλης μου.

Όσο για εκείνους που πιστεύουν τον μύθο, αναρωτιέμαι: δεν έχουν ίχνος περηφάνειας; πώς δέχονται τόσο εύκολα ότι είναι ηλίθιοι -έστω κι αν η ηλιθιότητά τους οφείλεται σε σχέδιο σκοτεινών κύκλων;

Αλλά θα μου πείτε, πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι εκλέξαμε, με άνετη πλειοψηφία μάλιστα, και διαδοχικά, πρώτα τον κ. Κ. Καραμανλή και μετά τον κ. Γ. Παπανδρέου;

Οι θεραπευτικές ιδιότητες των δέντρων

Το κυπαρίσσι
Έχει στυπτικές και ψυκτικές ιδιό­τητες, και τα φύλλα του, όταν πίνονται μαζί με γλυκό κρασί και λίγη σμύρνα, ωφελούν τις καταρροές της κύ­στης και τη δυσουρία. Τα χλωρά κυπαρισσόμηλα, όταν κοπανιστούν και ποθούν μαζί με κρασί, είναι κατάλληλα για την αιμόπτυση και τη δυσεντερία και τις καταρροές της κοιλιάς, 
το ορθοπνοϊκό άσμα και τους βήχες και το αφέψημα τους έχει τις ίδιες επιδράσεις. Όταν κοπανι­στούν μαζί με σύκο μαλακώνουν τα σκληρώματα και θεραπεύουν τους πολύποδες της μύτης. Αποβάλλουν και τα νύχια που έχουν λέπρα, όταν βραστούν μαζί με ξίδι και λιωθούν μαζί με λούπινα, και συστέλλουν και την εντεροκήλη μπαίνοντας ως κατάπλασμα.

Tις ίδιες επιδράσεις έχουν και τα φύλλα· φαίνεται μάλιστα ότι τα κυπαρισσόμηλα μαζί με τα φύλλα, αν καούν ως θυμίαμα, διώ­χνουν τα κουνούπια. Τα φύλλα λιωμένα ως κατάπλα­σμα συγκολλούν τα τραύματα και είναι και αιμοστατικά, ενώ αν κοπανιστούν και λιωθούν μαζί με ξίδι, βάφουν τα μαλλιά.

Γίνονται κατάπλασμα σκέτα ή και με αλεύρι για το ερυσίπελας, τον έρπητα, τους άνθρακες και τις φλεγμονές των ματιών. Αν προστεθούν σε έμπλαστρο κεριού και μπουν επάνω στο στομάχι, το δυναμώνουν.

Από την άρκευθο υπάρχει ένα είδος μεγάλο και ίνα είδος μικρό. Και τα δύο θερμαίνουν και λεπταίνουν είναι και διουρητικές, ενώ ως θυμίαμα διώχνουν τα φί­δια. Ο καρπός τους, της μίας έχει το μέγεθος φουντου­κιού και της άλλης κουκιού, είναι στρογγυλός και αρωματικός, γλυκός, όταν μασιέται, και υποκίτρινος, ο οποίος αποκαλείται και «αρκευθίς»· είναι μέτρια θερμαντικός και στυπτικός, κάνει καλό στο στομάχι, καθώς και στις παθήσεις του θώρακα, τους βήχες, τις φουσκώσεις, τους κολικούς και τα δαγκώματα από τα φίδια, όταν πίνεται. Είναι και διουρητικός, και γι' αυτό είναι κατάλληλος στις ρήξεις των μυϊκών και των νευρικών ιστών και στους υστερικούς πνιγμούς.

Ο Άρκευθος-Juniperus sp.
Από αυτό υπάρχουν δύο είδη· το ένα λοιπόν από αυτό νοιάζει στα φύλλα με το κυπαρίσσι, είναι όμως πιο αγκαθωτό και με πιο βαριά μυρωδιά, ενώ το δέντρο δεν έχει κορυφή και απλώνεται περισσότερο σε πλάτος· χρη­σιμοποιούν τα φύλλα του για θυμίαμα. Το άλλο είναι όμοιο στα φύλλα με τη μυρίκη.

Και των δύο τα φύλλα σταματούν τα διαβρωτικά έλκη και ανακουφίζουν τις φλεγμονές ως κατάπλασμα, και καθαρίζουν τις μελανιές και τις ακαθαρσίες και διαλύουν τους άνθρακες ως κατάπλασμα μαζί με μέλι. Όταν πίνονται, προκαλούν αιματουρία και αποβολή των εμβρύων όταν εισαχθούν με βύσμα και με υποκαπνισμό, κάνουν το ίδιο. Προστίθενται και στις θερμαντικές αλοιφές, ιδίως μάλιστα στο μύρο του μούστου.

Ο κέδρος
Είναι μεγάλο δέντρο, από το οποίο μαζεύε­ται και το ονομαζόμενο «κέδρινο (ρετσίνι)». Έχει καρπό σαν του κυπαρισσιού, πολύ μικρότερο όμως. Φυτρώνει και ένας άλλος μικρός κέδρος, αγκαθωτός, ο οποίος βγάζει καρπό σαν της άρκευθου, στο μέγεθος του μύρ­του, στρογγυλό. Από το κέδρινο ρετσίνι καλύτερο είναι το παχύ και διαυγές, το έντονο και βαρύ στη μυρουδιά, το οποίο όταν στάζει μένει σταθερό και δεν διαλύεται.

Έχει ιδιότητες στυπτικές για τα ζωντανά σώματα και διατηρητικές για τα νεκρά, και γι' αυτό μερικοί το αποκάλεσαν «νεκρού ζωή»· καταστρέφει τα ρούχα και τα δέρματα, επειδή θερμαίνει έντονα και ξηραίνει. Είναι καλό και για τις παθήσεις των ματιών, καθώς συμβάλ­λει στην καλή όραση, με επάλειψη, και καθαρίζει τα λευκώματα και τις ουλές των ματιών. Όταν γίνει κλύσμα μαζί με ξίδι, σκοτώνει τα σκουλήκια των αυτιών, και σταματά τους ήχους και τα σφυρίγματα των αυτιών όταν ενσταλάζεται μαζί με αφέψημα υσσώπου.

Όταν μάλιστα ενσταλαχτεί στις τερηδόνες των δοντιών, σπάει μεν το δόντι, αλλά σταματάει και τον πόνο· όταν, εξάλ­λου, γίνουν πλύσεις του στόματος μαζί με ξίδι, κάνει το ίδιο. Όταν επαλειφθεί γύρω από το γυναικείο αιδοίο πριν από τη συνουσία, είναι αντισυλληπτικό, ενώ ως επάλει­ψη βοηθά τις φλεγμονές του λαιμού και των αμυγδα­λών, ενώ με επάλειψη σκοτώνει τις ψείρες και τις κόνιδες· βοηθά ως κατάπλασμα μαζί με αλάτι τα δαγκώματα από τον κεραστή και, όταν πίνεται με γλυκό κρασί, όσους έχουν πιει τον «λαγό της θάλασσας». Ωφελεί και αυτούς που έχουν ελεφαντίαση, ως μαντζούνι ή με εξωτερική επάλειψη, και καθαρίζει και τα έλκη του πνεύμονα και τα θεραπεύει, όταν πίνεται σε ποσότητα ενός κύαθου, και ως κλύσμα σκοτώνει τα σκουλήκια και τις λεπτές λεβίθες και ρίχνει τα έμβρυα.

Παρασκευάζεται και λάδι από κέδρο, το οποίο χωρίζεται από το κέδρινο ρετσίνι με τουλούπα από μαλλί το οποίο κρέμεται από πάνω κατά το βράσιμο, όπως στην περίπτωση της πίσσας- το λάδι αυτό κάνει για όλα όσα και το κέδρινο ρετσίνι. Το λάδι ιδιαίτερα θεραπεύει την ψώρα των τετραπόδων και των σκύλων και των αγελάδων, με δυνατή επάλειψη, και σκοτώνει και τα τσιμπούρια σε αυτά, όταν επαλειφθεί, και επουλώνει και τις πληγές που δημιουργούνται κατά το κούρεμα τους. Πρέπει να μαζεύουμε και την αιθάλη από αυτό, όπως ακριβώς και της πίσσας, αιθάλη η οποία έχει τις ίδιες ιδιότητες με εκείνη.

Οι καρποί του αποκαλούνται κεδρίδες. Έχουν επιδράσεις θερμαντικές και βλαπτικές για το στομάχι- κάνουν καλό στον βήχα, στις ρήξεις των μυϊκών και νευρικών ινών, τη στραγγουρία, ενώ προκαλούν και την έμμηνο ρύση, όταν πίνονται ψιλοτριμμένοι μαζί με πιπέρι, και πίνονται μαζί με κρασί και για τη δηλητηρίαση από το ψάρι «θαλάσσιος λαγός»- απομακρύνουν τα φίδια, όταν επαλειφθούν στο σώμα μαζί με ελαφίσιο λίπος ή μυελό, ενώ προστίθενται και στα αντίδοτα.

Η δάφνη
Ένα είδος είναι λεπτόφυλλο και ένα άλλο πιο πλατύφυλλο. Και οι δύο είναι θερμαντικές και μαλακτικές, και γι' αυτό το αφέψημα τους είναι κατάλληλο για ατμόλουτρα στις παθήσεις της κύστης και της μήτρας. Τα χλωρά φύλλα έχουν ελαφρώς στυπτικές ιδιότητες.

Λιωμένα σε κατάπλασμα ωφελούν τα τσιμπήματα από σφήκες και μέλισσες, ενώ μπορούν να καταπραΰνουν και κάθε φλεγμονή ως κατάπλασμα μαζί με ψωμί και κριθάλευρο- όταν πίνονται, ανακουφίζουν το στομάχι και προκαλούν εμετούς. Οι δαφνίδες θερμαίνουν πιο πολύ από τα φύλλα. Ως μαντζούνι λιωμένες με μέλι ή γλυκό κρασί, κάνουν καλό στη φυματίωση, τα ορθοπνοϊκά ά­σθματα και τις καταρροές του θώρακα. Μαζί με κρασί δίνονται ως ρόφημα σε όσους έχουν δαγκωθεί από σκο­ρπιό και καθαρίζουν τους αλφούς. Ο στυμμένος χυμός τους βοηθά τους πόνους των αυτιών, τους ήχους και τη βαρηκοΐα, όταν ενσταλαχτεί με παλιό κρασί και ροδόμυρο, προστίθεται και στις αλοιφές που διώχνουν την κό­πωση και στις θερμαντικές και διαφορητικές αλοιφές. 0 φλοιός της ρίζας τους σπάει τις πέτρες και σκοτώνει τα έμβρυα και ωφελεί όσους πάσχουν από το συκώτι τους, όταν πίνεται μαζί με ευωδιαστό κρασί σε ποσότητα τριών οβολών.

Ο πλάτανος
Τα τρυφερά φύλλα του πλάτανου όταν βραστούν μαζί με κρασί και ως κατάπλασμα, συστέλλουν τις κα­ταρροές των οφθαλμών ανακουφίζουν και τα πρηξίματα και τις φλεγμονές. Ο φλοιός του αν βραστεί με ξίδι, είναι κατάλληλος για πλύσεις του στόματος κατά τους πονό­δοντους. Οι μπάλες του χλωρές, όταν πίνονται μαζί με κρασί, βοηθούν αυτούς που έχουν δαγκωθεί από ερπετά, ενώ αν επαλειφτούν μαζί με λίπος, βοηθούν τα εγκαύμα­τα. Το χνούδι των φύλλων και των σφαιριδίων καταστρέ­φει την ακοή και την όραση, αν πέσει μέσα στ' αυτιά και τα μάτια.

Η μελιά(φράξος)-Fraxinus ornus
Είναι δέντρο γνωστό, της οποίας ο χυ­μός των φύλλων, και τα ίδια τα φύλλα, όταν πίνονται και γίνονται κατάπλασμα με κρασί, βοηθούν αυτούς που έχουν δαγκωθεί από οχιά. Ο φλοιός της, όταν καεί και επαλειφθεί με νερό, απομακρύνει τη λέπρα. Τα ροκανίδια του ξύλου λένε ότι, όταν πίνονται, είναι θανατηφόρα.

Η λεύκα-Populus alba L.
Ο φλοιός του δέντρου λεύκα, όταν πίνεται σε ποσότητα μιας ουγκιάς, ωφελεί τις ισχιαλγίες και τη στραγγουρία· λέγεται ότι είναι και αντισυλληπτικός, όταν πίνεται μαζί με νεφρό μουλαριού, ενώ και τα φύλλα του, όταν πίνονται μετά την έμμηνη κάθαρση μαζί με ξίδι, λέγεται ότι έχουν τις ίδιες ιδιότητες. Ο χυμός των φύλλων, όταν χλιαρός ενσταλάζεται, ωφελεί τους πόνους των αυτιών. Τα σφαιρίδια τα οποία δημιουργούνται στην εκβλάστηση των φύλλων, όταν επαλειφθούν λιωμένα μαζί με μέλι, θεραπεύουν τις αμβλυωπίες. Μερικοί αναφέρουν ότι ο φλοιός της λεύκας και της μαύρης λεύκας, όταν κοπεί σε μικρά κομμάτια και σκορπιστεί μέσα σε κοπρισμένα χωράφια, σε κάθε εποχή προκαλεί το φύτρωμα φαγώσι­μων μανιταριών.

Η μαύρη λεύκα-Populus nigra
Της αιγείρου τα φύλλα ως κατάπλασμα μαζί με ξίδι ωφελούν τους πόνους από ποδάγρα. Το ρετσίνι από αυτήν προστίθεται στα μαλακτικά καταπλάσματα. Ο καρπός της, όταν πίνεται μαζί με ξίδι, λέγεται ότι ωφε­λεί τους επιληπτικούς. Λέγεται ότι και δάκρυ από αυ­τήν, όταν πέσει στον Ηριδανό ποταμό, πήζει και γίνεται το αποκαλούμενο «ήλεκτρο», ή κατ' άλλους «χρυσοφό­ρο», αρωματικό, αν το τρίψεις, και χρυσαφί στο χρώ­μα, το οποίο όταν πίνεται ψιλοτριμμένο, σταματά την καταρροή του στομαχιού και της κοιλιάς.

Η φτελιά(Πτελέα)-Ulmus
Της φτελιάς τα φύλλα και τα βλαστάρια και ο φλοιός είναι στυπτικά. Τα φύλλα της λιωμένα κάνουν καλό στη λέπρα ως κατάπλασμα μαζί με ξίδι και κλεί­νουν και τα τραύματα - περισσότερο όμως ο φλοιός, αν περιδεθεί σαν επίδεσμος - γιατί είναι σαν λουρί. Ο πιο παχύς φλοιός, όταν πίνεται μαζί με κρασί ή νερό κρύο σε ποσότητα μιας ουγκιάς, αποβάλλει το φλέγμα. Το αφέ­ψημα των ριζών ή των φύλλων, όταν πίνεται, δημιουργεί πώρο στα οστά πολύ γρήγορα. Το υγρό που βρίσκεται μέσα σε θυλάκια κατά την αρχική εκβλάστηση, γυαλίζει το πρόσωπο, όταν επαλειφθεί, ενώ όταν αυτό το υγρό ξεραθεί, διαλύεται σε ζωύφια σαν τα κουνούπια. Τα πιο φρέσκα φύλλα τρώγονται και ως λαχανικό, βρασμένα σαν προσφάγι.

Η μούχλα η οποία μαζεύεται στα παλιά ξύλα και τη βάση των κορμών, αν πασπαλιστεί σαν αλεύρι, καθαρίζει και επουλώνει τα έλκη. Και σταματά τον έρπητα, αν ανακατευτεί με ίση ποσότητα άνηθου μαζί με λάδι και καεί σε πανί και λεπτοτριμμένη πασπαλιστεί.

Αυτή τη παρατήρηση του Διοσκουρίδη αξιοποιήθηκε ύστερα από αιώνες, με την ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Φλέμινγκ.

Διοσκουρίδης-Περί ύλης Ιατρικής Α'