ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Κυδώνι: ωφέλιμο, χειμωνιάτικο και γευστικό

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Κυδώνι: ωφέλιμο, χειμωνιάτικο και γευστικό: Πολλοί πιστεύουν ότι το κιτρινωπό αυτό φρούτο, περίεργου σχήματος που θυμίζει μήλο και αχλάδι, προϋπήρχε του μήλου και μάλιστα πολλέ...

Κυδώνι: ωφέλιμο, χειμωνιάτικο και γευστικό

Πολλοί πιστεύουν ότι το κιτρινωπό αυτό φρούτο, περίεργου σχήματος που θυμίζει μήλο και αχλάδι, προϋπήρχε του μήλου και μάλιστα πολλές αναφορές σε μήλα που αφορούν την αρχαιότητα, ουσιαστικά μιλούσαν για το κυδώνι, συμπεριλαμβανομένης και της ιστορίας του μήλου που έδωσε η Εύα στον Αδάμ. Σύμφωνα με τη μυθολογία, μάλιστα, το κυδώνι συνδέεται με την Αφροδίτη, τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, ενώ συχνά αναφέρεται ότι το χρυσό μήλο που της έδωσε ο Πάρις με αντάλλαγμα την ωραία Ελένη, ήταν κυδώνι, γι’ αυτό και θεωρείται ο καρπός της ομορφιάς και του έρωτα.

Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν συνδέσει με τη γονιμότητα και είχε, μάλιστα, εξέχουσα θέση στους γάμους, όπου προσφερόταν ως δώρο, ενώ το χρησιμοποιούσε και η νύφη για να φρεσκάρει την αναπνοή της πριν το μυστήριο. Η καταγωγή του είναι από την περιοχή του Καυκάσου, η κυδωνιά, όμως, αυτοφύεται στις μεσογειακές χώρες μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα και η εποχή του είναι το τέλος του φθινοπώρου, οπότε βρισκόμαστε στην καλύτερη περίοδο για να το προσθέσουμε στη διατροφή μας.

Πέρα από την εντυπωσιακή ιστορία του και τους ονειροκρίτες απανταχού που θέλουν αυτόν που θα δει κυδώνι στον ύπνο του να έχει ευτυχία και γαλήνη στο σπιτικό του, το «χρυσό» αυτό φρούτο υπόσχεται να δώσει ώθηση στην υγεία μας και να μπει στη λίστα με τα αγαπημένα μας.

Η διατροφική του αξία

Φαίνεται πως οι παραπάνω αναφορές του κυδωνιού στην αρχαιότητα δεν είναι τυχαίες, αφού το φρούτο αυτό περιέχει πολύτιμες βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά που το καθιστούν έναν από τους πιο υγιεινούς καρπούς.

Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε νερό, όπως και κάλιο, ενώ περιέχει επίσης βιταμίνη C, A και βιταμίνες του συμπλέγματος Β. Περιέχει διαιτητικές ίνες σε γενναιόδωρες ποσότητες, ενώ ανάμεσα στα θρεπτικά συστατικά του βρίσκεται ο φώσφορος και ο σίδηρος.

Το φρούτο αυτό περιέχει επίσης μεγάλες ποσότητες τανίνης που έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση και λιθώδη κύτταρα, ενώ οι θερμίδες που αποδίδει στα 100 γραμμάριά του ανέρχονται στις 60.

Ένα (χρυσό) μήλο την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα

Τα οφέλη των κυδωνιών είναι αρκετά, η κατανάλωσή τους, όμως, δεν αντιστοιχεί σε αυτή άλλων χειμερινών φρούτων. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να μπουν για τα καλά στη διατροφή σας; Οι λόγοι είναι ότι:

-Έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πεκτίνη (διαλυτή φυτική ίνα) η οποία βοηθά στον έλεγχο των επιπέδων χοληστερίνης στο αίμα και αποτρέπει τη δυσκοιλιότητα, βοηθώντας κατά πολύ όσους προσπαθούν να χάσουν βάρος.

-Η πεκτίνη τους είναι επίσης σημαντική για αυτούς που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, καθώς επιβραδύνει την απορρόφηση των σακχάρων, ενώ μπορεί να βελτιώσει και τα επίπεδά τους στο αίμα, γι’ αυτό κι όλας κρίνεται απαραίτητο, όσοι πάσχουν από διαβήτη να ακολουθούν διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες.

-Η υψηλή περιεκτικότητά τους σε βιταμίνη C (ένα μέτριο φρούτο παρέχει περίπου το 1/3 της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης της βιταμίνης) τονώνει το ανοσοποιητικό μας. Υψηλή δόση βιταμίνης C λαμβάνουμε, όμως, όταν καταναλώνουμε τα κυδώνια ωμά, καθώς όταν τα μαγειρεύουμε χάνεται μεγάλο μέρος της βιταμίνης.

-Η υψηλή περιεκτικότητά τους σε κάλιο κάνει καλό στην καρδιά και σύμφωνα με έρευνες, μια διατροφή πλούσια σε κάλιο μας προστατεύει από καρδιακές παθήσεις, μειώνοντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο εμφάνισης υψηλής αρτηριακής πίεσης, αλλά και των υψηλών επιπέδων χοληστερίνης.

-Οι βιταμίνες και τα αντιοξειδωτικά του συμμετέχουν μαζί με όλα τα αντιοξειδωτικά που λαμβάνουμε από τη διατροφή μας, στην καταπολέμηση των ελευθέρων ριζών που βλάπτουν τα κύτταρα και μας καθιστούν επιρρεπείς σε σοβαρές ασθένειες όπως καρκίνο. Ταυτόχρονα τα κυδώνια έχουν αντιγηραντική δράση και πάλι λόγω των αντιοξειδωτικών τους.

-Το κρασί που παράγεται από κυδώνι θεωρείται πολύ ωφέλιμο για όσους πάσχουν από άσθμα.

-Το ωμό κυδώνι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ενάντια στη διάρροια και σύμφωνα με μελέτες έχει και αντιιικές ιδιότητες, οι οποίες προκύπτουν κυρίως από ουσίες που βρίσκονται στη φλούδα του.

-Άλλες σημαντικές ιδιότητές τους είναι ότι καταπραΰνουν το ερεθισμένο στομάχι, βελτιώνουν την πεπτική λειτουργία και ο χυμός μαζί με την πούλπα ενός ψητού ή βραστού κυδωνιού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αντιεμετική θεραπεία.

-Ο χαλκός του έχει πολλαπλή δράση στον οργανισμό μας, καθώς μειώνει τις βλάβες στους ιστούς, στηρίζει την υγεία των οστών και των νεύρων, ενώ υποστηρίζει και τη λειτουργία του θυρεοειδή αδένα, μειώνοντας την κούραση και την αδυναμία.

-Η συχνή κατανάλωσή τους διευκολύνει τη λειτουργία των νεφρών και του ήπατος.

Χρήσιμες συμβουλές για τους λάτρεις του κυδωνιού

-Διαλέξτε τα κυδώνια που είναι μεγάλα, σκληρά και κίτρινα (με λίγα ή καθόλου σημεία πράσινου).

-Αν διαπιστώσετε στάμπες και περίεργους λεκέδες πάνω στο κυδώνι ή αυτό είναι πολύ μικρό, καλύτερα να μην το προτιμήσετε.

-Σιγοβράστε τα ή ψήστε τα και μην προσθέσετε πολλή ζάχαρη, καθώς το φρούτο όσο μαγειρεύεται γλυκαίνει. Δοκιμάστε τη γεύση του μετά το μαγείρεμα για να δείτε αν και πόσο γλυκαντικό θα προσθέσετε.

-Αφαιρέστε τους σπόρους του πριν το μαγειρέψετε. Όπως στα μήλα, τα βερίκοκα και άλλα παρόμοια φρούτα, οι σπόροι περιέχουν αμυγδαλίνη, η οποία στο στομάχι μας αποδεσμεύει αργά υδροκυάνιο και μπορεί να προκαλέσει δηλητηρίαση.

-Αποθηκεύστε τα μέσα σε πλαστική σακούλα και διατηρείστε τα στο ψυγείο για περίπου 2 μήνες.

-Δοκιμάστε τα με το χοιρινό, το μοσχάρι ή το κοτόπουλο για να τους δώσετε μια γλυκόξινη γεύση.

-Με τα κυδώνια μπορείτε επίσης να φτιάξετε μαρμελάδα, γλυκό του κουταλιού, κομπόστα και λικέρ.

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Οι θεραπευτικές ιδιότητες του Πεύκου

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Οι θεραπευτικές ιδιότητες του Πεύκου: Το πεύκο ανήκει στην οικογένεια των Πευκοειδών η οποία περιλαμβάνει πάνω από 100 είδη του γένους Pinus. Συναντάται κυρίως στη βόρει...

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του Πεύκου

Το πεύκο ανήκει στην οικογένεια των Πευκοειδών η οποία περιλαμβάνει πάνω από 100 είδη του γένους Pinus. Συναντάται κυρίως στη βόρεια εύκρατη ζώνη της Ευρώπης και της Αμερικής. Αναπτύσσονται ακόμη και σε φτωχά εδάφη, σε ηλιόλουστες θέσεις. Το ύψος του κυμαίνεται από 20 έως 40 μέτρα.

Στη χώρα μας συναντούμε τα είδη P. Halepensis (Πεύκη η χαλέπιος) , P. Pinea (Κουκουναριά) , P. brutia, P. nigra, P (Μαυρόπευκο). sylvestris, P. (Πεύκη η αγρία) peuce, P. leucodermis που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των δασών της. Είναι αειθαλές δένδρο με κώμη απλωτή και φλοιό κοκκινωπό. Φύλλα βελονόμορφα, με βαθύ πράσινο χρώμα και μήκος 5-7 εκατοστά. Αρσενικό άνθος κίτρινο. Από το θηλυκό παράγονται οι καρποί, τα κουκουνάρια που περιέχουν τα σπέρματα. Τα κουκουνάρια είναι οι βρώσιμοι καρποί του πεύκου. Έχουν μαλακή σύσταση με υποψία ρητίνης στη γεύση. Κάνουν πιο εύγευστα τα φαγητά. Προστίθενται στο παγωτό, κέικ, πουτίγκες, κ.α. Αλεσμένοι οι σπόροι, χρησιμοποιούνται στις σούπες ως πηκτική ουσία ή για άρωμα.

Πάνω από 20 είναι τα είδη του πεύκου που παράγουν καρπούς κατάλληλους για συγκομιδή.

Συστατικά-χαρακτήρας:

Όλο το δέντρο περιέχει αιθέρια έλαια. Τα φύλλα περιέχουν πινένιο, καρένιο, λιμονένιο και οξεικό βορνύλιο. Ο κορμός και ο φλοιός περιέχουν μια βαλσαμική ρητίνη (τερεβινθίνη). Οι νέοι ρητινούχοι κλώνοι περιέχουν έλαιο αποτελούμενο από εστέρες, φελλανδρένιο και πινένιο. Επίσης παράγει διάφορα γλυκοσίδια (πινικρίνη, πικείνη και κωνιφεροσίδιο).
Ο κουκουναρόσπορος είναι πλούσιος σε πρωτεΐνες και ω – 3 λιπαρά οξέα, που είναι ευεργετικά για το καρδιαγγειακό σύστημα. Ακόμα, είναι πλούσια πηγή βιταμινών, φυτικών ινών, φολικού οξέως, ασβεστίου, φωσφόρου και σιδήρου και μπορεί να λειτουργήσει και ως συμπλήρωμα διατροφής, χάρη στην υψηλή ενεργειακή του αξία. Να σημειώσουμε ότι τα 100 γρ. κουκουναρόσπορου ισοδυναμούν με 570 θερμίδες.

Ιστορικά στοιχεία:

Όλα τα είδη του πεύκου χρησιμοποιούνται ιατρικά από την αρχαιότητα. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι τα πεύκα και γενικά τα κωνοφόρα, ήταν αφιερωμένα στον Ποσειδώνα γιατί έδιναν την καλύτερη ξυλεία για τα πλοία.
Η πίτυς των αρχαίων (η πεύκη η χαλέπιος) ήταν το αγαπημένο δέντρο της Ρέας, της μητέρας των θεών, της κόρης του Ουρανού και της Γης, γιατί συμβόλιζε το σύνδεσμο ουρανού και γης.
Είναι γνωστός από την ελληνική μυθολογία και ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης ο οποίος ήταν ληστής και νόθος γιος του Ποσειδώνα. Τον Σίνη τον σκότωσε ο Θησέας με τον τρόπο που αυτός σκότωνε τα θύματά του.
Το κουκουνάρι καταναλωνόταν ευρέως στην Ευρώπη και την Ασία, από την Παλαιολιθική κιόλας περίοδο. Στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και στη Ρώμη, την Αμερική των Ινδιάνων και στη μακρινή Σιβηρία, το κουκουνάρι αποτελούσε ανέκαθεν περιζήτητη λιχουδιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι εκτιμούσαν την πλούσια θρεπτική αξία του και ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που το θεωρούσαν και σύμβολο ανδρισμού και γονιμότητας. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μάλιστα, συνήθιζαν να σερβίρουν ένα είδος μπισκότου με κουκουνάρι, που είχε ως κύριο στόχο την ενίσχυση των ερωτικών επιδόσεων.

Άνθιση – συλλογή – χρησιμοποιούμενα μέρη

Χρήσιμα μέρη του πεύκου είναι ο φλοιός, τα νεαρά φύλλα (βελόνες), οι αρσενικές ταξιανθίες που είναι μικρές, κιτρινωπές όταν είναι νεαρές και καφετιές όταν ξανθίζουν και το ρετσίνι. Οι βελόνες και τα νεαρά μπουμπούκια συλλέγονται μαζί με τα λεπτά κλαράκια την άνοιξη, κόβοντας τα νεαρά βλαστάρια.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:

Το πεύκο έχει αντισηπτικές, διουρητικές, αποχρεμπτικές, αντικαταρροϊκές, αντιοξεοδωτικές και τονωτικές ιδιότητες.
Από ορισμένα είδη πεύκων λαμβάνονται κάποια συστατικά που ονομάζονται προανθοκυανιδίνες (πυκνογενόλες) τα οποία έχουν υποστηρικτική δράση στον κολλαγόνο των ιστών. Έτσι μπορούν να είναι ωφέλιμα στην αντιμετώπιση μωλωπισμών και κιρσών. Επίσης προστατεύουν τα κύτταρα από βλάβες και στη συσσώρευση λιπών στις αρτηρίες. Κατά συνέπεια μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην πρόληψη του καρκίνου και να λειτουργήσουν προληπτικά κατά των καρδιοπαθειών.
Τα φρέσκα φύλλα του πεύκου μαζί με τα αρσενικά άνθη (τις μικρές κίτρινες κουκουνάρες) σε βραστό νερό είναι ωφέλιμα για εισπνοές για το βήχα, τη βρογχίτιδα, την ιγμορίτιδα και το συνάχι. Αν ρίξουμε το αφέψημα τους στο νερό του μπάνιου, μας ξεκουράζουν, ηρεμούν τα νεύρα, ανακουφίζουν τους καταθλιπτικούς και ταυτόχρονα ωφελούν σε δερματικά προβλήματα, εξανθήματα και ακμή. Είναι επίσης χρήσιμο για ρευματισμούς και αρθρίτιδα.

Το αιθέριο έλαιο του πεύκου είναι εξαιρετικό αντισηπτικό για πολλές αναπνευστικές διαταραχές και ιδιαίτερα ωφέλιμο σε συνδυασμό με έλαιο ευκαλύπτου, όταν χρησιμοποιείται σε εισπνοές για ρινική απόφραξη.

Από το ρετσίνι του πεύκου με βιομηχανική κατεργασία εξάγονται το κολοφώνιο και το τερεβινθέλαιο (νέφτι) που χρησιμοποιούνται σε αλοιφές ή έμπλαστρα για ρευματισμούς, πλευρίτιδες, διαστρέμματα και μώλωπες.

Ο κουκουναρόσπορος έχει αποδειχθεί ότι «κόβει» την όρεξη 20 λεπτά από την ώρα που θα τον φάμε και τον χρησιμοποιούν στις δίαιτες. Μην ξεχνάμε όμως ότι πρέπει να τρώμε λίγο, γιατί έχει πολλές θερμίδες.

Παρασκευή και δοσολογία:

Ως έγχυμα ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε μισή κουταλιά του τσαγιού πευκοβελόνες και το αφήνουμε σκεπασμένο για 15 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα.
Για εισπνοές ρίχνουμε 2-3 χούφτες πευκοβελόνες σε 2 λίτρα νερό. Το βράζουμε και μετά χαμηλώνουμε τη φωτιά για το αφήνουμε να σιγοβράσει για 5 λεπτά.

Προφυλάξεις:

Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται σε εισπνοές ή μασάζ για μυϊκούς πόνους, αραιωμένο σε έλαιο βάση. Να αποφεύγουμε να έρθει σε άμεση επαφή το αιθέριο έλαιο με το δέρμα. Πλένουμε τα χέρια μας μετά από κάθε επαφή με αιθέρια έλαια. Η χρήση των σκευασμάτων του πεύκου αντενδείκνυται στις εγκύους και στις ασθένειες των νεφρών και την ηπατίτιδα.

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Πεπρωμένο - Πρόνοια - Υστεροφημία

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Πεπρωμένο - Πρόνοια - Υστεροφημία: Μόνο οι Καθαρές, Ελεύθερες, Ειλικρινείς Καρδιές είναι σε θέση να δουν την πραγματικότητα με ένα τόσο βαθύ και διαπεραστικό βλέμμα και μέ...

Πεπρωμένο - Πρόνοια - Υστεροφημία

Μόνο οι Καθαρές, Ελεύθερες, Ειλικρινείς Καρδιές είναι σε θέση να δουν την πραγματικότητα με ένα τόσο βαθύ και διαπεραστικό βλέμμα και μέσα από ένα ψυχικό πρίσμα, το οποίο δύναται να ανακαλύψει το Καλό και το Ευτυχές, ξεδιπλώνοντας με υποδειγματικό τρόπο αστείρευτες και ανιδιοτελείς σκέψεις και γνώσεις της Ζωής, οι οποίες ξεπερνούν τα στενά όρια της καθημερινότητας και φτάνουν μέχρι τις εσχατιές του Χώρου και του Χρόνου.

Η Κασσάνδρα, μέσα από την διορατική ματιά των τραγικών προβλέψεών της για τον θάνατο του αδερφού της Έκτορα, λόγω της ερωτικής επιλογής του άλλου αδερφού της του Πάρη, αποπειράται να δώσει στους αμύητους μια πρώτη ιδέα από το αληθινό νόημα της ίδιας της ύπαρξης. Είναι η «Ιερή τριάδα», η οποία καθόρισε τον ρου της Ελληνικής Αρχαιότητας και κινεί τα νήματα της εξέλιξης και της κατάληξης: το Πεπρωμένο, η Πρόνοια και η Υστεροφημία. Λέξεις (και πολύ περισσότερο έννοιες) γύρω από τις οποίες έχουν περιστραφεί σημαντικές και ουσιαστικές φιλοσοφικές διενέξεις και αναλύσεις, αλλά και έχουν αφιερωθεί σκληρές μάχες τόσο πνευματικού περιεχομένου, όσο και πολυαίμακτες υλικές.

Οι συνδέσεις προσώπων και γεγονότων μεταξύ τους οδηγούν στην δημιουργία της υστεροφημίας. Η πίκρα για τον χαμό μετουσιώνεται δια του Ηρωικού θανάτου σε Δόξα. Η μοιραία όσο και τραγική επιλογή του Πάρη στο πρόσωπο της Ωραίας Ελένης της Σπάρτης χάρισε στην ανθρωπότητα ένα ασύλληπτου κάλλους αιώνιο έπος, το ομηρικό, αλλά στην Τροία τον όλεθρό της. Αν το πεπρωμένο είναι το νήμα εκείνο που ενώνει τα ασύνδετα και εκδηλώνεται ως μια συνεχής ακολουθία των γεγονότων, τότε η πρόνοια είναι εκείνη η αναγκαιότητα, η οποία βρίσκεται πριν και πάνω από το πεπρωμένο και το ορίζει απόλυτα. Στην ενδοελληνική σύγκρουση μεταξύ Αχαιών και Τρώων, ο Έκτορας πλήρωσε το τίμημα για την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, καθώς και την συνεχή μαλθακότητα του τελευταίου. Εν τούτοις, έδωσε την μάχη μέχρι τέλους για την σωτηρία της Πόλης του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η αναμέτρησή του με τον Αχιλλέα θα ήταν άνιση για τον γιο του Πριάμου και της Εκάβης.

Όλα αυτά, όμως, κατέληξαν στην Υστεροφημία, μια διαφορετική διάσταση της Αθανασίας. Η υστεροφημία του νεκρού αποτελεί για τους ζώντες μια πρόταση ακολουθίας γενναίων πράξεων, έναν προϊδεασμό της αιώνιας ζωής και της θέωσης της ανθρώπινης ψυχής. Όπως ο Έρωτας μαγεύει και «σπρώχνει» το είδος μας προς την φυσική και πνευματική δημιουργία, ακριβώς επειδή είναι ένας έμπρακτος υπαινιγμός του αισθήματος της πληρότητας και της ένωσης με την θεία ουσία, έτσι και η υστεροφημία είναι ένα μήνυμα υπέρβασης του Άδη και εξουδετέρωσης της λήθης. Στην μακραίωνη Ιστορία του Έθνους μας, οι Έλληνες έχουν δώσει τον αγώνα ενάντια στην λήθη και την λησμονιά με πολλαπλές επιτυχίες.

Ακόμη κι αν φαινομενικά έχουν ηττηθεί ορισμένες φορές στο υλικό πεδίο, εν τούτοις έχουν καταφέρει να επιβληθούν σ’ ένα πολύ πιο ισχυρό επίπεδο, το οποίο αφήνει παρακαταθήκες συμπεριφοράς για τις επόμενες γενιές. Τόσο η υπάρχουσα γενιά όσο ενδεχομένως και η επόμενη είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένες να ακολουθήσουν το αιώνιο παράδειγμα του Έκτορα, ανεξαρτήτως από την τελική κατάληξη του αποτελέσματος, με τους ίδιους ή ακόμη και χειρότερους όρους και φρικτές ισορροπίες δυνάμεων, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί για πολλοστή φορά η αθάνατη φύση του Έθνους των Ελλήνων. Είναι ολοφάνερο ότι η Πρόνοια και το Πεπρωμένο δεν προβλέπουν για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα κανένα άλλο Καθήκον παρά το να (από)δείξει σε πλήρη και μόνιμη βάση την Αρετή και την Ανδρεία που τον διακατέχουν και συντεταγμένα τον οδηγούν στην Υστεροφημία.

Η Χαρισματική Κασσάνδρα με τις μαντικές της ικανότητες δείχνει αυτόν τον δρόμο, θέτοντας ως πρότυπο αιώνιας συμπεριφοράς τον Έκτορα, ο οποίος όπως αναφέρεται από τα χείλη της: «Και το ριζικό του Έκτορα, που σου φαίνεται πικρό, άκου το πώς είναι: χάθηκε, μα, πριν χαθεί, έδειξε την παλληκαριά του, και της δόξας του αιτία στάθηκε ο ερχομός των Αχαιών, αν μένανε στον τόπο τους εκείνοι, δεν θα φανερωνόταν η παλληκαριά του». Ο ηρωικός θάνατος, ως το αποτέλεσμα της υπεράσπισης της Πατρίδας, αποτελεί το σάρωμα της μεμψιμοιρίας και της νωθρότητας στις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Αποτελεί ένα ελιξίριο αιωνιότητας, γκρεμίζοντας φθαρμένες και μίζερες νοοτροπίες που επί δεκαετίες μολύνουν το πνευματικό και πρακτικό DNA των συμπατριωτών μας. Ο Έκτορας κατόρθωσε να μην έχει πικρό ριζικό, επειδή «πριν χαθεί, έδειξε την παλληκαριά του». Πόσα αποθέματα «παλληκαριάς» μας έχουν μείνει, άραγε, για να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα του Έκτορα, του Λεωνίδα, του Διαίου, του Παλαιολόγου, του Παπαφλέσσα, του Μελά, του Αυξεντίου, του Ισαάκ, του Σολωμού;

Αφουγκραζόμενοι την μυστική φωνή του Αίματος, τον απόηχο του παρελθόντος και δημιουργώντας την σπορά του μέλλοντος, μπορούμε να έχουμε το κλειδί της Ευτυχίας στα χέρια μας, αν συνειδητοποιήσουμε ότι το τρίπτυχο του Πεπρωμένου, της Πρόνοιας και της Υστεροφημίας αποτελεί την «σκάλα» για το ανέβασμα του Ανθρώπου σε ανώτερες κλίμακες αντίληψης του αληθινού νοήματος της Ζωής, το οποίο ξεπερνά την οποιαδήποτε φθαρτή από τον Χρόνο ασημαντότητα πράξεων που χάνονται χωρίς να αφήσουν απολύτως τίποτα στην μνήμη της Ιστορίας.

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Ο Λαϊκός Εθνικισμός ως Βιοθεωρία

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Ο Λαϊκός Εθνικισμός ως Βιοθεωρία: Η Ιδεολογία μας αποτελείται από μερικά πολύ βασικά συστατικά, που όμως της επιτρέπουν να επεκταθεί σε όλους τους τομείς του ζειν και να επ...

Ο Λαϊκός Εθνικισμός ως Βιοθεωρία

Η Ιδεολογία μας αποτελείται από μερικά πολύ βασικά συστατικά, που όμως της επιτρέπουν να επεκταθεί σε όλους τους τομείς του ζειν και να επεκτείνει τον εαυτό της στο επίπεδο της Βιοθεωρίας, της Κοσμοθεάσεως. Μακριά από ρηχούς «πατριωτισμούς» και θολούς ορισμούς του Εθνικισμού, ορθώνεται ο δικός μας Λαϊκός Εθνικισμός, σαφής, καθαρός, φωτίζοντας τον ανηφορικό δρόμο που έχουμε να ανέβουμε με δύο μόνο λέξεις: Αίμα και Τιμή. Δύο φάροι φωτός, οι οποίοι επάγουν και συνεπάγουν, μια ολόκληρη Στάση Ζωής, τον Μοναδικό δρόμο Ανάστασης και Ανάτασης του Έθνους από τον διεθνιστικό φιλελευθερομαρξιστικό νεοκομμουνιστικό βούρκο που έχει βυθιστεί εδώ και χρόνια. Έναν βούρκο αδιαφορίας και ατομικισμού που είναι η πηγή όλων των δεινών μας, που είναι η δυστυχία μας.

Για χρόνια ο ουροβόρος όφις μας έθετε στον κλοιό αλλοτρίωσης του καταναλωτισμού, στην παγίδα – κέντρο του χιλιόχρονου σχεδίου, και τώρα ο κλοιός σφίγγει τόσο που ακόμα και ο πιο αδαής μπορεί να τον δει, ασχέτως αν δεν μπορεί να τον ονομάσει ορθά. Ο Ανατέλων Ήλιος της Ιδεολογίας και το Σπαθί που τον φέρει είναι η λύση του γόρδιου, αυτού, δεσμού που κρατά υποδουλωμένο το Έθνος. Ο Ήλιος αυτός θα πρέπει να σκορπίσει το Φως του σε ολόκληρη την Κοινωνία και να κατασκορπίσει το Σκότος της μετριολατρείας, της κακομοιριάς και της κουτοπονηριάς που έχει απλωθεί ως γάγγραινα πάνω στο Έθνος.

Αίμα, η πρώτη συνισταμένη της Ιδεολογίας μας και η Ηρωολατρεία πυρήνας του Θρησκευτικού τύπου, Ιδεαλισμού της Βιοθεωρίας μας. «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.» . Το ανώτερο σημείο, το πραγματικά Θεϊκό σημείο της Φυλής μας είναι οι Ήρωες της και οι Σοφοί της. Οι Άνθρωποι που ζουν ενάντια στην φθορά του Χρόνου, οι πραγματικά Αιώνιοι Άνδρες και Γυναίκες, που μετέχουν στο Αίμα μας. Απόρροια αυτού η ανάγκη για διαρκή και ατέρμονη Αυτοβελτίωση με σκοπό το αδύνατο, την ίδια την Θέωση, γιατί δεν έχει τόση αξία το να είναι κάποιος Έλληνας, όσο το να φτάσει τον Έλληνα, το να προσπαθεί να φτάσει το Ιδανικό που πρεσβεύει ο Ελληνισμός. Ηρωολατρεία βιωμένη μέσα στην Ψυχή και όχι σαν ένα σάπιο προγονόπληκτο κουφάρι μικροαστικού και ψευδεπίγραφου «πατριωτισμού». Ήρωες και Σοφοί που λειτουργούν ως πρότυπα, ως φάροι που προσελκύουν την Νεολαία σε νέα ύψη και όχι ως κενοτάφια νεκρά και ανενεργά. Όχι ανενεργά, πόσο μάλλον ψευδεπίγραφα με προσκυνημένους να τιμούν Ήρωες και συνεργάτες των δυναστών μας να επικαλούνται «πατριωτισμούς» και «εθνικισμούς».

“Όλα έμεναν άκαρπα χωρίς τον Ήρωα. Χρειάσθηκε ο θάνατος ενός παλικαριού για να δώσει πνοή στις πρώτες εκείνες ενέργειες και σ’ όλα τα σχέδια. Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει. Ο Θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια. Ο Θάνατος είναι ζωή.”

Ίων Δραγούμης – “Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα”

Δια μέσου του Αίματος και την Ηρωολατρείας διαφαίνεται ως μοναδική πολιτική επιλογή και η Λαϊκή έκφραση του Εθνικισμού μας, γιατί χωρίς αυτήν θα ήταν ψεύτικος και αυτός ο ίδιος. Γιατί δεν νοείται Εθνικιστής που δεν αγαπά πρωτίστως τον Λαό του και δεν νοείται αγάπη για αυτόν τον Λαό αν κάποιος δεν έχει κατά νου αυτό που πρώτος ο Λυκούργος μας έδειξε ώστε το Έθνος να ζήσει πραγματικά αδελφωμένο και αγαπημένο, ενωμένο σαν μία γροθιά ενάντια στον οποιονδήποτε το επιβουλεύεται, είτε εκ των έσω, είτε απ’ έξω. Η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η κατακρήμνιση της ιεραρχίας του χρήματος, με μια ταυτόχρονη εγκαθίδρυση της ιεραρχίας της αρετής, έχει από αρχαιοτάτων χρόνων δείξει την αξία της στην εγκαθίδρυση της Λακωνικής Κυριαρχίας που παρέμεινε επί 600 χρόνια αήττητη στα πεδία των μαχών και ατάραχη στο εσωτερικό της. Διαβάζουμε,σχετικά στον Πλούταρχο:

“Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ’ όλα, είναι ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτή σε ελάχιστους. Γι’ αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και το φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνη αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και με ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη. Και κάνοντας πράξη το έργο του μοίρασε την άλλη λακωνική γη σε τριάντα χιλιάδες κλήρους για τους περιοίκους κι αυτήν που αποτελούσε την Σπάρτη σε εννιά χιλιάδες (γιατί τόσοι έγιναν οι κλήροι των Σπαρτιατών).»

«λένε πως όταν κάποτε αυτός, ύστερα από πολύ χρόνο, γύριζε από ένα ταξίδι και είδε να έχουν πριν λίγο θερίσει στους αγρούς, καμαρώνοντας τους σωρούς, ίσους τον ένα δίπλα στον άλλο, χαμογέλασε και είπε σ’ αυτούς που ήταν μαζί του, πως η Λακωνική ολόκληρη μοιάζει με χώρα που ανήκει σε αδέλφια, που μόλις έκαναν τη μοιρασιά».

Στο βιβλίο του καθηγητή Κ. Κολλιόπουλου, «Η υψηλή στρατηγική της Αρχαίας Σπάρτης» αναφέρεται το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει η Ιδεολογία, χτίζοντας επί του έργου του Λυκούργου που οδήγησε σε μια Κοινωνία, όπως η Σπαρτιατική. Εκεί ο καθηγητής λέει για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε καθώς ο κάθε Όμοιος έπρεπε να συνεισφέρει στο κοινό τραπέζι από το κτήμα του, γεγονός που μετά από πολλά χρόνια δημιούργησε πρόβλημα, αφού όταν ένας Όμοιος έκανε δύο παιδιά, το κτήμα γινόταν μισό με αποτέλεσμα ο χρόνος να αναγκάσει ολόκληρες οικογένειες να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν. Αυτό βέβαια το πρόβλημα που φάνηκε μετά από 500 χρόνια κοινού βίου δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να αναζητούμε λύση σε φιλελευθερομαρξιστικά ιδεολογήματα που χρειάστηκαν όση τρομοκρατία μπορούσαν να παράγουν προκειμένου να αντέξουν το πολύ 50 χρόνια. Η παρακαταθήκη του Λυκούργου και άλλων νομοθετών και ηγετών που γκρέμισαν την κυριαρχία του χρήματος και έθεσαν το πολίτευμα τους, όσο πιο κοντά στην αριστοκρατία του Πλάτωνα γινόταν, μας θέτει ως μονόδρομο τον ανηφορικό δρόμο του πραγματικού Σοσιαλισμού,αυτού που βρίσκεται μακριά από μαρξιστικές και λενινιστικές σοφιστίες και δίπλα στην Φυλή και το Έθνος. Εξού και ο δικός μας Αντικαπιταλισμός που δεν είναι μονεταριστικός και ωφελιμιστικός όπως ο μαρξιστικός, που εν τέλει καταλήγει να είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τον καπιταλισμό. Αυτά τα παραπάνω βεβαίως μας οδηγούν και μακριά από τα κακόμοιρα ψευδοδόγματα «της μικράς και έντιμου Ελλάδας» και μας δείχνουν καθαρά το πεπρωμένο της Ελλάδας που, είτε θα είναι Μεγάλη, είτε δεν θα είναι καθόλου.

Άμεσο και προφανές συνεπαγόμενο της Ηρωολατρείας και γενικότερα της Προγονολατρείας των Αρίστων (γιατί ακόμα και τους προγόνους μας του διαλέγουμε, αφού πρόγονος μας ο Λεωνίδας, αλλά πρόγονος μας δυστυχώς και ο Εφιάλτης), είναι ο δύσβατος δρόμος της Αυτοβελτίωσης, που προϋποθέτει το πιο δύσκολο πράγμα σε έναν άνθρωπο, δηλαδή την ειλικρινή παραδοχή και αντιμετώπιση των ανεπαρκειών του. Δεν χωρούν ανάμεσα μας, στο Έθνος που ονειρευόμαστε, τα συμπτώματα και οι αιτίες της σύγχρονης παρακμής, τα οποία πρέπει άμεσα να αντικατασταθούν με τις αντίστοιχες Αρετές του Ελληνισμού. Η σαπίλα και η παρακμή που επεκτάθηκε στην Ελληνική Κοινωνία επωάστηκε μέσα στον ίδιο τον Ελληνικό Λαό, αλλιώς δεν θα μπορούσε να ριζώσει, όπως ρίζωσε βαθιά αυτή που μας καταπιέζει. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι πολιτικοί και οι ανθελληνικές «λέσχες» είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι αυτός ο Λαός έχει, έστω, την ελάχιστη ευθύνη ότι δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε κανένα από τα σχέδια τους. Ακόμα, λοιπόν, και αν αποδώσουμε αυτή την ελάχιστη ευθύνη του αστισμού θα πρέπει να αναγνωρίσουμε μέσα σε αυτήν έναν Λαό που δέχτηκε τα κελεύσματα των σειρήνων με χαρά και αμετροέπεια, χαρακτηριστικά που θα πρέπει να ξεριζωθούν. Όμως επειδή, για να λέμε και την Αλήθεια, δεν είναι μόνο αυτή η ευθύνη του Ελληνικού Λαού, θα πρέπει να δούμε ότι το καταναλωτικό όργιο στο οποίο τον βούτηξε η μεταπολίτευση με την σωρεία δανείων που έπαιρνε από τους διεθνείς τοκογλύφους, είχε και άλλες συνέπειες όπως το γεγονός ότι όλες οι σχέσεις και οι θεσμοί αλλοιώθηκαν και διαστρεβλώθηκαν μέσα από αυτό, με την συνένοχη σιωπή του Λαού.

Η έννοια της Τιμής και συνεπαγωγικά της Αξιοπρέπειας μας δείχνει τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε προκειμένου να καταφέρουμε να πραγματώσουμε όλα τα παραπάνω. Είναι πρωτίστως ζήτημα Τιμής και Αξιοπρέπειας, θέμα Καθήκοντος, να ξεσηκωθούμε και να αντιδράσουμε, να επαναστατήσουμε, Ενεργά και όχι σπασμωδικά απέναντι σε ένα σύστημα που μας οδηγεί στην καταστροφή. Μια επανάσταση που θα πρέπει να συμπεριλάβει όλους τους τομείς της ζωής μας, ακόμα και της προσωπικής, αφού η γάγγραινα πρέπει να κοπεί ολόκληρη, ώστε να μην μπορέσει να εμφανιστεί και πάλι. Οποιαδήποτε προσπάθεια για επιδιόρθωση της είναι μάταιη, αφού πρόκειται ουσιαστικά για την επέκταση μιας νέκρωσης. Είναι Καθήκον μας και Ζήτημα Τιμής η Επανάσταση, όπως την οραματίστηκε ο Μεγάλος Έλληνας Περικλής Γιαννόπουλος:

“Και η διέξοδος αυτή η μία και μοναδική είναι: Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις Συνεπάγουσα και: Βαθύτατην Ηθικήν Επανάστασιν ήτοι: Επανάστασις Ατομική. Επανάστασις Κοινωνική. Επανάστασις Πολιτική. Επανάστασις Ιδεολογική. Επανάστασις Φιλολογική. Επανάστασις Καλλιτεχνική. Ναι. Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις, γεννώσα ΦΩΣ. Καταρρακνώσουσα με φώς τα Σκοτάδια και τα ψεύματα. Πνευματική Επανάστασις, εξεγείρουσα όλας τας Ηθικάς, Πνευματικάς και Υλικάς Δυνάμεις ολοκλήρου της Φυλής, ενούσα αυτάς και οδηγούσα αποφασιστικώς ίνα δημιουργηθή, διαπλασθή και υπάρξη τέλος: 1ον Νέον Εθνικόν Πνεύμα 2ον Νέον Εθνικόν Ιδανικόν 3ον Νέα Εθνική Πίστις,“

Μια Επανάσταση Ελληνική που θα συνταράξει όλα τα επίπεδα του Ατομικού και Κοινωνικού μας Βίου. Μια Επανελληνοποίηση που θα αποτινάξει από πάνω μας όλα τα υπολείμματα του σιωνιστικού πέπλου που μας κράταγε τόσο καιρό κοιμισμένους και μας έπνιγε ως άτομα, ως γειτονιές, ως πόλεις, ως Έθνος. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο διαφορετικά «έθνη» που το ένα περιέχεται στο άλλο. Το ένα, το μικρότερο, είναι αυτοί που έχουν κάνει τα βήματα αυτής της Επανάστασης, άλλοι πολλά, άλλοι λιγότερα, πάντως κινούνται στον ίδιο σκοπό, έχουν μεταλάβει την Κοσμοθέαση του Λαϊκού Εθνικισμού. Το άλλο, το μεγαλύτερο προς το παρόν, αυτοί που ακόμα δεν τα έχουν κάνει. Οι μεν είναι το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα και είναι το Μέλλον αυτού του τόπου. Οι δε είναι το παρόν που θα πρέπει να διαλέξει αν θα γίνει παρελθόν ή μέλλον. Καθήκον μας και ύψιστη Τιμή μας ο Αγώνας να μεγαλώσουμε την Κοινωνία μας, την Κοινωνία των Ομοίων, την Κοινωνία του Μέλλοντος, την Κοινωνία που θα δώσει την Ύψιστη Μάχη ενάντια στο αιώνιο έρεβος. Να την μεγαλώσουμε τόσο που να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους. Γιατί σε αυτόν τον Αγώνα κανείς δεν περισσεύει και εν τέλει κανείς δεν θα μείνει αμέτοχος.

Στεκόμενοι μακριά από την επίπλαστη και επίκτητη ψευδοηθική της κακομοιριάς, μακριά από ενοχές, με μόνο σκοπό την σωτήρια και Ανάσταση του Έθνους μας και της Φυλής μας δίνουμε τον Αγώνα με όλες μας τις δυνάμεις, με Πίστη, Πυγμή και Αποφασιστηκότητα. Σαν ήδη νεκροί και ξοφλημένοι που δεν έχουν έχουν τίποτα να χάσουν, μαχόμαστε με Σιδερένια Θέληση και Πειθαρχία. Όχι για μας αλλά τα παιδιά αυτού του Έθνους και για τους Ήρωες του. Γιατί δεν χρωστάμε σε κανέναν παρα μόνο«χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα’ ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Η ένοχη σιωπή ενός ολόκληρου καθεστώτος για το γιο...

ΜΑΡΙΟΣ (Μαργαριτης Μπρουσας): Η ένοχη σιωπή ενός ολόκληρου καθεστώτος για το γιο...: Όλα έχουν δραματικά αλλάξει για την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο μετά την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι. Αυτό, όμως, όπως όλα δείχνουν δε...

Η ένοχη σιωπή ενός ολόκληρου καθεστώτος για το γιουχάρισμα του Εθνικού μας Ύμνου

Όλα έχουν δραματικά αλλάξει για την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο μετά την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι. Αυτό, όμως, όπως όλα δείχνουν δεν έχει καταστεί αντιληπτό σε αυτούς, οι οποίοι με περισσή ανευθυνότητα εξουσιάζουν την χώρα! Όλα είναι διαφορετικά. Ευρισκόμεθα σε μία κατάσταση ισορροπίας του τρόμου, αφού ουδείς γνωρίζει ποια μορφή θα έχει η εμπλοκή των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Τουρκίας στον πόλεμο στην Συρία με δεδομένη την αυξημένη πολεμική εμπλοκή τις τελευταίες εβδομάδες της Ρωσσίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είχαμε και την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία, μία επίσκεψη άνευ ουσίας και εθνικά επικίνδυνη! Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος εδήλωσε χωρίς δισταγμό ότι θα υποστηρίξει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. χωρίς να θέτει το ζήτημα της κατοχής και της παρουσίας των στρατευμάτων του Αττίλα στην Κύπρο! Και δεν ήταν μόνον αυτό… Υποτίθεται ότι η επίσκεψή του στην Τουρκία είχε σαν βασικό της στόχο το ζήτημα των 700.000 παράνομων μεταναστών και προσφύγων, οι οποίοι έχουν εισέλθει στην Πατρίδα μας και επί του θέματος αυτού δεν έλαβε απάντηση. 

Δεν έθεσε επίσης όπως είχε καθήκον το ζήτημα του πολέμου στην Συρία, στον οποίο έχει άμεση εμπλοκή η Τουρκία. Και για όποιον έχει αμφιβολίες, μετά την σφαγή από ισλαμιστές τρομοκράτες στο Παρίσι, ο Χακάν Φιντάν, επικεφαλής της ΜΙΤ, της μυστικής υπηρεσίας της Τουρκίας, δήλωσε στο γερμανικό ΑWD: "Η εισβολή στην Συρία από τον Πούτιν στρέφεται εναντίον του Ισλάμ και του διεθνούς δικαίου. Το ΙSIS (σημ: το Ισλαμικό Κράτος, που διεκδίκησε της σφαγή του Παρισιού) είναι μια πραγματικότητα... Λόγω παραβίασης των βασικών αρχών των Ηνωμένων Εθνών, ζητώ από τους Δυτικούς να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να ανατρέψουν το σχέδιο του Β. Πούτιν να καταπνίξει την ισλαμική επανάσταση στη Συρία». Μία δήλωση τουλάχιστον προκλητική από έναν ανώτερο κυβερνητικό αξιωματούχο της Άγκυρας, η οποία ασφαλώς και δεν θα ήταν δυνατόν να ήταν αντίθετη με τις σκέψεις και τον προσανατολισμό της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας.

Δεν συνέβη όμως μόνον αυτό στην Τουρκία. Απόλυτα ευθυγραμμισμένος ο τουρκικός όχλος με την δήλωση αυτή όταν ζητήθηκε να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στο ποδοσφαιρικό στάδιο όπου θα διεξήγετο ο αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Ελλάδος και Τουρκίας μέσα στο λεπτό αυτό τα τουρκικά στίφη από τις εξέδρες ούρλιαζαν “Αλλάχ Ακμπαρ”, ζητωκραυγάζοντας κατ’ ουσίαν την σφαγή αθώων πολιτών από τους ισλαμιστές τρομοκράτες μέσα στην καρδιά της Ευρώπης!

Στην αρχή επίσης, του ποδοσφαιρικού αυτού αγώνος είθισται να ακούγονται οι εθνικοί ύμνοι των χωρών. Έτσι λοιπόν σε όλη την διάρκεια της ανακρούσεως του Εθνικού Ύμνου των Ελλήνων, οι τουρκικές ορδές από τις εξέδρες γιουχάριζαν με φανατισμό και αυτό γινότανε ενώ ήταν παρών στο στάδιο ο πρωθυπουργός της Ελλάδος. Το παράξενο δεν ήταν το ότι οι Τούρκοι γιούχαραν τον Εθνικό μας Ύμνο και σε εμάς τουλάχιστον, οι οποίοι δεν πιστεύουμε στο παραμύθι της “Ελληνοτουρκικής φιλίας” δεν προκάλεσε ουδεμία έκπληξη, άλλα είναι τα μυστήρια και τα πρωτοφανή, τα οποία αποδεικνύουν ότι υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα σκληρής λογοκρισίας από μία πέμπτη φάλαγγα, η οποία υπάρχει στην Πατρίδα μας και δρα εις βάρος των Εθνικών συμφερόντων.

Το γεγονός αυτό, το εξαιρετικά σημαντικό από πολλές απόψεις, κάποιοι φρόντισαν να μη γίνει αντιληπτό από τον Ελληνικό Λαό. Κάποιοι φρόντισαν να μην προβληθεί από κανέναν τηλεοπτικό σταθμό, να θαφτεί κυριολεκτικά η είδηση, η οποία βεβαίως και δεν θα ήταν και τόσο ευχάριστη στους εργολάβους της “ελληνοτουρκικής φιλίας”, οι οποίοι βρίσκονται επάνω από κόμματα, επάνω από την οποιαδήποτε εξουσία αυτής της χώρας… Δεν θα σταθώ στο ότι θα έπρεπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος για λόγους στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας να αποχωρήσει από το γήπεδο, αλλά θα σταθώ στο ότι ακόμη και αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι τον αντιπολιτεύονται εσιώπησαν άπαντες για το συμβάν αυτό.

Για να αντιληφθείτε πόσο βρώμικος και σκοτεινός είναι ο πόλεμος ενάντια στο εθνικό αίσθημα των Ελλήνων όχι μόνον δεν έδειξαν το γιουχάρισμα του Εθνικού μας Ύμνου, αλλά ψιθυριστές οι οποίοι οργιάζουν στο διαδίκτυο διέδωσαν ότι δήθεν δεν ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος στο στάδιο της Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να μη γιουχαριστεί! Φυσικά αυτό δεν είχε καμμία σχέση με την πραγματικότητα και έτσι αυτή η ύβρις ενάντια στην Εθνική Τιμή των Ελλήνων πέρασε απαρατήρητη από τον Λαό, ο οποίος σίγουρα θα αισθανόταν οργή εάν γνώριζε αυτά τα οποία είχαν πραγματικά συμβεί.

Στόχος τους, λοιπόν, χωρίς αμφιβολία να αμβλυνθεί το εθνικό φρόνημα, να κτυπηθεί καίρια κάθε πατριωτικό αίσθημα προς χάριν μία “φιλίας” η οποία δεν υπάρχει. Μάλιστα, φρόντισαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί να παρουσιάσουν με ύφος… μελό χαριτωμένα στιγμιότυπα της συναντήσεως Τσίπρα Νταβούτογλου και να μας πουν ότι όλα πήγαν καλά χωρίς κανένα πρόβλημα. Και όλα αυτά έγιναν από όλους χωρίς εξαίρεση τους τηλεοπτικούς σταθμούς και αυτό δείχνει ότι υπάρχει μια “ομερτά”, ένα συγκεκριμένο σχέδιο το οποίο ακολουθείται με σεβασμό και το οποίο στοχεύει κατ’ ευθείαν στην καρδιά της Ελλάδος.

Δεν έπρεπε οι Έλληνες να δούνε να γιουχάρεται ο Εθνικός τους Ύμνος και δεν το είδαν και αυτό το ονομάζουν ενημέρωση, το ονομάζουν πληροφόρηση μέσα στα πλαίσια του ψευτορωμαίικου και της ψευτοδημοκρατίας τους. Αυτήν την παραπληροφόρηση, αυτήν την βάναυση διαστρέβλωση της πραγματικότητας την έχουμε ζήσει και την ζούμε εδώ και χρόνια σκληρά εμείς οι Χρυσαυγίτες με τις περίφημες Χρυσαυγιάδες, οι οποίες προβάλλονται συχνά από τους μεγάλους αρχιτέκτονες του ψεύδους, οι οποίοι εμφανίζουν κυριολεκτικά το άσπρο - μαύρο!

Τα ίδια κάνουν και με το λεγόμενο από αυτούς “προσφυγικό” ζήτημα. Παρουσιάζουν κάποιες εικόνες σχεδόν… ιδανικές χωρίς να προβάλλουν ούτε μία σκηνή από την ανησυχία και τον φόβο των Ελλήνων για τα όσα συμβαίνουν, χωρίς ακόμη να παρουσιάζουν τι πραγματικά συμβαίνει με τις εξαθλιωμένες μάζες, οι οποίες έχουν έλθει παράνομα στην Πατρίδα μας και ζουν πράγματι μέσα σε απαράδεκτες συνθήκες. Οι ψευτοανθρωπιστές του “αντιρατσισμού” δεν έχουν δείξει ούτε μία εικόνα από το λιμάνι της Μυτιλήνης, είτε από τον καταυλισμό της Ειδομένης όπου οι συνθήκες διαβιώσεως είναι πράγματι φρικτές.

Τυχαία, νομίζετε, ότι δεν έδειξαν το γιουχάρισμα του Εθνικού μας ΄Υμνου από τους Τούρκους στην ιερή πόλη των Ελλήνων, την Κωνσταντινούπολη; Τυχαία, νομίζετε, ότι λένε τόσα ψέματα εις βάρος μας χωρίς να μας δίνουν το δικαίωμα να απαντήσουμε; Τυχαία, νομίζετε, δεν δείχνουν ούτε μία σκηνή από τους άθλιους καταυλισμούς στην Ειδομένη και στα νησιά του Αιγαίου; Όχι! Τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Όλα αυτά εξυπηρετούν ένα σχέδιο.

Το σχέδιο αυτό εκτελεί με ακρίβεια μια 5η φάλαγγα, που υπάρχει μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας και κατέχει τα κλειδιά της ενημερώσεως, ασκώντας μία εθνικά επικίνδυνη προπαγάνδα! Στόχος τους η καταστροφή του Εθνικού κράτους των Ελλήνων μέσα στα πλαίσια των εντολών τις οποίες έχουν λάβει από τα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης, που θέλουν την καταστροφή κάθε πατρίδας, κάθε κράτους εθνικού.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο και πολεμούν σκληρά την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και αυτό και μόνον δείχνει πόσο σημαντικό είναι το έργο μας, ο αγώνας μας και για τον λόγο αυτό θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Η Ιστορία θα μας δικαιώσει γιατί και άλλες φορές κάποιοι προσπάθησαν την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά η σκληρή πραγματικότητα ανέτρεψε τα δόλια σχέδιά τους. Οι Πατρίδες, τα Έθνη είναι η ίδια η Αλήθεια, την οποία δεν μπορούν να νικήσουν με το βρώμικο χρήμα τους.

ΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (1975-2013)

Γιατί οι πρώην υπάλληλοι της Στάζι έγιναν ταξιτζήδες; ...

Ήταν από τις πιο σκληρές υπηρεσίες πληροφοριών την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ένας «μεγάλος αδελφός» ο οποίος κατάργησε την έννοια της ιδιωτικότητας στις ζωές των Ανατολικογερμανών. Στάζι. Με αυτό το όνομα ήταν γνωστό το «Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας» της Ανατολικής Γερμανίας. Ιδρύθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1950 στο Βερολίνο. Ανέπτυξε σταδιακά ένα τεράστιο δίκτυο υπαλλήλων και πληροφοριοδοτών. Με μεθοδικότητα και χωρίς εξαιρέσεις κατασκόπευαν και αρχειοθετούσαν κάθε πτυχή της ζωής εκατομμυρίων πολιτών της χώρας. Με την κατάρρευση του καθεστώτος, έγινε γνωστό ότι οι επίσημοι υπάλληλοι της Στάζι ανέρχονταν σε περίπου 91.000. Όλοι ήταν μέλη του Κόμματος της Σοσιαλιστικής Ενότητας (SED), δηλαδή του Κομμουνιστικού Κόμματος  της Ανατολικής Γερμανίας. Οι ανεπίσημοι πληροφοριοδότες ήταν πάνω από 300.000, τους οποίους η Στάζι θεωρούσε την κυριότερη πηγή πληροφοριών της, ενώ οι φάκελοι παρακολουθήσεων έφθαναν τα 10.000.000. Εκατομμύρια φάκελοι της Στάζι, παραμένουν ακόμη κλειστοί Ουσιαστικά, ένας στους πενήντα Ανατολικογερμανούς δούλευε επίσημα ή ανεπίσημα για την Στάζι! Το χειρότερο όμως ήταν ότι οι καταγγελίες για τα θύματα γινόταν συνήθως από φίλους, συγγενείς, εραστές και συναδέλφους, με συνέπεια να καλλιεργηθεί ένα βαρύ κλίμα δυσπιστίας. Χαρακτηριστικό της επιβολής της στην καθημερινότητα των πολιτών είναι το παρακάτω ανέκδοτο: «Μα τι έγιναν οι πράκτορες της τρομερής Στάζι μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών ; -Απλό, έγιναν όλοι οδηγοί ταξί -Ταξί; και γιατί; -Να, τους λες το όνομά σου και ξέρουν που μένεις». Κάθε περιφέρεια της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας είχε τη δική της φυλακή της Στάζι, ενώ υπήρχαν ειδικά συγκροτήματα για τη «φιλοξενία» των διαφωνούντων. Οι συνθήκες κράτησης ήταν φοβερές. Ο μηχανισμός της Στάζι παρακολουθούσε τα πάντα: κατέγραφε τηλεφωνικές συνδιαλέξεις με τρεις σταθμούς υποκλοπής τηλεφωνημάτων όπου εργάζονταν πάνω από 200 άτομα σε 24ωρη βάση, διενεργούσε κατασκοπεία, άνοιγε τις επιστολές πολιτών και υπολογίζεται ότι μέσα σε μία πενταετία υφάρπαξε από τους ταχυδρομικούς φακέλους γύρω στα 34.000.000 γερμανικά μάρκα. Χιλιάδες αντιφρονούντες Ανατολικογερμανοί βασανίστηκαν στα κρατητήρια της Στάζι. Εκτός της κατασκοπείας των πολιτών της χώρας, το έργο της Στάζι περιελάμβανε κατασκοπεία δυτικών κρατών και ιδίως της Δυτικής Γερμανίας, την οποία επιχειρούσε να αποσταθεροποιήσει μέσω της ενίσχυσης της δυτικογερμανικής αριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF. Τέλος, το έργο της περιελάμβανε ανακρίσεις και βασανισμούς κρατουμένων. Τα τελευταία χρόνια, σάλο έχει προκαλέσει στη Γερμανία η αποκάλυψη ότι η πρώην Ανατολική Γερμανία πουλούσε κρυφά τους πολίτες της στις δυτικές φαρμακευτικές εταιρείες για να τους χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα σε δοκιμές φαρμάκων. Δεκάδες χιλιάδες ασθενείς στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας φαίνεται πως υποβλήθηκαν σε θεραπεία με φάρμακα που δεν είχαν λάβει έγκριση στη Δύση, με σκοπό να διαπιστωθεί πόσο αποτελεσματικά ήταν! Οι λεπτομέρειες του άκρως απόρρητου σχεδίου βρέθηκαν στα αρχεία της Στάζι Η άφθαστη οργάνωση της Στάζι και οι επιτυχίες της χρησίμευσαν ως «σχολείο» για τις μυστικές υπηρεσίες και άλλων χωρών, ακόμη και αυτής της Δυτικής Γερμανίας. Η Στάζι διαλύθηκε ταυτόχρονα με την κατάρρευση της Ανατολικής Γερμανίας (1990). Πολλά στελέχη της παραπέμφθηκαν σε δίκη, περισσότερα ωστόσο εντάχθηκαν στις μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών. Τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος, υπάλληλοι της Στάζι κατέστρεφαν αρχεία με καταστροφείς εγγράφων και με τα χέρια. Δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το έργο τους όμως, καθώς στις 15 Ιανουαρίου 1990 οργισμένα πλήθη εισέβαλαν στις κεντρικές εγκαταστάσεις της υπηρεσίας. Το 1995 η γερμανική κυβέρνηση ξεκίνησε την επανασυναρμολόγηση των εγγράφων αυτών, τα οποία είχαν βρεθεί σε 16.000 σακούλες (περί τα 33 εκατομμύρια σελίδες). Το τεράστιο έργο της ταξινόμησης και της επεξεργασίας αυτών των φακέλων ανατέθηκε από την κυβέρνηση της Βόννης στον υπερκομματικό πρώην ιερωμένο του Ροστόκ και αγωνιστή των ανθρώπινων δικαιωμάτων Γιοακίμ Γκάουκ. Η γνωστή ως «Υπηρεσία Γκάουκ» στελεχώθηκε με 300 άτομα, μεταξύ των οποίων και πρώην υπάλληλοι της Στάζι. Κάποια αρχεία είχαν αποκτηθεί από τη CIA, και επιστράφηκαν στη Γερμανία το 2000. Οι πληροφορίες που θα αντληθούν, όταν ολοκληρωθεί το τιτάνιο αυτό έργο θα είναι ανεκτίμητες για την ιστορική έρευνα.... 

Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων που δεν θα γεννηθεί ποτέ

Η συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού αποτελεί ένα αναμφισβήτητο γεγονός, άμεσο απότοκο της ανθελληνικής πολιτικής των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Εντούτοις για πρώτη φορά, τα στοιχεία των τελευταίων ερευνών δείχνουν ότι πρόκειται για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη.

Ειδικότερα, σύμφωνα με έρευνα του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών) ο δείκτης γονιμότητας έφτασε το 2013 στην τιμή 1,3 παιδιά ανά γυναίκα. Πρόκειται για μια εξέλιξη ιδιαιτέρως ανησυχητική, καθώς σύμφωνα με ειδικούς ο δείκτης 1,5 αποτελεί ορόσημο για την γεννητικότητα μιας χώρας. Κάτω από αυτό το όριο, πρόκειται για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Μέχρι σήμερα, καμία χώρα που έχει πέσει κάτω από αυτό το όριο δεν έχει καταφέρει να ανατρέψει τη συγκεκριμένη κατάσταση. Δυστυχώς, ο ακόμα πιο χαμηλός δείκτης 1,3 σηματοδοτεί το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων δεν θα γεννηθεί, καθώς οι πολίτες αναβάλλουν την γέννηση των παιδιών λόγω της οικονομικής κρίσης.

Ωστόσο, αν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες που επικρατούν, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, το μέλλον της χώρας κρίνεται αμφίβολο. Από την μία πλευρά η φτώχεια στους νέους 18-24 ετών έχει αγγίξει το 34%, με την πλειοψηφία να παραμένει στην πατρική οικία για οικονομικούς λόγους, με άμεση συνέπεια την αδυναμία δημιουργίας οικογένειας. Οι νέοι άλλωστε που επιθυμούν να φύγουν από τη χώρα, αγγίζουν το ποσοστό του 37%. Από την άλλη πλευρά, σε ευρύτερο επίπεδο, η άμετρη λαθρομετανάστευση, η ανύπαρκτη πολιτική από την πλευρά της Ε.Ε. και ο ολοένα αυξανόμενος κίνδυνος των τζιχαντιστών, δυναμιτίζουν την ήδη δύσκολη κατάσταση.

Τα παραπάνω στοιχεία, σε συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, καθιστούν όλο και πιο ρεαλιστικό το ενδεχόμενο όχι μόνο της εξαφάνισης του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και της αντικατάστασής του. Απέναντι σε αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο, η Χρυσή Αυγή είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που από την πρώτη στιγμή παρουσίασε συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση της δημογραφικής συρρίκνωσης των Ελλήνων.

Για την επίλυση αυτού του μείζονος ζητήματος η Χρυσή Αυγή θέτει ως προαπαιτούμενα τα εξής:

- Φορολογικές ελαφρύνσεις για όλα τα ζευγάρια που αποκτούν παιδί. Δυστυχώς τα νέα φορολογικά μέτρα της συγκυβέρνησης χτυπούν την οικογένεια, αντί να την ενισχύουν, απτή απόδειξη του εθνομηδενισμού του πολιτικού συστήματος.

- Εφάπαξ απόδοση χρηματικής βοήθειας σε κάθε νέο Έλληνα που γεννιέται. Η πρόταση αυτή έγινε πιο συγκεκριμένη εντός της βουλής. Η Χρυσή Αυγή συνέταξε σχέδιο νόμου για μείωση κατά 80% της κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από την ενέργεια αυτή να μοιραστούν στα νέα ελληνόπουλα. Μόνο για το 2013 το κράτος θα εξοικονομούσε 50 εκατομμύρια ευρώ.

- Επιδότηση της μητρότητας και γενναία ενίσχυση των τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών. Προστασία της ανύπαντρης μητέρας και απαγόρευση των αμβλώσεων. Το Εθνικό Κράτος οφείλει πρώτα απ’ όλα να επενδύει στο μέλλον του, δηλαδή στις νέες γενιές Ελλήνων.

Πίνδαρος: Το έργο του «Εθνικού ποιητή» και ο γνήσιος σεβασμός στην παράδοση και τη θρησκεία

Μελέτησε παλιούς ποιητές, επικούς και λυρικούς, όπως τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Αλκμάνα και τον Στησίχορο, ενώ διδάχτηκε την Πυθαγόρεια φιλοσοφία και την τεχνική της χορικής σύνθεσης. Στην Αθήνα, εκτός από επιρροές στη μόρφωση του, δεν δέχτηκε καμιά άλλη παρέμβαση στην ιδεολογία του, καθώς οι δημοκρατικές κινήσεις που επικρατούσαν δεν είχαν καμιά απήχηση στον ίδιο. Με τον στίχο του προκαλούσε, κυριολεκτικά, τη σαγήνη στους σύγχρονους και μεταγενέστερους του πνευματικούς ανθρώπους, αλλά και στον λαό ολόκληρο. Παραδόξως, τα μεγάλα κατορθώματα των Ελλήνων κατά των Περσών δεν τον συγκίνησαν πνευματικά, όπως συνέβη με τον Αισχύλο και τον Σιμωνίδη. Ωστόσο, αργότερα εξύμνησε τις λαμπρές υπηρεσίες των Αθηναίων σε όλη της Ελλάδα, οι οποίοι τον τίμησαν και του δώρισαν το ποσό των μυρίων δραχμών.

Η φήμη του ποιητή διαδόθηκε ταχέως, ώστε να λάβει τον χαρακτηρισμό του «Εθνικού Ποιητή», όπως ομοίως συνέβη και με τον Σιμωνίδη. Σε αυτό συνετέλεσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι μεγάλοι Πανελλήνιοι Αγώνες, στους οποίες συνήθιζε να παρευρίσκεται, συνάπτοντας ταυτόχρονα σχέσεις με τους «επαινόντες» και τους ευγενείς οίκους όλων των ελληνικών πόλεων. Πολλές φορές, μάλιστα, συνόδευε τους νικητές αθλητές στην πατρίδα τους, διευθύνοντας ο ίδιος τις νικηφόρες πομπές υποδοχής τους, τα λεγόμενα «Επινίκια». Συνήθως τα ποιήματα του αυτά ξεκινούσαν με επίκληση σε κάποιο θεό ή στις μούσες, ακολουθούσαν πληροφορίες για το πρόσωπο του νικητή, την οικογένεια ή την νίκη του σε άλλες γιορτές. Στη συνέχεια προχωρούσε σε κάποια μυθική αφήγηση προσαρμοσμένη στη συγκεκριμένη περίσταση και έκλεινε με τη διατύπωση ηθικών αποφθεγμάτων, τα οποία αποτελούσαν τον απώτερο σκοπό του.

Κάποια ποιήματα του, εξαιτίας της υψηλής ποιητικής έμπνευσης που τα διακρίνει, αλλά και λόγο της υψηλότητας του ύφους τους, θεωρούνται πραγματικά μνημεία στον τομέα τους και τραγουδιόντουσαν επί πολλούς αιώνες ύστερα από τον θάνατο του. Το ύφος του ήταν υψιπετές και το συντακτικό του ιδιότυπο. Υμνούσε τη σοφία, την αρετή και το κάλος, σύμφωνα με τα ιδεώδη της δωρικής αριστοκρατικής αντίληψης, χρησιμοποιώντας μεγαλειώδεις εικόνες απαράμιλλης εκφραστικότητας. Η γλώσσα του Πίνδαρου είναι η λογοτεχνική δωρική, αναμειγνύοντας, όμως, αιολικά και επικά γλωσσικά στοιχεία. Είναι η γλώσσα του έπους. Δεν πρόκειται για ομιλούμενη διάλεκτο, αλλά για ένα καλλιτεχνικό κατασκεύασμα με έντονο προσωπικό ύφος. Ακόμη, η επιλογή σύνθετων λέξεων αντί απλών, η υπερβολική χρήση των περιφράσεων, ο πλούτος των εικόνων, τα τολμηρά υπερβατά, οι θαυμαστές μεταφορές που κρύβουν ένα βαθύτερο συμβολισμό, η απότομη μετάβαση από τη μια εικόνα στην άλλη και η συχνή αλλαγή του υποκειμένου καθιστούν την ποίηση του περίπλοκη, δυσνόητη και σκοτεινή, ενώ η ενότητα διασφαλίζεται από τη σύνδεση των ιδεών με τις ηθικές και θρησκευτικές αξίες. Πρόκειται για ποίηση έντονα θρησκευτική, γεμάτη μουσική, αυστηρά αρμονική, με ευθύτητα, σεμνότητα, επιτηδευμένη και κομψή μέχρις ορισμένου σημείου. Διαποτίζεται από δωρικές αντιλήψεις και κυριαρχείται από αριστοκρατικές ιδέες.

Συνολικά προέβη στη συγγραφή 17 έργων, ανάμεσα τους και χορικές ωδές αρκετών τύπων, οι οποίες, σύμφωνα με τους βιογράφους της ύστερης αρχαιότητας, ταξινομήθηκαν από τους λόγιους της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στα παρακάτω είδη: ύμνοι (1 βιβλίο), παιάνες (1 βιβλίο), διθύραμβοι (2 βιβλία), προσόδια (1 βιβλίο), παρθένια (3 βιβλία περί των νεαρών γυναικών), υπορχήματα (1 βιβλίο, υποστηρικτικά χορού), εγκώμια (1 βιβλίο), θρήνοι (1 βιβλίο) και επινίκια (4 βιβλία). Ωστόσο, από αυτό το εκτενές έργο του μόνο τα νικητήρια ποιήματα του «Ολυμπιονίκες», «Ισθμιονίκες», «Πυθιονίκες» και «Νεμεονίκες» έχουν διασωθεί πλήρως, μερικά αποσπάσματα ενός διθυράμβου για την έκλειψη ηλίου το 463 π.Χ και δυο χαριτωμένα τραγούδια για τις Ιερόδουλες της Κορίνθου και τον Θεόξενο. Τα δε υπόλοιπα είναι γνωστά μόνο μέσω παραπομπών άλλων συγγραφέων ή σπαραγμάτων παπύρων που ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο.

Η πατρίδα του Πίνδαρου Βοιωτία, θεωρείτο παροιμιώδες σύμβολο του στενού τοπικισμού και της νοοτροπίας της επαρχίας. Τίποτα από τα συνταρακτικά γεγονότα της εποχής δεν επηρέασε τους Θηβαίους, που ήταν εχθροί σε κάθε νέο πνεύμα, διατηρώντας την πεποίθηση τους ότι η καταγωγή τους ανάγεται εις τους θεούς. Πίστη τους ήταν ότι όφειλαν να την διατηρήσουν αναλλοίωτη και να προστατέψουν τις παραδοσιακές τους αξίες. Μεγαλωμένοι με τέτοιες παραδόσεις, επιδίδονταν σε θεάματα, αγωνίσματα, διασκεδάσεις και τελετές, ενώ αρετή θεωρούσαν την σωματική δύναμη, την ομορφιά, ακόμη και τον πλούτο. Για αυτά, αλλά κυρίως για τις λαμπρές εκδηλώσεις, ο Πίνδαρος κρίθηκε ο καταλληλότερος υμνωδός. Έτσι, η «μούσα» του Πίνδαρου, εξύμνησε θεούς και ημίθεους, ήρωες και αθλητές, αλλά και απλούς ανθρώπους του λαού, με επινίκια, εγκώμια και θρήνους. Παραμένοντας ο τελευταίος εκπρόσωπος της αρχαϊκής ελληνικής ποίησης, με το έργο του αίρεται πάνω από την απλή πραγματικότητα των αγώνων, ανάγεται στον κόσμο του μύθου και με βαθύ θρησκευτικό αίσθημα του δίνει ζωή.

Ο Αριστοτέλης για τον «άριστο βίο»

Η έννοια του «άριστου βίου» συγκεντρώνει πάντοτε το μέγιστο ενδιαφέρον του μεγάλου αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Αριστοτέλη, καθώς αποτελεί βασική του πεποίθηση ότι συνυφαίνεται άμεσα με τον προορισμό του ανθρώπου, δηλαδή με την ευδαιμονία του και τον αυτάρκη τρόπο βίωσης και διαβίωσης του.

Ωστόσο, ο άριστος βίος δεν δύναται να υφίσταται για κάθε άτομο ξεχωριστά, εάν η κοινωνική, πολιτική, πολιτειακή, οικονομική και η γενικότερη κατάσταση της πόλεως δεν είναι και αυτή άριστη. Και ο τρόπος για να είναι μια πόλη άριστη, δεν είναι άλλος από το άριστο πολίτευμα κατά την άποψη του Αριστοτέλη. Συνεπώς, άριστος βίος και άριστο πολίτευμα είναι πολύ στενά συνδεδεμένα, και δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο.

Από αυτή την άποψη, η έννοια της άριστης κοινωνίας αναζητείται αφενός μέσα στην ενεργό και συνειδητή συμμετοχή του πολίτη στους κοινούς σκοπούς της πόλεως και αφετέρου μέσα στο είδος, δηλαδή στο «ποιόν» του πολιτεύματος της πόλεως. Ως εκ τούτου, δεν νοείται ως μια απλώς διανοητική ή ιδεατή σύλληψη, δηλαδή ως ένα «Δέον» ή επιθυμητό, αλλά ως το θεωρητικό και πρακτικό ενεργείν: ως ευπραξία μετ’ αρετής.

Εντός αυτού του πνεύματος, λοιπόν, κάθε πράξη για να λογίζεται ως δημιουργική ενέργεια και να είναι άριστη, πρέπει να είναι ενάρετη και αντίστροφα. Πιο συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι το ευχάριστο από μόνο του δεν είναι ενάρετο, και έτσι δεν ταυτίζεται με την ευδαιμονία. Το ευχάριστο χρειάζεται την αρετή, ώστε να ανταποκρίνεται στην ουσία της ανθρώπινης κοινωνίας, συνθέτοντας τον άριστο βίο της κοινωνίας και του ανθρώπινου ατόμου.

Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να διασαφηνιστεί αρχικά τι σημαίνει η έννοια της «αρετής» κατά τον Αριστοτέλη. Πρωτίστως, η μετρημένη στάση ζωής, δηλαδή η σύμφωνη με την μεσότητα ανάμεσα στις δυο ακρότητες της υπερβολής και της στέρησης, αλλά ταυτόχρονα και εκείνη η ενεργός ζωή, που πραγματώνει αυτή την μεσότητα, παράγοντας συνακόλουθα τόσο τα πνευματικά, όσο και τα υλικά αγαθά. Με βάση, λοιπόν, την αρχή της μεσότητας, καθίσταται δυνατό, κατά τον φιλόσοφο, το άριστο πολίτευμα και ο άριστος βίος, ενώ η ακύρωση αυτής της αρχής παράγει μοχθηρούς, κακούργους, απατεώνες και επίδοξους αρχομανείς, τόσο από το άκρο των ζάπλουτων, όσο και από το άκρο των πάμφτωχων.

Πιο αναλυτικά, ο Αριστοτέλης αποφαινόταν ότι η πολιτεία, δηλαδή το πολίτευμα, είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής της πόλεως. Όλες, βέβαια, οι πόλεις απαρτίζονται από τρία μέρη, από τους υπερβολικά πλούσιους, από τους υπερβολικά φτωχούς και από εκείνους που βρίσκονται στο μέσο αυτών των δύο. Καθώς, λοιπόν, είναι κοινώς αποδεκτό πως το μέτριο και το μέσον είναι το άριστο, γίνεται φανερό ότι και η απόκτηση όλων των ευτυχημάτων με μέτρο είναι βέλτιστη. Και αυτό, γιατί η με μέτρο απόκτηση των αγαθών υπακούει πολύ εύκολα στην λογική, ενώ ο υπερβολικά ωραίος ή ισχυρός ή ευγενικής καταγωγής ή πλούσιος, ή αντιθέτως ο υπερβολικά φτωχός ή ανίσχυρος ή ταπεινής καταγωγής είναι δύσκολο να ακολουθήσει την λογική. Και αυτό γιατί οι πρώτοι γίνονται κυρίως αναιδείς, αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες, ενώ οι δεύτεροι κακοποιοί και μικροαπατεώνες, που σημαίνει ότι άλλα αδικήματα διαπράττονται από αλαζονεία και άλλα από μοχθηρία.

Επίσης, ο Αριστοτέλης προσέθετε ότι όσοι βρίσκονται στο μέσον ελάχιστα ενδιαφέρονται να αποφεύγουν ή να καταλαμβάνουν αξιώματα, καθώς αμφότερες οι εν λόγω επιδιώξεις βλάπτουν τις πόλεις. Εξάλλου, όσοι έχουν υπερβολικά ευτυχήματα, δηλαδή αγαθά όπως δύναμη, πλούτο, φίλους και άλλα παρόμοια, ούτε θέλουν, ούτε εννοούν να υπακούουν στην εξουσία, λόγω της πολυτελούς ζωής τους. Από την άλλη πλευρά, οι υπερβολικά φτωχοί είναι συχνά δουλοπρεπείς, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν να ασκούν εξουσία, παρά μόνο να εξουσιάζονται δουλικά από κάποια δεσποτική αρχή. Εντούτοις, οι πρώτοι δεν ανέχονται να εξουσιάζονται από καμιά δύναμη, παρά μόνο να ασκούν οι ίδιοι δεσποτική εξουσία. Έτσι, καταλήγουμε σε μια πόλη δούλων και εξουσιαστών, όχι όμως ελεύθερων ανθρώπων.

Αντίθετα, ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι μια πόλη διέπεται από την απαίτηση να αποτελείται από ίσους καιόμοιους πολίτες στο μέγιστο δυνατό βαθμό, κάτι το οποίο εντοπίζεται στην μέση τάξη. Ως εκ τούτου, άριστο πολίτευμα έχει κατ’ αναγκαιότητα η πόλη, βάσει της φύσης της.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Αριστοτέλη, όσοι προέρχονται από το άκρο των υπερπλουσίων είναι αναιδείς και αλαζόνες, υβριστές και μεγαλοπόνηροι, και αυτό γιατί ο λογισμός τους δεν συνάδει με την φύση του έλλογου ανθρώπου, παρά με την ασπλαχνία, τον αμοραλισμό των μεγάλων συμφερόντων και με την εχθρότητα για το γενικό συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, δηλαδή με του μέσου, της μεσότητας, της μέσης τάξης.

Εντούτοις, ο φιλόσοφος επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη πλειοψηφία δεν είναι απλώς αριθμητική, αλλά εννοιολογική ενότητα ποσότητας και ποιότητας ανθρώπων. Οι άνθρωποι της μεσότητας, σε αντίθεση με εκείνους της άκρατης δολιότητας, ενεργούν με φρόνηση, καθώς είναι αυτάρκεις και δεν έχουν ανάγκη να βλάψουν τα αγαθά των συνανθρώπων τους. Δεν υπονομεύουν και δεν υπονομεύονται, αλλά υπερασπίζονται την Λογική του άριστου, δηλαδή της ισορροπίας, της εσωτερικής ανταπόκρισης προς το αληθινά κοινό συμφέρον και προς την ισότητα των πολιτών.

Μια τέτοια πλειοψηφία, λοιπόν, δεν διέπεται από στυγνή αντιπαλότητα ή από βάρβαρη βιαιότητα για τον άλλο. Έτσι, δεν ολισθαίνει προς εκείνο το αχαλίνωτο είδος «δημοκρατίας», που εκφυλίζεται σε άκρατη ολιγαρχία ή τυραννίδα. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτή την πολιτική μεσότητα, οι μεγαλοπόνηροι και οι μεγαλοαπατεώνες, καθώς και το άλλο άκρο των υπερβολικά φτωχών, των εξαθλιωμένων και των μικροπόνηρων, ως δουλικά όργανα των μεγαλοπόνηρων, είναι οι κύριοι εκφραστές της αριστοτελικά εκφυλισμένης σε τυραννίδα δημοκρατίας.

Τέλος, επισημαίνεται ότι ο Αριστοτέλης με την έννοια της μεσότητας δεν εννοεί κάτι το ποσοτικά και αριθμητικά ενδιάμεσο ανάμεσα στην υπερβολή και την στέρηση, αλλά την εσωτερική λογική εξισορρόπησης, εναρμόνισης, συμμετρικής διαλλαγής δυο αντίθετων άκρων, εννοώντας σε επίπεδο αναλογικά της πολιτικής κοινωνίας, την ίση μεταχείριση των πολιτών και κατ’ επέκταση την κοινωνική ισότητα.