ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ............η συνταγη σε μενα πετυχε

Αν χάσεις ένα τρένο, θα βρίσεις, θα ρίξεις και καμιά κλωτσιά στον αέρα, αλλά μετά θα πας θα πάρεις μία τυρόπιτα και θα περιμένεις το επόμενο.

Κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις των ανθρώπων κι ας μην είναι τόσο εμφανής αυτός ο παραλληλισμός με την πρώτη ματιά.

Και δεν είναι, γιατί εδώ δε χάνεις δρομολόγιο. Χάνεις το συνεταιράκι σου σε τούτη εδώ την αρένα που μας δώσαν για ζωή. Και πέραν των στιγμών που φεύγουν κι όλα τα συναφή που όλοι λένε, εκχωρείς το δικαίωμα να αγαπάς.

Τουλάχιστον εμφανώς. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο σακάτεμα από το να εξαφανίζεται από το λεξιλόγιό σου η λέξη «αγάπη μου» και να αντικαθίσταται από σάπια προσφωνήματα καθημερινής χρήσεως και ευρείας καταναλώσεως στην καλύτερη, και από εκκωφαντικές σιωπές, στη χειρότερη.

Όμως αν το σκηνικό σ’ έχει κουράσει, αν ο πόνος σου τρυπάει πλέον τα κόκκαλα και τα χαμόγελα ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ, ίσως αυτή τη φυγή να τη χρωστάς στον εαυτό σου. Τις σχέσεις τις φτιάχνουμε για να γελάμε, να ερωτευόμαστε χωρίς σαρκοβόρα «μη», να αγκαλιαζόμαστε χωρίς μονόπλευρα «ίσως» που δεν αντέχουν στο δικό μας «για πάντα».

Μαζί πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι κι όχι να βαλτώνουμε στα όσα ήδη ξέρουμε. Οφείλουμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον τη γεύση της αθανασίας και όχι αισθήματα που μας νεκρώνουν.

Από μία τέτοια δυσλειτουργική σχέση, να φεύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Στη ζωή θα τύχει και να πονέσεις, θα τύχει κάποιος να σου λείψει, τα δύσκολα βράδια θα είναι κάποτε έτσι κι αλλιώς στο κάδρο των συναισθηματικών σου εμπειριών.

Η αυτοδιάλυση όμως, όταν εν γνώση σου αυτοκαταστρέφεσαι εμμένοντας σε καταστάσεις άρρωστες, δεν είναι αναγκαίο κακό, είναι επιλογή. Ίσως όχι πάντα απόλυτα συνειδητή, αλλά επιλογή. Κι όταν λίγο τα δάκρυα στεγνώσουν κι αντιληφθείς το κακό που σου κάνεις, να έχεις το θάρρος να φεύγεις μακριά.

Να φεύγεις από όσα σε ακινητοποιούν. Απ’ όσα κάνουν τάχα τα σπουδαία και είναι τελικά οι πιο ξεφτιλισμένες σου ιστορίες.

Από όσα σου βάζουν βαρίδια στα πόδια και διακόπτες στο μυαλό. Να τρέχεις χιλιόμετρα αντίθετα από εκείνα που σου φέρνουν μόνο λυγμούς και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να σου δώσουν ένα λόγο για να ελπίζεις. Έναν τρόπο για να ζήσεις μαζί τους. Ένα άλλοθι για να συνεχίσεις να προσπαθείς.

Δεν είμαι μάγος και δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάποιο κάρμα. Καμία βεβαίωση δεν έχω που να λέει πως άπαξ και βροντοφωνάξεις το «αντίο», η ζωή θα θαυμάσει το θάρρος σου και θα σε ανταμείψει με ένα καινούριο «γεια».

Μπορώ όμως να υπογράψω σ’ όσα χαρτιά μου φέρεις ότι άνθρωπος που κατάφερε να επιβληθεί στην απόγνωσή του έχει όλα τα κότσια να δώσει σάρκα και οστά σ’ όλα εκείνα που πράγματι αξίζει.

Συνεπώς, δεν είναι θέμα τύχης το αν θα βρεις τον αληθινό έρωτα. Είναι θέμα αποφασιστικότητας και τόλμης. Προφανώς και δεν ερωτευόμαστε κατά παραγγελία, ούτε μπορούμε να διαλέξουμε το άλλο μας μισό, πόσο μάλλον να το βρούμε με τόση ευκολία. Όμως τίποτα που να αξίζει δεν έρχεται εύκολα. Κι αν θέλεις γρήγορες λύσεις, τότε σίγουρα αυτό που προσδοκάς δεν είναι η ολοκληρωτική θεραπεία, αλλά ένα πρόσκαιρο μούδιασμα.

Για να βρεις αυτό που θες και να του συμπεριφερθείς όπως του πρέπει, οφείλεις να μείνεις πρώτα μόνος σου. Δεν είσαι το τρένο της αρχής, που αλλάζει συνεχώς ράγες, ώστε να φτάσει κάπου.

Είσαι ο ταξιδιώτης που χρειάζεται παύσεις ξεκούρασης, ανάμεσα στα ταξίδια του, για να μπορέσει να ευχαριστηθεί τον τελικό του προορισμό. Να μείνεις μόνος σου, να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να τον αγαπήσεις και να τον σεβαστείς από την αρχή. Γιατί έναν διαλυμένο εαυτό που δεν μπορείς καν εσύ να συμπαθήσεις, δεν μπορεί και κανείς άλλος να ερωτευτεί.

Φτιάξε τη μόστρα σου από την αρχή. Πέτα τα άχρηστα, κράτα τα χρήσιμα και προς θεού μην αναθεματίσεις για τις πληγές σου. Φταις μόνο για το ότι άφησες τα τραύματά σου να σε στείλουν ένα βήμα πριν το θάνατο.

Το ότι αποφάσισες όμως να τα επουλώσεις μόνος σου, είναι σπουδαίο. Αλίμονο σ’ αυτούς που τριγυρνούν ολόκληροι, δίχως ούτε μία γρατζουνιά. Δεν έχουν μάλλον τίποτε να διακινδυνέψουν.

Το «γεια» δε θα έρθει γιατί το γράφει στ’ αστέρια ή γιατί το είπε κάποτε ο Κοέλιο κι εσύ το έκανες ποστ-ιτ στο ψυγείο σου. Η ευτυχία σου θα ‘ρθει, θέλει δε θέλει, γιατί είσαι πια αποφασισμένος να πολεμήσεις για όσα στ’ αλήθεια αξίζει να λαβωθείς.

Τελείωσες με το ασθενικό παρελθόν σου. Άλλωστε, αν άξιζε, θα είχε ήδη αυτοπροσδιοριστεί ως το παρόν και ως το μέλλον σου.

Ήρθε η ώρα να δεις πώς είναι οι αγάπες, που για χάρη τους αξίζει να πεις όλα τα «αντίο» του κόσμου.

Ο ρόλος των παιδικών βιωμάτων στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μας

Όλοι μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον οτι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό, το λαμβάναμε είτε λεκτικά είτε ενεργειακά με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν να αισθανθούμε ανεπιθύμητοι.

Άλλους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλους πάλι, μας έπνιξαν κυριολεκτικά με την υπερπροστασία, στερώντας μας τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά.

Οι γονείς μας, θεωρούσαν οτι μας εκπαίδευαν με αγάπη και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά αυτή η αγάπη βασιζόταν σε εναν απλό κανόνα : «Σε αγαπάω, αν…». Όποια και να ήταν η κατάσταση στην οικογένεια μας, όλοι πιστεύαμε ότι έπρεπε να φερόμαστε με ενα συγκεκριμένο τρόπο κ έτσι υιοθετήσαμε έναν ρόλο, για να μας αγαπάνε και να ανήκουμε στο οικογενειακό σύστημα.

Εμείς, λόγω της βαθιάς μας ανάγκης να είμαστε συνδεδεμένοι με την οικογένεια μας, είπαμε «ναι» σε αυτόν τον ρόλο. Αποκοπήκαμε από την ουσία μας, αφού αυτή δεν ταίριαζε με την οικογένεια μας, και πήραμε βαθιές αποφάσεις.

Κάποιοι μεγαλώσαμε γρήγορα, γίναμε υπερβολικαά υπεύθυνοι και θέσαμε πολύ ψηλούς στόχους, που για να τους πετύχουμε περιορίσαμε τις φυσικές, παιδικές μας ανάγκες για παιχνίδι και χαρά. Άλλοι γίναμε υποχωρητικοί, συμβιβαστικοί, λέγοντας πάντα «ναι», χωρίς απαραίτητα να το εννοούμε.

Κάποιοι ταυτιστήκαμε με έναν αρνητικό ροόλο, γίναμε τα μαύρα πρόβατα της οικογένειας, οι επαναστάτες. Λέγοντας πάντα «όχι», εγκλωβιστήκαμε μέσα σε αυτόν το ρόλο και ζούμε τη ζωή μέσα σε μια αναίτια αντίδραση. Άλλοι πάλι, αποσυρθήκαμε σε ενα ρομαντικό, ευφάνταστο κόσμο και γίναμε απόντες από την ίδια μας τη ζωή. Τέλος, κάποιοι ταυτιστήκαμε με τους ρόλους των γονιών μας και γίναμε επικριτικοί ή κατηγορηματικοί απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας.

Παρότι υιοθετήσαμε αυτούς τους ρόλους με επιτυχία, αναγκαστήκαμε να αποκοπούμε απο τον εαυτό μας. Και αυτή η αποκοπή δεν έγινε χωρίς πόνο. Βαθιά μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί πληγώθηκε πολύ από αυτή την «εκπαίδευση», κυρίως γιατί δε μας δέχτηκαν και δεν μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.

Και το αποτέλεσμα? Οι ερωτικές μας ιστορίες και οι στενές φιλίες μας γίνονται πολύπλοκες και συχνά πιο δύσκολες, όταν ερχόμαστε πιο κοντά με τους άλλους.

Η οικεοιότητα φέρνει στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες πληγές μέσα μας και δεν είναι σπάνιο να σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τις σχέσεις μας, επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες κατηγορίας, απαίτησης, απομόνωσης, κρυμμένων προσδοκιών, συμβιβασμού ή χειρισμού…

Νομίζουμε ότι ξέρουμε ν αγαπάμε και κατηγορούμε τους άλλους για όσα μας συμβαίνουν… Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους εξαρτάται από το πώς μάθαμε την αγάπη όταν είμαστε παιδια.

Το τώρα μας, έχει άμεση σχέση με το πριν κ φυσικά με το μετά.
Μπορεί να είμαστε επαγγελματικά επιτυχημένοι, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην προχωρήσουμε επαγγελματικά εξαιτίας του φόβου μας να ριψοκινδυνεύσουμε σε συναγωνιστικές καταστάσεις όπου υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας.

Ερχόμαστε πολύ κοντά συναισθηματικά με κάποιον, στην ουσία όμως δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε αυτή την επαφή, γιατί δεν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Εύκολα πληγωνόμαστε, νιώθουμε άδειοι κ συχνά αδικημένοι ( πάντα οι άλλοι φταίνε).

Εν κατακλείδει, ποτέ δεν είναι αργά εάν κ εφόσον το θέλουμε αλλά κυρίως αν έχουμε καταλάβει την αδυναμία επαφής κ συναναστροφής με τον κοινωνικό, επαγγελματικο κ συναισθηματικό μας περίγυρο να βελτιωθούμε. Πρωτίστως για εμάς τους ίδιους.

Η αλλαγή πάντα φέρνει τη μεταμόρφωση κ η δεύτερη με τη σειρά της τη βεβαιότητα ότι καταφέραμε εκείνο που θέλουμε.

Να αγαπήσουμε εμάς! Μην ξεχνάμε Ποτέ ότι: «Όποιος έχει μέσα του ένα γιατί, μπορεί ν΄αντέξει το κάθε πώς…» ΝΙΤΣΕ