«Ασε, ρε φίλε, τη θεωρία και πες μας τι κερδίζουμε εμείς από την παγκοσμιοποίηση και την ύπαρξη του υποσυνόλου που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη».

Οι αναθεωρητές του 1968 είχαν συσπειρωθεί γύρω από την ιδέα μιας δημιουργικής και μαχητικής συμμετοχής της Ελλάδας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ετσι, μπορούσαν να γίνουν δεκτοί στις παρυφές τουλάχιστον της σοσιαλδημοκρατίας, που ήταν και είναι στον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά υποστήριζε πάντα την, όσο το δυνατόν ταχύτερη, δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Δηλαδή τη δημιουργία κοινού νομίσματος και συνακόλουθα κοινής οικονομικής πολιτικής, κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, τη δημιουργία δηλαδή όλων των στοιχείων μιας νέας υπερεθνικής κυριαρχίας, που θα είχε προτεραιότητα απέναντι στην εθνική κυριαρχία των κρατών-μελών - περιοχών, που θα την αποτελούσαν.

Η επιλογή αυτή δεν είχε καθαρά ιδεολογικό χαρακτήρα. Δεν ήταν απλώς ένα όραμα, ούτε καν μία μέθοδος για να διαιωνιστεί η πρωτοφανής σε διάρκεια περίοδος ειρήνης ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ενταγμένες στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά προϊόντων και κεφαλαίου, θα αποτελούσαν υποσύνολο, δηλαδή σύστημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τους λαούς μέσα από αντιπροσωπευτικές διαδικασίες για να αποτραπούν οι δυσμενείς επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης.

Ο Κάρολος Μαρξ ανάμεσα στον μερκαντιλισμό, που είχαν επιλέξει οι εθνικιστές και τον φιλελευθερισμό, είναι σαφές ότι προτιμάει τον φιλελευθερισμό. Είναι χαρακτηριστικά τα άρθρα του στην αμερικανική εφημερίδα «Herald Tribune», που αντιμετωπίζουν το ανατολικό ζήτημα με τρόπο χαρακτηριστικά επηρεασμένο από την υπόλοιπη ανάλυσή του. Ο Μαρξ δηλαδή επιθυμούσε να ενισχυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία και να μεταρρυθμιστεί ώστε να αποτελεί άξιο λόγου πλαίσιο για την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Τα μίζερα εθνικά κράτη, και πρώτο το ελληνικό, δεν είχαν τέτοιες δυνατότητες και απλώς θα καθυστερούσαν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά και έναν αιώνα περίπου αργότερα δύο βιβλία που έκαναν αίσθηση, «Η συσσώρευση του κεφαλαίου» της Ρόζας Λούξεμπουργκ (1913, Βερολίνο) και «Η παγκόσμια οικονομία και ο ιμπεριαλισμός» του Νικολάι Μπουχάριν (1917, Ρωσία), αποδεικνύουν ότι η μαρξιστική ανάλυση δεν έχει καμία επιείκεια για τη διατήρηση στη ζωή μικρών εθνικών οικονομιών, που μπορούσαν ίσως να επιβιώσουν με πολλές προσπάθειες.

Η βιωσιμότητα των επιτευγμάτων, κάθε βήμα που κάνει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προϋποθέτει την εγκατάλειψη τμημάτων εθνικής κυριαρχίας οικειοθελώς από τους πολίτες του συνόλου και κάθε μιας ευρωπαϊκής χώρας εθνικά προσδιορισμένης. Η εξέλιξη αυτή επιδεινώνεται από το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση οφείλεται στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Η παγκοσμιοποίηση προχωράει ακάθεκτη. Δεν υπάρχει πια γαλατικό χωριό. Τουλάχιστον όχι αυτό που είχε φράχτες και πόρτες από μεγάλους κορμούς δέντρων. Η παγκοσμιοποίηση αξιοποιεί όλα τα περιθώρια ανταγωνιστικότητας που διαθέτει μια οικονομία κάτω από τη δεδομένη εξέλιξη σε τεχνολογικό επίπεδο.

Είναι γνωστά από τις φωνές που εξαπολύουν οι κάθε είδους Κασσάνδρες, που είναι άφθονες στην Αριστερά και στην Κεντροαριστερά, ότι η παγκοσμιοποίηση έχει επώδυνες συνέπειες για όσους δεν μπορούν να προσαρμοστούν και να αξιοποιήσουν τον ανταγωνισμό. Υπάρχουν όμως βεβαίως και οι αγαθές συνέπειες. Η μείωση παραδείγματος χάριν του κόστους παραγωγής και επομένως της τιμής όλων των βιομηχανικών προϊόντων και ιδιαιτέρως των προϊόντων προχωρημένης τεχνολογίας. Ετσι το καταναλωτικό πρότυπο, που προβάλλει η παγκόσμια κοινωνία της πληροφόρησης, γίνεται προσιτό σε μεγάλο αριθμό κατοίκων του Τρίτου Κόσμου.

Αντιλαμβάνομαι ότι εδώ αρχίζω να συγκεντρώνω την ανυπομονησία των Ελληναράδων που με διαβάζουν: «Ασε, ρε φίλε, τη θεωρία και πες μας τι κερδίζουμε εμείς από την παγκοσμιοποίηση και την ύπαρξη του υποσυνόλου που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη».

Είναι πολύ απλό. Ας εξετάσουμε το κεφάλαιο της αγροτικής παραγωγής όπου το κόστος σε μεγάλους τομείς ειδών βασικής διατροφής για τους ανθρώπους και τα ζώα έχει καταρρεύσει με την εισαγωγή μηχανικών μέσων καλλιέργειας σε τεράστιες φάρμες που αντιμετωπίζονται ως αποδέκτης προϊόντων αιχμής των βιομηχανιών λιπασμάτων. Στον τομέα αυτό, η αποκοπή από την παγκόσμια αγορά των ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων με την κοινή αγροτική πολιτική (ΚΑΠ) προστατεύει το εισόδημα των αγροτών και την ποιότητα των προϊόντων που καταναλώνει ο κάτοικος των μεγάλων πόλεων. Εάν δεν υπήρχε η ΚΑΠ, οι αγρότες της Ευρώπης θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το στάρι της Ρωσίας και του Καναδά, το βοδινό κρέας από την Αργεντινή, το κρέας αιγοπροβάτων από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, τα κρασιά Καλιφόρνιας και άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Είναι αυτονόητο ότι τα ευρωπαϊκά προϊόντα, που δεν θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν αισθητά, θα αντιμετώπιζαν ως ομοειδή αυτά των τρίτων χωρών και σιγά-σιγά θα έχαναν τον έλεγχο της αγοράς.

Θα ήταν πολύ εύκολο να υποστηριχθεί ότι σύμφωνα με την λογική και την κατανομή του Γκάους, το πολίτευμα της Δημοκρατίας στηρίζεται από αδιάφορους, ηλίθιους και μετριότητες οι οποίοι αναπόφευκτα είναι η πλειοψηφία του λαού που ψηφίζει. Θα ήταν επίσης περίεργο να ισχυριστούμε ότι μπορεί μεν ένας λαός να αντισταθεί σε μια Δικτατορία, αλλά θα ήταν αδικαιολόγητο να αντισταθεί σε μια Δημοκρατία, αφού υποτίθεται ότι αυτή βασίζεται στην πλειοψηφία του λαού.

Το πρόβλημα της Δημοκρατίας μας είναι ότι το πολιτικό ενδιαφέρον τουλάχιστον του 90% του λαού που ψηφίζει είναι τόσο χαμηλό, ώστε να μην γνωρίζει ποιος αντιπροσωπεύει ποιες θέσεις  και ποιες συνέπειες θα έχουν οι πολιτικές του αποφάσεις. Αυτό το 90% των ψηφοφόρων ενθουσιάζονται με τις διαφημιστικές στρατηγικές των κομμάτων πριν από τις εκλογές, διαφημιστικές στρατηγικές οι οποίες διατυμπανίζουν ότι δήθεν ο λαός επεμβαίνει στην τύχη της χώρας με την ψήφο του. Μετά την ψηφοφορία, τις εκλογές αυτό το 90% συνειδητοποιεί ότι επέλεξε λάθος πολιτική συσκευασία, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια και έως τις επόμενες εκλογές να ομολογεί ότι «τίποτε δεν αλλάζει» και να αδιαφορεί πλήρως για τα πολιτικά δρώμενα.

Έτσι οι ασκούντες την κυβερνητική πολιτική και τα αόρατα κέντρα εξουσίας που επιχορηγούν την πολιτική εξουσία προωθούν σημαντικά και ζωτικής σημασίας πολιτικά ζητήματα, τα οποία όμως παραμένουν εκτός της ευρείας πολιτικής συζήτησης και πολιτικού ελέγχου λόγω της αδιαφορίας του λαού. Ποια είναι όμως αυτά τα αόρατα κέντρα εξουσίας και γιατί η αδιαφορία του λαού αυξάνει την δυναμική τους; Η απάντηση θα δοθεί από μόνη της μετά την διατύπωση των εξής «ρητορικών» ερωτημάτων.

Μήπως η επίθεση-εισβολή των λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας οφείλεται σε μια παγκόσμια συνομωσία σε συνεργασία με την πολιτική μαφία της ΕΕ και του περιβόητου Τζορτζ Σόρος ή είναι τυχαία; Μήπως οι προσπάθειες αποσταθεροποίησης που συμβαίνουν σε ορισμένες περιοχές του κόσμου είναι αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας ή είναι τυχαία γεγονότα; Μήπως τα ΜΜΕ, διεθνή και εγχώρια, είναι μέρος και συναυτουργοί αυτής της συνομωσίας ή απλώς αντανακλούν τα τυχαία γεγονότα; Η ρεαλιστική πραγματικότητα ομιλεί από μόνη της. Όπου το κυρίαρχο κράτος-έθνος αντιστέκεται στις επιθυμίες διεθνών κέντρων εξουσίας τότε άμεσα ξεκινά η προσπάθεια αποσταθεροποίησής του με τελικό στόχο την εξάλειψή του. Ότι κρατά τον εθνικό οργανισμό ζωντανό δέχεται επιθέσεις, καταγγελίες και δολοφονίες. Οτιδήποτε εθνικό αναγορεύεται σε «ρατσιστικό» και «ναζιστικό» (δυο λέξεις που ειρήσθω εν παρόδω πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από κομμουνιστές) και παραδίδεται στην πυρά, όμοια με αυτήν των μαγισσών του μεσαίωνα.

Η στρατηγική και η πρόθεση της παγκοσμιοποίησης υπαγορεύει την καταγγελία και τον ευτελισμό κάθε τι που έχει σχέση με το έθνος, όπως πολιτιστική ταυτότητα, μητρική γλώσσα, συλλογική μνήμη, προσωπική ευθύνη, κυριαρχία και ανεξαρτησία. Όλες αυτές οι εθνικές έννοιες θα πρέπει σύμφωνα με την πρόθεση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης να επανερμηνευτούν και να αποσπαστούν από τον πυρήνα τους. Η Νέα Παγκόσμια Τάξη προσβλέπει στην διάλυση των εθνικών κρατών που αντιστέκονται στην κυριαρχία της, χωρίς φειδώ μέσων και μεθόδων. Ο τελικός στόχος είναι μια αμετάκλητη εξάρτηση και υποδούλωση σε μια κεντρική δύναμη, σε ένα κέντρο εξουσίας. Όποιος αντιστέκεται απομονώνεται, φυλακίζεται και ενίοτε δολοφονείται. Οι προσπάθειες αυτές των ξένων κέντρων εξουσίας βρίσκονται στην πατρίδα μας σε προχωρημένο στάδιο και ήδη λαμβάνονται καθημερινά μικρές ή μεγάλες πολιτικές αποφάσεις για να εκπληρωθεί η στρατηγική τους. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι «στην πολιτική δεν συμβαίνει τίποτε τυχαία, ότι συμβαίνει έχει προγραμματιστεί λεπτομερώς από πριν».

Η Ε.Ε. είναι ένα θεμελιώδες δομικό στοιχείο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Η πολιτική και ο χαρακτήρας της ΕΕ στοχεύει στην διάλυση του κράτους-έθνους. Το πλέγμα της γραφειοκρατίας και αυθαιρεσίας της ΕΕ σκοπεύει να θυσιάσει άνευ ενδοιασμών το κράτος-έθνος στον βωμό της παγκοσμιοποίησης, της πολτοποίησης των λαών μέσω της λαθρομετανάστευσης και του ληστρικού καπιταλισμού. Πολλές πόλεις της Ευρώπης ήδη έχουν παραδοθεί στους αφρικανούς και ασιάτες λαθρομετανάστες και αν δεν αντισταθούμε η Αθήνα σε λίγα χρόνια θα είναι μια πόλη Ασιατών και Αφρικανών. Το θεμέλιο της κοινωνίας μας, ο ελληνικός αυτόχθων πληθυσμός, υπονομεύεται από την προδοτική και αντεθνική πολιτική του συνταγματικού τόξου που έχει στόχο να ενσωματωθούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία όπου θα κυριαρχούν οι λαθρομετανάστες. Οι πολιτικάντηδες που κυβερνούν την χώρα μας έχουν αφήσει στο βεστιάριο της εξουσίας την εθνική τους ταυτότητα, αμφίβολο αν την κατείχαν ποτέ. Όποιος από αυτούς τολμά να αντισταθεί στην παγκοσμιοποίηση απομακρύνεται από την σκηνή της εξουσίας, πολλοί δε από αυτούς δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει την απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας.

Τα εγχώρια ΜΜΕ υπό τις εντολές αφανών κέντρων εξουσίας καθοδηγούν τον λαό προσφέροντάς του καθημερινά ειδήσεις και σχόλια που χειραγωγούν τον μηχανισμό σκέψης του, τις συνήθειες και τα έθιμά του, τον κάνουν να αδιαφορεί. Εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί, ειδησεογραφικοί ιστότοποι έχουν παραδοθεί σε μια δράκα μεσαζόντων και αδίστακτων τραπεζικών- επιχειρηματικών συμφερόντων, που πίσω τους έχουν ξένα κέντρα εξουσίας, μονοπωλώντας την ενημέρωση και διαμορφώνοντας συνειδήσεις.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ούτε αδιάφορος, ούτε ηλίθιος, ούτε μετριότητα. Εάν συνεχίσει να αδιαφορεί και να χειραγωγείται από αργυρώνητους πολιτικούς, ξενοκίνητα κόμματα και αόρατα κέντρα εξουσίας, αν δεν αντισταθεί στην «Δημοκρατία», τότε μετά βεβαιότητας αυτή η αδιαφορία του θα κάψει συθέμελα όλη την χώρα.

Σε άλλες τάξεις θα τους πούνε για τον «κακό» Εθνικό Στρατό και τους «καλούς» κομμουνιστές

Σοκ και δέος προκαλούν τα νέα βιβλία ιστορίας τα οποία ετοιμάζονται να εξαπολύσουν εναντίον των παιδικών ψυχών οι ανθέλληνες συριζαίοι.

Σύμφωνα με δηλώσεις του ανθέλληνα προϊσταμένου της  στην εφημερίδα «Καθημερινή», η ομάδα που επιφορτίστηκε την συγγραφή των νέων βιβλίων ιστορίας τρέχει να προλάβει και προσπαθεί να τα κάνει όσο πιο ανθελληνικά γίνεται.

Από την Πέμπτη Δημοτικού τα παιδιά θα μαθαίνουν για το Ισλάμ, ενώ αργότερα θα εντάσσεται και η περίοδος του «Εμφυλίου» στην διδακτέα ύλη, προφανώς υπό το πρίσμα της κομμουνιστικής οπτικής στην ιστορία. Με απλά λόγια μιλάμε για ένα κανονικότατο πρόγραμμα κατήχησης στον αμερικανοκομμουνισμό του Σύριζα, που παρόμοιό του θα ζήλευε ακόμα και ο Στάλιν.

Συγκεκριμένα, για το θέμα της διδασκαλίας του Ισλάμ στην Ε’ Δημοτικού, είπε: «Στόχος είναι οι μαθητές να κατανοήσουν τις ιστορικές συνθήκες γέννησης του Ισλάμ, της νέας μονοθεϊστικής θρησκείας που γεννήθηκε στην Ανατολή. Στόχος είναι να κατανοήσουν τις σημασίες του “τζιχάντ” στη μουσουλμανική θρησκεία και να τις συσχετίσουν με τις παρανοήσεις, στρεβλώσεις ή προπαγανδιστικές χρήσεις της έννοιας αυτής σήμερα από φανατικούς και μισαλλόδοξους κύκλους»

«Παρεξηγημένοι» οι κακόμοιροι οι τζιχαντιστές, δηλαδή. Προφανώς «ψέμα» και οι εκατόμβες των νεκρών σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού οι έννοιες του «τζιχάντ» κατά την ομάδα που συγγράφει τα νέα βιβλία Ιστορίας έχει «παρανοηθεί» και «διαστρεβλωθεί» από «φανατικούς και μισαλλόδοξους κύκλους».

Τι είναι, όμως, το «τζιχάντ»; Τι θα λένε στα παιδιά; Μας το αποκαλύπτει ένα άλλο μέλος της συγγραφικής ομάδας, ο Αγγελος Παληκίδης, επίκουρος καθηγητής Διδακτικής της Ιστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο:

«Τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν κριτική ιστορική σκέψη. Γι’ αυτό κρίναμε ότι από το Δημοτικό οφείλουμε να βάλουμε στην ύλη ζητήματα ακανθώδη που επικοινωνούν με πολλούς τρόπους με όσα βιώνουν οι κοινωνίες σήμερα. Για παράδειγμα, σε μια εποχή που έχουμε έντονο αντιισλαμισμό, δεν πρέπει να φωτίσουμε από ιστορική άποψη θέματα όπως η έννοια του τζιχάντ, που εσφαλμένα προβάλλεται από πολλούς ως ιερός πόλεμος, ενώ σημαίνει, σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα ερμηνεία, τον εσωτερικό αγώνα του ανθρώπου;»

Το λάθος

Το λάθος είναι ανθρώπινο, γι' αυτό δεν είναι προς καταδίκη και θάνατο όταν κάποιος κάνει λάθος, «πέφτει». Το λάθος είναι απόκτηση  εμπειρίας, ώστε η εμπειρία αυτή να προστατεύει τον άνθρωπο από την επανάληψή του, την πτώση, αλλά και να τον σηκώνει αμέσως, αν ξαναπέσει.

Ας μην μένουμε, λοιπόν, στο λάθος, ας το ξεπερνάμε, κρατώντας μόνο την γεύση την πικρή που αφήνει, σαν εμπειρία. Σκοπός είναι να προχωρούμε μπροστά και όχι να κολλάμε στα λάθη μας.

Στην καθημερινότητά μας γίνονται πολλά λάθη από όλους. Η επίρριψη ευθυνών είναι η εύκολη λύση. Δεν λύνουμε όμως το πρόβλημα έτσι, μόνο το συντηρούμε και το επαυξάνουμε.

Ο απολογισμός γίνεται στο τέλος του αγώνα. Κατά την διάρκεια του αγώνα, σε τυχόν λάθος,  απλά... συνεχίζουμε, δεν σταματάμε, ξεπερνώντας το, δεν χάνουμε χρόνο! 

Το να πέφτουμε σε λάθη είναι ανθρώπινο, το να μένουμε σ' αυτά και να μη σηκωνόμαστε είναι δαιμονικό! Ας συναισθανθούμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μικροί Θεοί, δηλαδή κάνουμε λάθη.

Τότε μόνο κατανοούμε την μικρότητά μας, το πόσο αδύναμοι είμαστε, ζητώντας επίμονα το έλεος και την βοήθεια του Θεού!

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ............η συνταγη σε μενα πετυχε

Αν χάσεις ένα τρένο, θα βρίσεις, θα ρίξεις και καμιά κλωτσιά στον αέρα, αλλά μετά θα πας θα πάρεις μία τυρόπιτα και θα περιμένεις το επόμενο.

Κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις των ανθρώπων κι ας μην είναι τόσο εμφανής αυτός ο παραλληλισμός με την πρώτη ματιά.

Και δεν είναι, γιατί εδώ δε χάνεις δρομολόγιο. Χάνεις το συνεταιράκι σου σε τούτη εδώ την αρένα που μας δώσαν για ζωή. Και πέραν των στιγμών που φεύγουν κι όλα τα συναφή που όλοι λένε, εκχωρείς το δικαίωμα να αγαπάς.

Τουλάχιστον εμφανώς. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο σακάτεμα από το να εξαφανίζεται από το λεξιλόγιό σου η λέξη «αγάπη μου» και να αντικαθίσταται από σάπια προσφωνήματα καθημερινής χρήσεως και ευρείας καταναλώσεως στην καλύτερη, και από εκκωφαντικές σιωπές, στη χειρότερη.

Όμως αν το σκηνικό σ’ έχει κουράσει, αν ο πόνος σου τρυπάει πλέον τα κόκκαλα και τα χαμόγελα ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ, ίσως αυτή τη φυγή να τη χρωστάς στον εαυτό σου. Τις σχέσεις τις φτιάχνουμε για να γελάμε, να ερωτευόμαστε χωρίς σαρκοβόρα «μη», να αγκαλιαζόμαστε χωρίς μονόπλευρα «ίσως» που δεν αντέχουν στο δικό μας «για πάντα».

Μαζί πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι κι όχι να βαλτώνουμε στα όσα ήδη ξέρουμε. Οφείλουμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον τη γεύση της αθανασίας και όχι αισθήματα που μας νεκρώνουν.

Από μία τέτοια δυσλειτουργική σχέση, να φεύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Στη ζωή θα τύχει και να πονέσεις, θα τύχει κάποιος να σου λείψει, τα δύσκολα βράδια θα είναι κάποτε έτσι κι αλλιώς στο κάδρο των συναισθηματικών σου εμπειριών.

Η αυτοδιάλυση όμως, όταν εν γνώση σου αυτοκαταστρέφεσαι εμμένοντας σε καταστάσεις άρρωστες, δεν είναι αναγκαίο κακό, είναι επιλογή. Ίσως όχι πάντα απόλυτα συνειδητή, αλλά επιλογή. Κι όταν λίγο τα δάκρυα στεγνώσουν κι αντιληφθείς το κακό που σου κάνεις, να έχεις το θάρρος να φεύγεις μακριά.

Να φεύγεις από όσα σε ακινητοποιούν. Απ’ όσα κάνουν τάχα τα σπουδαία και είναι τελικά οι πιο ξεφτιλισμένες σου ιστορίες.

Από όσα σου βάζουν βαρίδια στα πόδια και διακόπτες στο μυαλό. Να τρέχεις χιλιόμετρα αντίθετα από εκείνα που σου φέρνουν μόνο λυγμούς και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να σου δώσουν ένα λόγο για να ελπίζεις. Έναν τρόπο για να ζήσεις μαζί τους. Ένα άλλοθι για να συνεχίσεις να προσπαθείς.

Δεν είμαι μάγος και δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάποιο κάρμα. Καμία βεβαίωση δεν έχω που να λέει πως άπαξ και βροντοφωνάξεις το «αντίο», η ζωή θα θαυμάσει το θάρρος σου και θα σε ανταμείψει με ένα καινούριο «γεια».

Μπορώ όμως να υπογράψω σ’ όσα χαρτιά μου φέρεις ότι άνθρωπος που κατάφερε να επιβληθεί στην απόγνωσή του έχει όλα τα κότσια να δώσει σάρκα και οστά σ’ όλα εκείνα που πράγματι αξίζει.

Συνεπώς, δεν είναι θέμα τύχης το αν θα βρεις τον αληθινό έρωτα. Είναι θέμα αποφασιστικότητας και τόλμης. Προφανώς και δεν ερωτευόμαστε κατά παραγγελία, ούτε μπορούμε να διαλέξουμε το άλλο μας μισό, πόσο μάλλον να το βρούμε με τόση ευκολία. Όμως τίποτα που να αξίζει δεν έρχεται εύκολα. Κι αν θέλεις γρήγορες λύσεις, τότε σίγουρα αυτό που προσδοκάς δεν είναι η ολοκληρωτική θεραπεία, αλλά ένα πρόσκαιρο μούδιασμα.

Για να βρεις αυτό που θες και να του συμπεριφερθείς όπως του πρέπει, οφείλεις να μείνεις πρώτα μόνος σου. Δεν είσαι το τρένο της αρχής, που αλλάζει συνεχώς ράγες, ώστε να φτάσει κάπου.

Είσαι ο ταξιδιώτης που χρειάζεται παύσεις ξεκούρασης, ανάμεσα στα ταξίδια του, για να μπορέσει να ευχαριστηθεί τον τελικό του προορισμό. Να μείνεις μόνος σου, να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να τον αγαπήσεις και να τον σεβαστείς από την αρχή. Γιατί έναν διαλυμένο εαυτό που δεν μπορείς καν εσύ να συμπαθήσεις, δεν μπορεί και κανείς άλλος να ερωτευτεί.

Φτιάξε τη μόστρα σου από την αρχή. Πέτα τα άχρηστα, κράτα τα χρήσιμα και προς θεού μην αναθεματίσεις για τις πληγές σου. Φταις μόνο για το ότι άφησες τα τραύματά σου να σε στείλουν ένα βήμα πριν το θάνατο.

Το ότι αποφάσισες όμως να τα επουλώσεις μόνος σου, είναι σπουδαίο. Αλίμονο σ’ αυτούς που τριγυρνούν ολόκληροι, δίχως ούτε μία γρατζουνιά. Δεν έχουν μάλλον τίποτε να διακινδυνέψουν.

Το «γεια» δε θα έρθει γιατί το γράφει στ’ αστέρια ή γιατί το είπε κάποτε ο Κοέλιο κι εσύ το έκανες ποστ-ιτ στο ψυγείο σου. Η ευτυχία σου θα ‘ρθει, θέλει δε θέλει, γιατί είσαι πια αποφασισμένος να πολεμήσεις για όσα στ’ αλήθεια αξίζει να λαβωθείς.

Τελείωσες με το ασθενικό παρελθόν σου. Άλλωστε, αν άξιζε, θα είχε ήδη αυτοπροσδιοριστεί ως το παρόν και ως το μέλλον σου.

Ήρθε η ώρα να δεις πώς είναι οι αγάπες, που για χάρη τους αξίζει να πεις όλα τα «αντίο» του κόσμου.

Ο ρόλος των παιδικών βιωμάτων στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μας

Όλοι μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον οτι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό, το λαμβάναμε είτε λεκτικά είτε ενεργειακά με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν να αισθανθούμε ανεπιθύμητοι.

Άλλους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλους πάλι, μας έπνιξαν κυριολεκτικά με την υπερπροστασία, στερώντας μας τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά.

Οι γονείς μας, θεωρούσαν οτι μας εκπαίδευαν με αγάπη και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά αυτή η αγάπη βασιζόταν σε εναν απλό κανόνα : «Σε αγαπάω, αν…». Όποια και να ήταν η κατάσταση στην οικογένεια μας, όλοι πιστεύαμε ότι έπρεπε να φερόμαστε με ενα συγκεκριμένο τρόπο κ έτσι υιοθετήσαμε έναν ρόλο, για να μας αγαπάνε και να ανήκουμε στο οικογενειακό σύστημα.

Εμείς, λόγω της βαθιάς μας ανάγκης να είμαστε συνδεδεμένοι με την οικογένεια μας, είπαμε «ναι» σε αυτόν τον ρόλο. Αποκοπήκαμε από την ουσία μας, αφού αυτή δεν ταίριαζε με την οικογένεια μας, και πήραμε βαθιές αποφάσεις.

Κάποιοι μεγαλώσαμε γρήγορα, γίναμε υπερβολικαά υπεύθυνοι και θέσαμε πολύ ψηλούς στόχους, που για να τους πετύχουμε περιορίσαμε τις φυσικές, παιδικές μας ανάγκες για παιχνίδι και χαρά. Άλλοι γίναμε υποχωρητικοί, συμβιβαστικοί, λέγοντας πάντα «ναι», χωρίς απαραίτητα να το εννοούμε.

Κάποιοι ταυτιστήκαμε με έναν αρνητικό ροόλο, γίναμε τα μαύρα πρόβατα της οικογένειας, οι επαναστάτες. Λέγοντας πάντα «όχι», εγκλωβιστήκαμε μέσα σε αυτόν το ρόλο και ζούμε τη ζωή μέσα σε μια αναίτια αντίδραση. Άλλοι πάλι, αποσυρθήκαμε σε ενα ρομαντικό, ευφάνταστο κόσμο και γίναμε απόντες από την ίδια μας τη ζωή. Τέλος, κάποιοι ταυτιστήκαμε με τους ρόλους των γονιών μας και γίναμε επικριτικοί ή κατηγορηματικοί απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας.

Παρότι υιοθετήσαμε αυτούς τους ρόλους με επιτυχία, αναγκαστήκαμε να αποκοπούμε απο τον εαυτό μας. Και αυτή η αποκοπή δεν έγινε χωρίς πόνο. Βαθιά μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί πληγώθηκε πολύ από αυτή την «εκπαίδευση», κυρίως γιατί δε μας δέχτηκαν και δεν μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.

Και το αποτέλεσμα? Οι ερωτικές μας ιστορίες και οι στενές φιλίες μας γίνονται πολύπλοκες και συχνά πιο δύσκολες, όταν ερχόμαστε πιο κοντά με τους άλλους.

Η οικεοιότητα φέρνει στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες πληγές μέσα μας και δεν είναι σπάνιο να σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τις σχέσεις μας, επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες κατηγορίας, απαίτησης, απομόνωσης, κρυμμένων προσδοκιών, συμβιβασμού ή χειρισμού…

Νομίζουμε ότι ξέρουμε ν αγαπάμε και κατηγορούμε τους άλλους για όσα μας συμβαίνουν… Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους εξαρτάται από το πώς μάθαμε την αγάπη όταν είμαστε παιδια.

Το τώρα μας, έχει άμεση σχέση με το πριν κ φυσικά με το μετά.
Μπορεί να είμαστε επαγγελματικά επιτυχημένοι, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην προχωρήσουμε επαγγελματικά εξαιτίας του φόβου μας να ριψοκινδυνεύσουμε σε συναγωνιστικές καταστάσεις όπου υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας.

Ερχόμαστε πολύ κοντά συναισθηματικά με κάποιον, στην ουσία όμως δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε αυτή την επαφή, γιατί δεν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Εύκολα πληγωνόμαστε, νιώθουμε άδειοι κ συχνά αδικημένοι ( πάντα οι άλλοι φταίνε).

Εν κατακλείδει, ποτέ δεν είναι αργά εάν κ εφόσον το θέλουμε αλλά κυρίως αν έχουμε καταλάβει την αδυναμία επαφής κ συναναστροφής με τον κοινωνικό, επαγγελματικο κ συναισθηματικό μας περίγυρο να βελτιωθούμε. Πρωτίστως για εμάς τους ίδιους.

Η αλλαγή πάντα φέρνει τη μεταμόρφωση κ η δεύτερη με τη σειρά της τη βεβαιότητα ότι καταφέραμε εκείνο που θέλουμε.

Να αγαπήσουμε εμάς! Μην ξεχνάμε Ποτέ ότι: «Όποιος έχει μέσα του ένα γιατί, μπορεί ν΄αντέξει το κάθε πώς…» ΝΙΤΣΕ

ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΑΠΑΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ;

Και δεύτερο «κρούσμα» αμφισβήτησης των κυρίαρχων μύθων του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού συστήματος και της αριστεράς (και της… προόδου), από αριστερό του καλλιτεχνικού χώρου, μετά τον σαρωτικό Τζίμη Πανούση! Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του γνωστού αριστερού θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Διαλεγμένου, ο οποίος με συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία της Κυριακής» τα είπε χύμα και τσουβαλάτα, για όλους και για όλα: για το «λίκνο της δημοκρατίας» (τη βουλή), τους πολιτικάντηδες του σάπιου μεταπολιτευτικού κατεστημένου, τους λαθρομετανάστες και την Χρυσή Αυγή. Ιδού τα πιο χτυπητά κομμάτια της συγκλονιστικής συνέντευξης-εξομολόγησης:

Για τους κατεστημένους πολιτικάντηδες:

«Για όλους αυτούς που φέραν’ τη χώρα σε αυτό το χάλι έπρεπε να είχαν στηθεί γκιλοτίνες στο Σύνταγμα. Για όλους όσοι περάσαν’ στη Βουλή απ’ τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά. Δεν υπάρχει άνθρωπος καλός εκεί μέσα. Αν υπήρχε θα έλεγε «συγγνώμη, έκανα λάθος. Φεύγω». Όλοι είναι στο κόλπο. Και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος. Αν ήταν στην Κίνα, θα τους είχαν εκτελέσει. Θέλουν εκτέλεση. Ούτε καν φυλακή».

Για τη βουλή και τη μεταπολιτευτική «δημοκρατία»:

«Προσωπικά, αυτή τη Δημοκρατία τη χέζω πατόκορφα. Το λίκνο η Βουλή! Και καμιά φορά λένε και «το μπουρδέλο η Βουλή». Επειδή εγώ έχω μανία με τα μπουρδέλα και πηγαίνω και ρωτάω τις τιμές, κάνουν λάθος που λένε μπουρδέλο τη Βουλή. Άμα μπουν σε μπουρδέλο θα ντραπούν βλέποντας πόσο οργανωμένο και καθαρό είναι».

Για τους λαθρομετανάστες:

«Έχουμε ανάγκη 500 μετανάστες; Ορίστε, περάστε από γιατρούς και ελάτε. Όπως έκαναν σε εμάς οι Γερμανοί. Οι υπόλοιποι «κόβονται». Δεν είχαμε ανάγκη να φορτώσουμε τη χώρα με δολοφόνους, Καλάσνικοφ, πουτάνες και μαστροπούς».

Για το ότι αυτά που λέει ακούγονται «φασιστικά»:

«Ας ακούγονται. Επειδή αγαπώ τη χώρα μου είμαι φασίστας;

Επειδή Πολύς Ντόρος Γίνεται Από Τον… Φιλοξενούμενο Αλβανικό Λαό, Έχω Κάποια Ερωτήματα:

Επειδή Πολύς Ντόρος Γίνεται Από Τον… Φιλοξενούμενο Αλβανικό Λαό, Έχω Κάποια Ερωτήματα:

1. Εφόσον δεν αισθάνεστε Έλληνες, όσοι έχετε γεννηθεί στην Ελλάδα, ποιός ο λόγος να υιοθετείτε την Ελληνική υπηκοότητα; 
2. Δεν ξέρετε ότι εφόσον πολιτογραφείστε ως Έλληνες, έχετε και τις υποχρεώσεις των Ελληνοπαίδων, όπως το να υπηρετείτε με σεβασμό στον Ελληνικό Στρατό; 
3. Εφόσον δεν θέλετε να υπηρετείτε στον Ελληνικό Στρατό, (που είναι καθόλα σεβαστό) και αισθάνεσθε υπερήφανοι Αλβανοί, γιατί δεν γυρίζετε να υπηρετήσετε την χώρα σας; Την μαμά Αλβανία; 
4. Εφόσον είμαστε τόσο κακός λαός οι Έλληνες και η Ελλάδα δεν σας αρέσει, γιατί δεν επιστρέφετε στα πάτρια εδάφη σας;

Η Αλβανία σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα την Αλβανία του ’80, όταν ήρθατε πεινασμένοι και ρακένδυτοι εκλιπαρώντας για δουλειά. Η Αλβανία σήμερα, είναι μια Ευρωπαϊκή χώρα, φτιαγμένη εξολοκλήρου με τα χρήματα των Ελλήνων που έστελναν οι συμπατριώτες σας στην Αλβανία. Είναι μια ωραιότατη χώρα για να επιστρέψετε. Σας την φτιάξαμε. Άλλωστε, δεν σας καλέσαμε στην Ελλάδα. Μόνοι σας ήρθατε. Είστε φιλοξενούμενοι. Σας δεχθήκαμε, σας δώσαμε εργασία, (ναι, κάποιοι σας εκμεταλλεύτηκαν, όπως εκμεταλλεύονται και τους Έλληνες), σας μορφώσαμε, σας δώσαμε προνόμια που ούτε οι Έλληνες δεν έχουν, σας Ελληνοποιήσαμε ως Βορειοηπειρώτες, ενώ ερχόσαστε με ψεύτικα χαρτιά από τα βάθη της Αλβανίας. Και το ευχαριστώ σας είναι ότι δεν ξέρετε αυτή την λέξη.

Η διαφορά μας φίλε λαέ της Αλβανίας είναι ότι είστε αχάριστοι. Οι Έλληνες είναι φιλόξενοι. Δεν είναι ρατσιστές, αντίθετα με ότι διαδίδετε γιατί σας βολεύει. Αλλά οι Έλληνες δεν ανέχονται την αχαριστία και την ασέβεια. Εφόσον δεν μπορείτε ή δεν διαθέτετε την παιδεία να δείξετε τον δέοντα σεβασμό, πρέπει να είστε διατεθειμένοι να δείτε και το άλλο πρόσωπο των Ελλήνων.

Γυρίστε πίσω  στη πατρίδα σας κι αφήστε τις μαγκιές, γιατί εμείς όταν εξαντλήσουμε την ανοχή μας και την υπομονή μας, θα σας υποχρεώσουμε να φύγετε ακόμα και …ξυπόλυτοι για να γλυτώσετε!