Για κάποιους άλλους η Ελληνική Εθνική Ιστορία είναι ένα ενοχλητικό εμπόδιο σ’ αυτό που σκέφτονται πως πρέπει να γίνει ο κόσμος:

Για κάποιους η Ελληνική Εθνική ιστορία είναι ένα πτώμα στο κενοτάφιο του οποίου κλαίνε και οδύρονται για τις αλησμόνητες -πλην χαμένες- πατρίδες. Όταν αποστάσουν από τα μνημόσυνα και τα τσιμπούσια, πάντα στην μνήμη του μακαρίτη, κοκορεύονται πως οι πρόγονοι τους έκαναν ετούτο και το άλλο την ώρα που οι υπανάπτυκτοι Ευρωπαίοι στο πλευρό των οποίων με θράσος καμαρώνουν, ροκάνιζαν βελανίδια. Μπροστάρηδες αυτού του σιχαμερού και ψωραλέου κοπαδιού οι έμποροι της Ιστορίας που χαριεντίζονται με την ιδεολογία του νεοελληνικού προβάτου: καλή η Πατρίδα, καλύτερος όμως ο υπνάκος μας. Μη φωνάζετε. Μην υπερβάλουμε, μην ανοίγουμε μέτωπα!

Για κάποιους άλλους η Ελληνική Εθνική Ιστορία είναι ένα ενοχλητικό εμπόδιο σ’ αυτό που σκέφτονται πως πρέπει να γίνει ο κόσμος: μια εμπορεύσιμη λιγδιάρικη σούπα από λευκομαυροκίτρινα ανθρωποειδή, κίναιδους και πόρνες, αρνητές της Φύσης και της Ιστορίας, απάτριδες, άφυλους κι άθρησκους, που θα μπορούν να καταναλώνουν χωρίς να σκέφτονται, να ζουν χωρίς να πιστεύουν παρά μόνον σε όσα θα τους υπαγορεύουν, θα τους επιτρέπουν και θα τους επιβάλλουν, τα διεθνή αφεντικά, οι Έμποροι των Εθνών.

Καπιταλιστές και μαρξιστές απεργάζονται την υποδούλωση στα ατομικά πάθη και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Με σοφιστείες και χειραγώγηση του συναισθήματος, τάζουν ο καθένας από την μεριά του, το ίδιο φρούτο: την θεοποίηση του ατομικιστικού «εγώ» και την διάλυση του «εμείς» της Λαϊκής Κοινότητας. Η λήθη των χορτασμένων αστών λωτοφάγων της δεξιάς συναντάει την ηλιθιότητα των σαδομαζοχιστών εθνοφοβικών λοβοτομημένων της αριστεράς.

Απέναντι στο εύκολο κλάμα και το βέβαιο βόλεμα στεκόμαστε εμείς οι Εθνικιστές του Λαϊκού Συνδέσμου! 

Εδώ είναι απαραίτητες κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις: Ο ιδεολογικός ελιτισμός, που θέλει μια ομάδα -δήθεν εκλεκτών- απομονωμένη από τον κόσμο και την πολιτική είναι ένα διαρκές αδιέξοδο, που κρύβει είτε διανοητική σύγχυση, είτε δειλία. Από την άλλη πλευρά, ο στείρος ακτιβισμός, η πολιτική δράση χωρίς πνεύμα και νου, χωρίς βαθύτερο περιεχόμενο ιδεών, είναι μεν μία γενναία αντιμετώπιση των πραγμάτων, (που έχει σαν μόνο σίγουρο θετικό της αποτέλεσμα την δικαιολογημένη αυτοεπιβεβαίωση), αλλά από την άλλη πλευρά, δεν εξυπηρετεί σε τίποτε τον Μεγάλο Σκοπό, εάν μάλιστα δεν καθίσταται τελικά και επικίνδυνη για την ευόδωση του, καθώς προσφέρει στο σιωνοκρατούμενο μαρξοφιλελεύθερο καθεστώς ευρύτερο «πεδίο πυρός» και ερείσματα για να δράσει ενάντια στο Κίνημά μας. Εκτός αυτών των δύο στάσεων ζωής και αγώνα υπάρχει και ο «πολιτικάντικος χατζηαβατισμός» των διαφόρων αισχρών ευκαιριοκρατών, των «οπορτουνιστών της εθνικοφροσύνης», ο οποίος στις ημέρες μας γνωρίζει ανεπανάληπτες στιγμές γελοίας «δόξας».

Δηλαδή, μ’ απλά λόγια, η στάση αυτών των αλητών που λένε ναι σε όλους, που είναι τα «καλά παιδιά» του συστήματος, κι ευλογούν με κάθε τρόπο και με την μέγιστη κολακεία που διαθέτουν, το ένοχο και προδοτικό  ΕΘΝΟΚΤΟΝΟ πολιτικό σύστημα (όλα αυτά ασφαλώς με το αζημίωτο), αλλά έχουν δήθεν σαν σκοπό τους να χρησιμοποιήσουν μακροπρόθεσμα τις ενέργειές τους σαν «Δούρειο Ίππο» για να «αλώσουν το σύστημα»…

Όλοι αυτοί οι δειλοί, μικροαστοί ή ηλίθιοι, δεν έχουν καταλάβει ή ακόμη χειρότερα υποκρίνονται πως δεν έχουν καταλάβει ότι άλλο πρότυπο αποτελεί ο Οδυσσέας και άλλο ο Χατζηαβάτης! Και δεν μπορεί κανείς ούτε καν να ισχυριστεί πως δεν ξέρουν τι κάνουν. Πρέπει να το ξέρουν, καθώς τους έχει γίνει πολλές φορές γνωστό, ακόμη κι από τον εχθρό, αν δεν θέλουν να πιστέψουν εμάς. Επιπλέον, ο Οδυσσέας μπαίνοντας στο κάστρο δια της πλαγίας οδού, κατέσφαξε τους Τρώες, δεν μοίρασε δηλώσεις μετανοίας, ούτε κήρυξε εορτασμούς συμφιλίωσης, χαριεντιζόμενος με τον εχθρό! (…)

Ο πατριωτισμός είναι ένα υγιές συναίσθημα και ένα έμφυτο ένστικτο κάθε ιστορικού λαού. Ωστόσο, από μόνος του ο πατριωτισμός δεν είναι αυτοσκοπός ούτε πνευματικό ολοκλήρωμα.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ενάντιοι στον αστικοφιλελεύθερο-δεξιό πατριωτισμό: Η αντίληψη ενός «καθώς πρέπει» πατριωτισμού συμβιβασμένου, «χωρίς να φτάνει στα άκρα» (όπου «άκρα»: ο αυτονόητος αγώνας για την Πατρίδα) είναι ένας ψευδεπίγραφος «πατριωτισμός» που επινόησαν οι αστοφιλελεύθεροι προσκυνημένοι, και είναι άμεσα συνυφασμένος με την -ούτως ή άλλως- μαλθακή ψυχοσύνθεσή τους.

Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα ότι αυτού του είδους ο αστικός «πατριωτισμός» (που τελικά μόνον πατριωτισμός δεν είναι στην ουσία και στην πρακτική του) αποτελεί βασικό εχθρό της Κοσμοθεωρίας μας, ακόμη πιο ύπουλο κι απ’ αυτόν τον διεθνισμό, είτε μαρξιστικό είτε καπιταλιστικό. Γιατί ενώ ο δεύτερος είναι απροκάλυπτος και αναγνωρίσιμος, ο πρώτος «φλερτάρει» επικίνδυνα με τις ιδέες μας, διαβρώνοντας την προσπάθεια αφύπνισης των μαζών, διαστρεβλώνοντας και κατηγορώντας την Πίστη μας και παρεμποδίζοντας την προσπάθειά μας.

Ο «πατριωτισμός» των αστών, που ενίοτε αντλεί τις ρίζες του από το Σύνταγμα και άλλες φορές από μιαν απροσδιόριστη και νεφελώδη «πολιτισμική παράδοση», δεν είναι παρά το άλλοθι που εφηύρε η πλουτοκρατία και σερβίρει η παραδουλεύτρα της αστική τάξη, για να «δικαιολογήσει» την απραξία της, τον ενδοτισμό της και φυσικά την δειλία της. Αυτόν τον αποδεκτό, ελεγχόμενο, αντιεθνικιστικό «πατριωτισμό» πλασάρουν μάλιστα οι ιδεολογικοί στυλοβάτες του Συστήματος στον Λαό, σε αντιπαραβολή με τον «επικίνδυνο εθνικισμό» στον οποίο γνωρίζουν πως στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές καταφεύγουν αυθόρμητα οι μάζες.

Ο «πατριωτισμός» που επικαλείται το Σύστημα είναι βαθύτατα ανειλικρινής και υποκριτικός. Δεν έχει καν σχέση με την ιερή έννοια της Πατρίδας, αφού δεν είναι παρά ένας συγκεκαλυμμένος άγονος συντηρητισμός, απόλυτα εχθρικός στην έννοια της Λαϊκής Κοινότητας και σε κάθε ιδέα Επανάστασης. Ο αστός «πατριώτης» ταυτίζει τον πατριωτισμό με οτιδήποτε σχετίζεται με τα άμεσα προσωπικά του συμφέροντα. Ο «ρατσισμός» του, (τον οποίο συχνά επικαλούνται οι ομοτράπεζοι του «προοδευτικοί»), δεν έχει καμία σχέση με την αυτονόητη αποδοχή της έννοιας της Φυλής, αλλά είναι ένας φτηνός και χυδαίος «ρατσισμός», από ρηχό σνομπισμό, ανέξοδη επιδειξιομανία ή εκμεταλλευτική διάθεση, αποκομμένος από κάθε πολιτική αντίδραση ενάντια στην πληθυσμιακή αλλοίωση.

Ο αστός «πατριώτης» θεωρεί ότι εκπληρώνει το «χρέος» του στην Πατρίδα, με το να λουφάρει τη θητεία του σε κάποιο στρατιωτικό γραφείο, όμως η ιδέα τού να αγωνιστεί με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στο εθνικό ξεπούλημα και την κοινωνική αδικία, του προκαλεί επιεικώς βαρύτατη αλλεργία. «Αυτά είναι για τους πολιτικούς, εγώ είμαι φιλήσυχος άνθρωπος. Σιγά μη βγαίνω και στους δρόμους, εγώ θα σώσω την Ελλάδα;», ισχυρίζεται φιλάρεσκα ο μικροελλαδίτης αστός.

Εμείς οι Εθνικιστές δεν επιθυμούμε κάποια «βελτίωση» των -έτσι ή αλλιώς- σάπιων και σαθρών δομών του υπάρχοντος Συστήματος. Δεν επιδιώκουμε την εξυγίανση του Εξουσιαστικού Καθεστώτος. Αντίθετα αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του, ως βασική προϋπόθεση για την Σωτηρία και Αναγέννηση του Λαού μας. Ο καρκίνος δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες. Ανάλογα, ένα από την φύση του αρρωστημένο, σαπισμένο, τερατώδες και προδοτικό καθεστώς δεν «διορθώνεται» με ψευδοπατριωτικούς νάρθηκες, ούτε «καλλωπίζεται» με τις όποιες -δήθεν εθνικοπατριωτικές- δηλώσεις των διεφθαρμένων εκπροσώπων του.

Ο «πατριωτισμός» των αστών είναι το άλλοθι της προδοτικής αδράνειάς τους, μια πρόσκαιρη μόδα που περιστασιακά εξυπηρετεί το ατομικό τους συμφέρον. Ο αστός «πατριώτης» είναι ο «καλός νοικοκύρης», που δε διστάζει να ψηφίσει τα εθνοπροδοτικά κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αρκεί να του αποφέρουν κάποιο όφελος• κάποιον διορισμό, κάποιο βόλεμα σ’ αυτόν ή στο παιδάκι του. Ο αστός δεν θα ψηφίσει καν κάποιο κόμμα της Αριστεράς, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι δεν θέλει με τίποτα να χάσει την πολυπόθητη ησυχία του και την ψευδαίσθηση «ασφάλειας» που του προσφέρουν υποσχετικά τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα.

Ως Εθνικιστές Επαναστάτες είμαστε αμείλικτοι πολέμιοι κάθε αστικής ερμηνείας του πατριωτισμού και οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε σθεναρά στην όποια διαστρεβλωμένη οπτική του. Ο δικός μας Πατριωτισμός είναι πάνω απ’ όλα Στάση Ζωής και Αίσθημα Ευθύνης, είναι Μαχητικός, Αντικαθεστωτικός και ασυμβίβαστα Επαναστατικός. Είναι ιστορικά και εθνοφυλετικά συνειδητοποιημένος Πατριωτισμός, δηλαδή είναι αναπόσπαστα δεμένος με την φυλετική αντίληψη της ανθρωπότητας, είναι Εθνικισμός.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ και δεν πρόκειται ποτέ να σταθούμε ενάντιοι στον μαρξιστικό – αριστερό πατριωτισμό: Γιατί το να είσαι ενάντιος στον μαρξιστικό-αριστερό πατριωτισμό είναι απολύτως ταυτόσημο με το να είσαι ενάντιος στον Αγιοβασίλη, στις μέδουσες του πλανήτη Δία ή στον Γκοντζίλα. Δηλαδή σε όντα φαντασιακά και πραγματικά ανύπαρκτα, που μπορούν μονάχα να σκηνοθετηθούν σε μια κακόγουστη «εικονική πραγματικότητα».

ΓΙΑΤΙ η «Αριστερά» στην Πατρίδα μας ως συγκροτημένη (μονόμορφη ή πολύμορφη) παράταξη, ιστορικά, ιδεολογικά και πολιτικά ήταν πάντοτε διεθνιστική, από το ΣΕΚΕ (ιστορικό πρόγονο του ΚΚΕ πριν την «παρέμβαση» του Αβραάμ Μπεναρόγια) έως σήμερα. Από αυτόν τον εμμονοϊδεακό και έως κατά καιρούς ψυχοπαθητικό διεθνισμό, εκπορεύονταν οι θέσεις της Αριστεράς για την «αστικό-τσιφλικάδικη καταστροφή στην Μικρασία», για την «αυτονομία της Μακεδονίας», έως τη σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ με τον πλήρη αφελληνισμό ιδεολογίας και πολιτικής, που επαγγέλλεται την «ανοιχτή» κοινωνία της «διαφορετικότητας», όπου τίποτα Ελληνικό δεν έχει θέση. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δίχως ίχνος φραστικής υπερβολής ή νοηματικού φτιασιδώματος: Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε «πατριωτική Αριστερά», γιατί οι μόνες «πατρίδες» για τις οποίες αγωνίστηκαν οι «αριστεροί» ήταν η φαντασιωσική «Λαϊκή Δημοκρατία» που είχαν φυτέψει στο παραισθησιακό μυαλό τους οι Μπολσεβίκοι αφέντες τους και η «πατρίδα των προλεταρίων Σοβιετική Ένωση».

Για λόγους πιθανολογικής αρτιότητας, οφείλουμε να εξετάσουμε το αναιμικό ενδεχόμενο να δηλώσουν στο μέλλον κάποιοι πως είναι «πατριώτες αριστεροί». Αυτό θα ανήκει βέβαια στο αναφαίρετο δικαίωμά τους να αυτοπροσδιορίζονται, όπως π.χ. οι κίναιδοι αυτοτιτλοφορούνται gay. Έως εκεί δεν έχουμε καμιά έγνοια για το θέμα. Αν κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι πραγματικά υπερβούν την παθογένεια των φοβικών συνδρόμων της στερεοτυπικής αγκύλωσης του χώρου τους (είτε αυτή η παθογένεια είναι μαρξιστικής-λενινιστικής, είτε φροϋδικής-χολυγουντιανής έμπνευσης) και αγωνιστούν συμπαρατασσόμενοι με τις Λαϊκές Εθνικιστικές Δυνάμεις για Εθνική Ανεξαρτησία και Αναγέννηση, αλλά και για Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ανασυγκρότηση, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στην υποδούλωση, τότε ας αναζητήσουν οι ίδιοι τους εσωτερικούς τους ψυχολογικούς και κοσμοθεωρητικούς επαναπροσδιορισμούς, στον χώρο της ορολογίας.

Ο σοσιαλιστικός διεθνισμός είναι η αριστερή όψη εκείνου του ίδιου νομίσματος «σιωνιστικής κοπής», του οποίου δεξιά όψη είναι ο φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός. Για τον πρώτο, είναι ο εργάτης που δεν έχει πατρίδα, για τον δεύτερο, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Και για τους δύο οι θεμελιακές αξίες είναι οικονομικές και για τους δύο η απαλλοτρίωση της πατρίδας προέχει. Γι’ αυτό αποτελούν από τον Μεσοπόλεμο συγκοινωνούντα δοχεία και η μετάπτωση του ενός στον άλλο είναι ζήτημα της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας.

Η απλή θεωρητική αυτή παρατήρηση εξηγεί και την ευκολία με την οποία οι παντός είδους αριστεροί διεθνιστές μεταλλάχθηκαν «εν μιά νυκτί» σε θορυβώδεις κοσμοπολίτες, ένθερμους ζηλωτές της παγκοσμιοποίησης, την οποία και αντιλαμβάνονται ως την αναπότρεπτη αναγκαιότητα των ημερών μας.

Φραγμός στην κόκκινη ή στην ροζ αριστερά και στην γκρίζα δεξιά του πολυπολιτισμικού τοπίου στέκεται ο Εθνικισμός, που αποκαθιστά την Πατρίδα στο επίκεντρο των ιστορικών και πολιτιστικών αξιών. Ο εργάτης και το κεφάλαιο, πριν από όλα ανήκουν στο Έθνος τους και στη γη τους, δηλαδή στην Πατρίδα τους. Μέσω του Έθνους αποκτούν πολιτιστική ταυτότητα, μέσω της Πατρίδας αποκτούν ιστορικό πρόσωπο. Το ΑΙΜΑ του Έθνους που κυλάει στο κορμί της Λαϊκής Κοινότητας και η ΓΗ της Πατρίδας θεμελιώνουν στέρεα το οικοδόμημα της Εθνικιστικής Λαϊκής Πολιτείας.

Δίχως αυτήν ο εργάτης θα παραμένει αγοραίο περίτριμμα της παγκόσμιας κοινωνικής ισοπέδωσης και το κεφάλαιο, απάνθρωπο πλουτοκρατικό εργαλείο των πιο στυγνών οικονομικών ολιγαρχιών.
Το κράτος της βιομηχανικής περιόδου αποτέλεσε το κουκούλι που εκκόλαψε το δίδυμο σκουλήκι του φιλελευθερισμού και του μαρξοσοσιαλισμού. Ο αδηφάγος φιλελευθερισμός, κατά φυσική επιλογή πιο προσαρμοσμένος στο περιβάλλον της μεταπολεμικής εποχής, ροκάνισε τον δίδυμο αδελφό του και σήμερα, προβάλλει σαν παγκόσμιο παμφάγο τέρας έτοιμο να καταβροχθίσει την οικουμένη.

Η Φυλή βιολογικό υπόβαθρο του Λαού είναι το νήμα, η Πατρίδα είναι ο αργαλειός και το Έθνος είναι ο υφαντής του πολιτισμού. Το «άτομο», η «οικονομία» και οι «ανάγκες» συναρθρώνονται στον θεωρητικό πυρήνα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού. Η Λαϊκή Κοινότητα, ο πολιτισμός της και οι πνευματικές αξίες της είναι ο πυρήνας του Εθνικισμού.