Είναι γνωστή η περίπτωση του εγχώριου κτήνους-παιδεραστή, ο οποίος πριν από λίγο καιρό καταδικάστηκε σε κάθειρξη 401 ετών, για τις κακοποιήσεις του σε βάρος 36 παιδιών. Η… πρωτοτυπία στην περίπτωση αυτή ήταν ότι ο καταδικασθείς προσπάθησε να δείξει μια… πολιτική πτυχή των πεποιθήσεών του, προβάλλοντας τον αντιρατσισμό και τον φιλελευθερισμό που τον διέπουν, σε συνδυασμό με έναν «μαχητικό» αριστερισμό και δηλώνοντας ότι οι ανωμαλίες του απέναντι σε ανήλικα παιδιά αποτελούσαν «πράξη ελευθερίας»!
Όλη η ουσία, όμως, τόσο της αθλιότητας του συγκεκριμένου διαφθορέα παιδικών ψυχών όσο και ενός ζοφερού μέλλοντος που προμηνύει η επιβολή της «πολιτικής ορθότητας», βρίσκεται σε κάποιες άλλες δηλώσεις του. Συγκεκριμένα, ο εγκληματίας αυτός δήλωσε εντελώς ξεδιάντροπα ότι δεν έκανε κάτι το οποίο «δεν ήθελαν τα παιδιά», ενώ επίσης υποστήριξε ότι «σε δέκα χρόνια οι ποινές του δεν θα έχουν καμία αξία», γιατί, όπως χαρακτηριστικά είπε, «θα είναι έτσι τα ήθη της κοινωνίας» και αυτό που έχει κάνει, δεν θα έχει καμιά σημασία! Γι’ αυτό, άλλωστε, υποστήριξε ότι «σε δέκα χρόνια η δίκη θα θεωρείται παρωδία»…
Θράσος και αναίδεια ενός ψυχανώμαλου; Ή μήπως ο διεστραμμένος αυτός τύπος «βλέπει μακριά», με τις τερατώδεις ορέξεις του να αποτελούν μια εικόνα από ένα εκφυλισμένο «πολιτικά ορθό» μέλλον; Μήπως, λοιπόν, έχουμε μια ακόμη επίδειξη «πολιτιστικού μαρξισμού», η οποία απλώς είναι ακόμη αρκετά νωρίς για να μπορέσει να κυριαρχήσει στην ευρύτερη κοινωνική αντίληψη; Μήπως είναι απλά θέμα χρόνου να θεωρηθεί η παιδεραστία ως μια ακόμη «ερωτική προτίμηση»; Για να μην νιώθει και αμηχανία η Άντα Ψαρρά, στην περίπτωση που επιχειρήσει να υπερασπίσει πάλι κάποιον κατηγορούμενο για παιδεραστία, όπως έκανε και με τον Νίκο Γεωργιάδη, τον πρώην(;) στενό σύμβουλο και συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη…
Είναι γνωστή εδώ και χρόνια η προσπάθεια των παιδόφιλων στο εξωτερικό να διαμορφώσουν την ευρεία κοινωνική αντίληψη απέναντι στην συγκεκριμένη «σεξουαλική» πρακτική, η οποία ευτυχώς μέχρι τώρα εκλαμβάνεται όπως ακριβώς της αναλογεί: δηλαδή, ως μια βαθύτατα εγκληματική και διεστραμμένα νοσηρή πράξη. Γι’ αυτό, άλλωστε, πριν από αρκετά χρόνια στην Ολλανδία (πού αλλού;) άρχισε μια συστηματική προσπάθεια ηθικής νομιμοποίησης της παιδεραστίας.
Η αρχή έγινε με το μυθιστόρημα «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, το οποίο αποτελεί την πρώτη λογοτεχνική έκφραση των παιδοφιλικών θέσεων. Για πρώτη φορά ο «ήρωας» ενός έργου, ο οποίος είναι παιδεραστής, δεν παρουσιάζεται ως διεστραμμένος, ψυχοπαθής ή διεφθαρμένος. Λίγα χρόνια αργότερα υπήρξε η δημοσίευση του έργου «Σεξ με παιδιά» από την Ολλανδική Ένωση για την Σεξουαλική Μεταρρύθμιση, ενός «κινήματος» για την σεξουαλική απελευθέρωση. Ζητήματα όπως η σχετικοποίηση της νοσηρότητας των συγκεκριμένων επαφών, η ένταξη των παιδόφιλων στην κοινωνία, η διαγραφή της παιδοφιλίας από την λίστα διανοητικών διαταραχών και η κατάργηση των ορίων ενηλικίωσης, επιχειρήθηκαν να αποκτήσουν ένα «επιστημονικό» υπόβαθρο, ώστε το επόμενο βήμα να ήταν η πολιτικοποίηση του ζητήματος. Αυτό οδήγησε το 1979 στην συλλογή υπογραφών για την νομιμοποίηση των συναινετικών σεξουαλικών επαφών μεταξύ παιδιών και ενηλίκων.
Η συλλογή υπογραφών παρέθετε τις υπογραφές οργανώσεων, όπως ο Ολλανδικός Σύλλογος για την Ενσωμάτωση των Ομοφυλοφίλων, η Ολλανδική Φεμινιστική Ομοσπονδία, στελεχών του Εργατικού Κόμματος (πλειοψηφούντος εκείνη την περίοδο κόμματος στο ολλανδικό κοινοβούλιο), του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, της Συνομοσπονδίας των Προτεσταντών Διδασκόντων, αλλά και μεγάλο αριθμό υπογραφών πανεπιστημιακών, ψυχιάτρων, ψυχολόγων, εκπαιδευτικών και αρκετών διασημοτήτων. Το επόμενο έτος (1980) ο σύλλογος προστασίας δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων διακήρυξε ότι η υπόθεση των παιδόφιλων είναι συνδεδεμένη με αυτή των ομοφυλοφίλων, η απελευθέρωση των οποίων δεν θα ήταν ποτέ πλήρης, χωρίς την «απελευθέρωση των παιδιών και των παιδόφιλων».
Αντίστοιχα, στην Γαλλία είχαμε την ανάπτυξη της παιδοφιλικής «λογοτεχνίας» από συγγραφείς όπως οι Τόνι Ντιβέρ και Γκαμπριέλ Ματσνέφ, με τον πρώτο μάλιστα να βραβεύεται το 1973! Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι το βαθύ περιεχόμενο και νόημα των έργων αυτών ενετάσσετο μέσα στην αποδοχή της παιδεραστίας και την μελλοντική προοπτική της και όχι απλώς στην δικαιολόγηση του συγκεκριμένου «γούστου». Τα έργα των Φουκώ, Σατελέ, Σερέρ και Χοκενζέμ ήταν μια απολογία, μια υπεράσπιση, της παιδοφιλίας.
Παρόλα αυτά, οι δομές των κοινωνιών αυτών, παρά την σταδιακή παρακμή του ηθικού τους υπόβαθρου, ήσαν ακόμα αρκετά δυνατές για να μπορέσουν να περιθωριοποιήσουν ξανά το απεχθές αυτό φαινόμενο. Ακόμα και οι περισσότερες οργανώσεις ομοφυλοφίλων αναγκάστηκαν να διαχωρίσουν απόλυτα την θέση τους από την νοσηρότητα της παιδεραστίας. Μπορεί οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις προβολής παιδοφιλικών «ιδεών» να απέτυχαν εξαιτίας των ισχυρών λαϊκών αντιδράσεων, η εφιαλτική όμως ιαχή του εγχώριου ανώμαλου, ότι σε δέκα χρόνια οι ποινές του δεν θα έχουν καμία αξία και θα συνιστούν δίκη παρωδία, επειδή τα τότε ήθη της κοινωνίας θα συνάδουν με τις τωρινές πράξεις του, πρέπει να μας οδηγεί σε συνεχή εγρήγορση. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο το αισχρό φαινόμενο της παιδεραστίας να επιχειρήσει πιθανότατα την σταδιακή νομιμοποίησή του μέσα από άλλες πιο ήπιες μορφές προσέγγισης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου