Ρολόγια Δολοφόνοι!!!

“Ωρα γεννήσεως: 07:36 πρωινή”. Σ’ αυτό το παιδικό μου το βιβλιάριο καταγράφονται όλα. Το πρώτο μου χαμόγελο. Τα πρώτα μου εμβόλια. Η πρώτη φορά που άναρθρες λεξούλες βγήκαν από το στόμα μου. Το μελί χρώμα των ματιών μου. Πρώτα και πάνω απ’ όλα όμως, σημειώνεται με έμφαση σε ποια θέση βρισκόντουσαν του ρολογιού οι δείκτες τη μοναδική εκείνη στιγμή που αντίκρισα το φως αυτού του κόσμου. Ακόμα και πριν από το ίδιο το όνομα που μου δόθηκε, το θρήσκευμα, τον πατέρα και τη μάνα, σχηματίστηκε η ώρα που άφησα βίαια της μήτρας τη θαλπωρή και ξέσπασα σε έντονα κλάματα μωρουδιακά. Ο χρόνος. Σαν μια στάμπα που σφράγισε μια και καλή την ύπαρξή μου, που ποτέ δεν έπαψε να μου καθορίζει τη ζωή σε όλα της τα στάδια. Άλλοτε να νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου την ώρα που με κυνηγά, άλλοτε να τρέχω και να πέφτω και να ξανατρέχω λαχανιάζοντας ξοπίσω του, άλλοτε να μοιάζει με κλεψύδρα που αδειάζει σε δευτερόλεπτα και άλλοτε να γίνεται βουνό που θέλεις αιώνες για να ανεβείς στην κορυφή του. Και πάντοτε καμουφλαρισμένος και καλά κρυμμένος μέσα σε ρολόγια όλων των ειδών και όλων των θέσεων. Στο χέρι, στο κομοδίνο, στον τοίχο απέναντι, πάνω από το τζάκι, στην κουζίνα, στο αυτοκίνητο δίπλα από τα χιλιόμετρα, στο κινητό τηλέφωνο, στην οθόνη του υπολογιστή στη γωνία κάτω δεξιά, σε φωτογραφίες, σε εισιτήρια, σε ειδικούς αριθμούς τηλεφωνικούς που τους καλείς μην τυχόν και χάσεις την επαφή με τον χρόνο. Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…