Θα ξαναγυρίσουμε κι η Γη θα τρέμει

Στερνός απ’ όλους διάβηκε κι ο Σαλπιγκτής στο χώμα,
της σάλπιγγάς του ο αντίλαλος δεν είχε σβήσει ακόμα,
της Μικρασίας ξετρέχοντας τα πλάτη πέρα ως πέρα
πότε αντηχούσε σα λυγμός και πότε σα φλογέρα.

Παρήλθαν έτη 94 από την αποφράδα εκείνη 1η του Σεπτεμβρίου του 1922, όταν τα τελευταία τμήματα του ενδόξου μας Στρατού αποχωρούν από γη προαιώνια ελληνική, γη σπαρμένη με τα κόκκαλα γενεών και γενεών, πολεμιστών, φιλοσόφων, ποιητών, φρουρών της Μεγάλης Ελληνικής Αυτοκρατορίας και συνάμα της Ευρώπης ολάκερης. Η μάστιγα ή κατάρα της Ασίας, κατά τον Αμερικανό Πρόξενο Τζωρτζ Χόρτον, σπέρνει τον τρόμο επί γης, σφαγιάζοντας εκείνους τους συμπατριώτες μας που πίστεψαν στην τουρκική ανεκτικότητα, αλλά κι εκείνους που αφέθηκαν έρμαιο των Οσμανλήδων από πρακτορίσκους των Εγγλέζων, όπως ο Στεργιάδης.

Μονάδες του Στρατού μας, αγωνίζονται να διασωθούν από μια Προδοσία εκατό φορές χειρότερη εκείνης που διεπράχθη στην Κύπρο 52 χρόνια μετά και μαζί να περισώσουν όσους από τους Έλληνες Μικρασιάτες διέκριναν τον θανάσιμο κίνδυνο της εκδικητικής μανίας των ορδών του Κεμάλ. Και είναι γεγονός, οι μεγαλύτερες και πλέον μνημειώδεις πράξεις Ηρωισμού, γεννιούνται μέσα στις τραγωδίες και όχι στους θριάμβους…

Άθαφτος λειώνει ο Σαλπιγκτής μέσ’ στις βροχές,
παρέκει η σκουριασμένη σάλπιγγα πιστή του παραστέκει.
Με του χιονιού το σάβανο τους σκέπασ’ ο χειμώνας
κι ήταν βαρύς σαν κόλαση μεγάλος σαν αιώνας.

Διάσπαρτη απ’ άκρο σ’ άκρο η Ιωνική Πατρίδα απ’ τα οστά των γενναίων Ελλήνων Στρατιωτών. Εκείνων που είχαν τη Μεγίστη Τιμή τρία μόλις έτη πρότερα, να βαδίσουν με τις Σημαίες κυματίζουσες μέσα από πόλεις και χωριά ελληνικά, τα οποία άντεξαν τους ατελείωτους χειμώνες του οθωμανικού σκοταδισμού. Τους απελευθερωτές αδερφών μας που αντιστάθηκαν στη συντριπτική μηχανή της οθωμανικής πολτοποίησης.

Κι οι Σάλπιγγες, εκείνες οι Σάλπιγγες που σήμαναν τον εθνικό μας ξεσηκωμό προς υπεράσπιση Πατρίδος και Λαού, οι Σάλπιγγες που σήμαναν την εκτόνωση της Ελληνικής μας Ψυχής σίγησαν άξαφνα κι ανέλπιστα, απροσδόκητα και μοιραία.

Μα τι κι αν ήρθε η Άνοιξη, μέσα στο νέο χορτάρι
δεν φαίνεται ούτε σάλπιγγα ούτε σκεβρό κουφάρι.
Μόνο από νύχτα σε νυχτιά βγαίνει το φάντασμά του
και ψάχνει στα χαμόκλαδα να βρει τη σάλπιγγά του.

Ποιος σύγχρονος ινστρούχτορας, ποιος Τύραννος του ελεύθερου ελληνικού πνεύματος δύναται ν’ αναμετρηθεί με το Μύθο που χτίστηκε μέσα στα Πεδία των Μαχών, εκεί όπου αίμα ελληνικό πότισε το χώμα και θεματοφύλακες αιώνιοι στέκουν οι Πεσόντες Στρατιώτες του Μικρασιατικού Μετώπου; Ποιο άκαπνο πολιτικάντικο ανθρωπάκι του σήμερα, δύναται να κρίνει τους Τιτάνες του μεγαλειώδους Παρελθόντος;

Ποιος ατσαλάκωτος περισπούδαστος σοφός της καθολικής μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας δύναται να μας πείσει πως ξεψύχησε ο Ιωνικός μας Πολιτισμός, όταν τα Μνημεία του μαρτυρούν ακόμη το ελληνικό πέρασμα κι όταν η λαλιά των εκδιωχθέντων αδερφών μας βγαίνει σήμερα από τα στόματα των απογόνων τους, τραγουδώντας την Αγία Μέρα της Επιστροφής;

Μην αποκάμεις, σαλπιγκτή, και μη λιγοπιστήσεις,
χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης,
μα θάρθη – θάρθη ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις
με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της νίκης.

Χίλιες νέες μάχες κι αν χρειαστεί θα δώσουμε: Εσκί Σεχίρ, Αφιόν Καραχισάρ, Τουμπλού Μπουνάρ, Ουσάκ και στον Σαγγάριο ακόμη, για να συντρίψουμε τη Λήθη που ο δειλός σύγχρονος κόσμος σκορπά πάνω από το βωμό της Εθνικής Θυσίας. Και τα Φαντάσματα της Ελληνικής Στρατιάς, εκείνα που άθαφτα παρέμειναν στη Γη των Προγόνων μας για να γίνουν μάρτυρες ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος, το οποίο η Ευρώπη πληρώνει ακριβά σήμερα μιας και η ασιατική εισβολή δεν περιορίστηκε στην Ελληνική Μικρά Ασία, θα ορθωθούν ξανά, σχηματίζοντας εκείνη τη Στρατιά που θα συνταχθεί εκ νέου Σημαιοφόρος της Μεγάλης του Έθνους Ιδέας.

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές κλίνουμε ευλαβικά τις Σημαίες μας μπρος στην ένδοξη Στρατιά της Μικρασίας, υποσχόμενοι όχι τα ηλίθια και ανεδαφικά κηρύγματα της ελληνοτουρκικής φιλίας και αλληλεγγύης, αλλά τούτο μονάχα: Θα ξαναγυρίσουμε κι η γη θα τρέμει!